Prawosławie jest obecne na terytorium Kraju Ałtajskiego od momentu osiedlenia się tam pierwszych Rosjan. Pierwsze cerkwie zostały wzniesione w regionie w pierwszej połowie XVIII w.[2]. Od 1830 Rosyjski Kościół Prawosławny prowadził akcję misyjną wśród rdzennych mieszkańców regionu, z główną siedzibą w Bijsku. Jej twórca, mnich Makary (Głuchariow), został po śmierci uznany za świętego[2].
W 1834 ziemia ałtajska została włączona w jurysdykcję eparchii tomskiej, zaś w latach 1924–1929 stanowiła część eparchii nowosybirskiej. W 1930 powstała samodzielna eparchia barnaułska i bijska, która została zlikwidowana w 1938, w okresie prześladowań Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego przez władze stalinowskie. Do 1994 ziemia ałtajska ponownie należała do eparchii nowosybirskiej[2]. Na skutek prześladowań prawosławnych w Związku Radzieckim, z ponad 600 świątyń działających na ziemi ałtajskiej przed rewolucją październikową w 1945 istniały tylko trzy: sobór Opieki Matki Bożej w Barnaule, sobór Zaśnięcia Matki Bożej w Bijsku oraz cerkiew św. Michała Archanioła w Rubcowsku[2]. Władze zamknęły również wszystkie monastery i organizacje misyjne[2]. Zwroty świątyń oraz budowa nowych obiektów kultu były możliwe dopiero od końca lat 80. XX wieku[2]. W 1994 na nowo została powołana do życia eparchia barnaułska, której pierwszym ordynariuszem został biskup Antoni (Masendicz)[2].
Szablon nie uwzględnia eparchii wchodzących w skład Kościołów autonomicznych, egzarchatów i okręgów metropolitalnych Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.
.jpg)
