Ernest Bogusław von Croy na miedziorycie z około 1680 roku.
Ernest Bogusław von Croy, Ernest Bogusław de Croÿ (ur. 26 sierpnia 1620[1] w Vinstingen, zm. 7 lutego 1684 w Królewcu) – biskup kamieński w latach 1637–1670 (od 1650 jedynie tytularny), książę Croy i Aerschot, margrabia Hawru, hrabia Fontenoy i Bayon oraz pan na Dommartin i Vinstingen, namiestnik Pomorza Środkowego i książę kamieński w latach 1665–1670, namiestnik generalny Prus Książęcych 1670-1684[2].
Już niedługo po śmierci ojca, która nastąpiła 7 października 1620 podczas wyprawy wojennej, jego matka wobec niechętnej postawy krewnych małżonka zdecydowała się opuścić Vinstingen i powrócić na Pomorze Zachodnie. Dlatego też Ernest Bogusław wychowywany był na dworze wuja, księcia pomorskiego Bogusława XIV, który w czerwcu 1633 desygnował go na biskupa kamieńskiego (czyniąc go koadiutorem), który to urząd objął po jego śmierci w 1637[4].
W 1634 przyjechał do Greifswaldu na studia, a miejscowa poetka Sybilla Schwarz publicznie wygłosiła wiersz Als J.F.G. vohn Croja und Arschott zu Greiffswald, Studierens halben, angelanget, by go powitać[5].
Po śmierci wuja został wybrany 17 maja 1637 przez kapitułę na biskupa kamieńskiego. Od 1647 Ernest Bogusław posiadał po matce również prawa do ziemi słupskiej, którą zapisała mu królowa SzwecjiKrystyna dysponująca jeszcze podówczas prawami do ziem na wschód od Odry. Gdy na mocy traktatu westfalskiego w 1648Brandenburgia zajęła wschodnią część byłego księstwa pomorskiego, zdecydował się zrezygnować z funkcji biskupa, zachowując jednak prawa do tytułu. Zrzeczenie nastąpiło 16 listopada (26 listopada) 1650, a jako ekwiwalent elektor brandenburskiFryderyk Wilhelm wypłacił mu 100 tysięcy reńskich guldenów. Od 17 lutego 1655 namiestnik Pomorza Środkowego i księstwa kamieńskiego, mający swą rezydencję w Golczewie, a od 1670 gubernator Prus Książęcych, którym został po zrzeczeniu się tytułu biskupa kamieńskiego. Mecenas sztuki i rektor Uniwersytetu w Greifswaldzie w latach 1634–1635[7]. W 1682 ufundował sarkofag wraz z epitafium dla swojej zmarłej w 1660 matki, Anny de Croÿ (poddany restauracji w 1978), w który kazał wprawić jej portret[8].
Ernest Bogusław nie był żonaty. Pozostawił jednak po sobie naturalnego syna ze związku z mieszczką rostocką, Dorotą Levins. Chłopiec ten został legitymowany przez ojca z tytułem szlacheckim jako Ernest von Croyengreiff. Syn księcia zmarł bezdzietnie jako jezuita po roku 1680[11].
Jednym z zapisów testamentowych księcia, który był spadkobiercą prywatnych zbiorów Gryfitów, było przekazanie uniwersytetowi w Greifswaldzie XVI-wiecznego gobelinu, zwanej obecnie oponą Croya (nazwa pochodzi od miana ofiarodawcy), która miała być zawieszana w ustanowione przez księcia w 1680/1681 święto (niem. Croy-Fest; obchodzone do czasów współczesnych, z przerwą 1930–1992) ku czci wymarłej dynastii odbywające się w murach uniwersytetu co dziesięć lat w dniu śmierci Anny, matki Ernesta Bogusława. Prócz powyższego książę zapisał uczelni również łańcuch z medalionami swoich rodziców (Anny i Ernesta), który pełni funkcję oficjalnego łańcucha rektorskiego[12].
↑Edward Rymar, Rodowód książąt pomorskich, wyd. II, Szczecin 2005, s. 480, 482, 525; Hellmut Hannes, Bildnisse der pommerschen Herzoginnen, [w:] Die Herzöge von Pommern. Zeugnisse der Herrschaft des Greifenhauses, red. N. Buske, J. Krüger, R.-G. Werlich, Wien–Köln–Weimar 2012, s. 46, 47.
↑Hellmut Hannes, Bildnisse der pommerschen Herzoginnen, [w:] Die Herzöge von Pommern. Zeugnisse der Herrschaft des Greifenhauses, red. N. Buske, J. Krüger, R.-G. Werlich, Wien–Köln–Weimar 2012, s. 47; Edward Rymar, Rodowód książąt pomorskich, wyd. II, Szczecin 2005, s. 482, 525; Roderich Schmidt, Bildnisse pommerscher Herzöge des 15. bis 17. Jahrhundert, [w:] Roderich Schmidt, Das historische Pommern. Personen – Orte – Ereignisse, Wien–Köln–Weimar 2009, s. 222.
↑Edward Rymar, Rodowód książąt pomorskich, wyd. II, Szczecin 2005, s. 485.
↑Hellmut Hannes, Bildnisse der pommerschen Herzoginnen, [w:] Die Herzöge von Pommern. Zeugnisse der Herrschaft des Greifenhauses, red. N. Buske, J. Krüger, R.-G. Werlich, Wien–Köln–Weimar 2012, s. 47; Roderich Schmidt, Bildnisse pommerscher Herzöge des 15. bis 17. Jahrhundert, [w:] Roderich Schmidt, Das historische Pommern. Personen – Orte – Ereignisse, Wien–Köln–Weimar 2009, s. 221, 222.
↑Roderich Schmidt, Bildnisse pommerscher Herzöge des 15. bis 17. Jahrhundert, [w:] Roderich Schmidt, Das historische Pommern. Personen – Orte – Ereignisse, Wien–Köln–Weimar 2009, s. 212–214, 221: błędna identyfikacja jako małżonka Anny.
.JPG)