Emil Constantinescu (wym. [eˈmil konstantiˈnesku]; ur. 19 listopada 1939 w Benderach) – rumuński polityk i geolog, nauczyciel akademicki, od 1992 do 1996 rektor Uniwersytetu Bukareszteńskiego, w latach 1996–2000 prezydent Rumunii.
Życiorys
Ukończył szkołę średnią w Pitești, następnie w latach 1956–1960 studiował prawo na Uniwersytecie Bukareszteńskim, po czym podjął pracę w lokalnym sądownictwie. W 1966 został absolwentem studiów z zakresu geografii i geologii na tej samej uczelni, uzyskując następnie doktorat z geologii. Zawodowo związany z macierzystym uniwersytetem, na którym doszedł do stanowiska profesora. W latach 1990–1992 był prorektorem Uniwersytetu Bukareszteńskiego, następnie do 1996 zajmował stanowisko jego rektora. Od 1992 do 1996 przewodniczył krajowej radzie rektorów w Rumunii. Wykładał również na uczelniach w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Australii i Polsce.
W okresie przemian politycznych był wśród założycieli dwóch pozarządowych organizacji – Solidaritatea Universitară i Alianța Civică. W 1991 stanął na czele Rumuńskiej Konwencji Demokratycznej, sojuszu około 20 ugrupowań partyjnych i organizacji społecznych stojących w opozycji wobec rządzącego postkomunistycznego Frontu Ocalenia Narodowego[1]. W 1992 wystartował w wyborach prezydenckich. W pierwszej turze otrzymał 31,24% głosów, zaś w drugiej dostał 38,57% głosów, przegrywając z Ionem Iliescu[2].
Cztery lata później ponownie ubiegał się o urząd prezydenta. W pierwszej turze wyborów w 1996 otrzymał poparcie na poziomie 28,22%. W drugiej poparło go 54,41% głosujących, pokonując tym samym ubiegającego się o reelekcję Iona Iliescu[2]. Kadencję prezydencką Emil Constantinescu rozpoczął 29 listopada 1996, a zakończył ją 20 grudnia 2000[1]. Nie ubiegał się o ponowny wybór[3].
Po zakończeniu prezydentury powrócił do pracy naukowej. Obejmował stanowiska przewodniczącego różnych krajowych fundacji i stowarzyszeń obywatelskich, wszedł też w skład rady dyrektorów World Justice Project. W 2003 stanął na czele ugrupowania politycznego Acțiunea Populară[4], które w 2008 zakończyło działalność.
Odznaczenia
Przypisy
- ↑ a b Leaders of Romania. zarate.eu. [dostęp 2017-03-21]. (ang.).
- ↑ a b Rezultate înregistrate la alegeri prezidențiale, din 1990 până în 2009. dcnews.ro, 29 października 2014. [dostęp 2017-03-21]. (rum.).
- ↑ Adam Burakowski, Marius Stan: Kraj smutny, pełen humoru. Dzieje Rumunii po 1989 roku. Warszawa: Instytut Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk, Wydawnictwo Trio, 2012, s. 169. ISBN 978-83-7436-294-8.
- ↑ Primul congres al Partidului Acţiunea Populară. europalibera.org, 12 lipca 2003. [dostęp 2017-03-21]. (rum.).
- ↑ a b c Romania’s national system of decorations. Bukareszt: Monitorul Oficial, 2003, s. 347, 366, 385. [dostęp 2017-09-17]. (ang.).
- ↑ Ordensdetaljer. borger.dk. [dostęp 2017-03-21]. (duń.).
- ↑ Cidadãos Estrangeiros Agraciados com Ordens Portuguesas. presidencia.pt. [dostęp 2017-03-21]. (port.).
- ↑ Rad bieleho dvojkríža, I. trieda. prezident.sk. [dostęp 2017-03-21]. (słow.).
Bibliografia
| Przewodniczący Tymczasowego Prezydium |
|
|---|
Przewodniczący Prezydium
Wielkiego Zgromadzenia Narodowego |
|
|---|
| Przewodniczący Rady Państwa |
|
|---|
| Prezydenci |
|
|---|
- ↑ a b c Jako wiceprzewodniczący
- ↑ Kolegialna głowa państwa
- ↑ Głowa państwa jako przewodniczący Frontu Ocalenia Narodowego (1989–1990), a następnie
przewodniczący Tymczasowej Rady Jedności Narodowej (1990)
- ↑ a b Jako przewodniczący Senatu
