Urodziła się 26 stycznia 1895 roku w Sztokholmie, w rodzinie Ernsta i Marii z Welcherów. Ukończyła liceum żeńskie w Sztokholmie[1][2], studia śpiewacze w Sztokholmie, Berlinie i Petersburgu. Śpiewała główne role w operetkach I. Kálmána, F. Lehára, R. Stolza, J. Offenbacha i J. Straussa[1]. Do Polski przyjechała w 1922 roku na dwutygodniowe występy gościnne i pozostała tu 22 lata. Występowała na scenach operetkowych, teatralnych i w kabaretach oraz w filmach, m.in. w polskim niemym filmie Rywale. Grała główną rolę w pierwszej polskiej komedii muzycznej[3]Yacht Miłości, która miała premierę 21 października 1933 roku na scenie Teatru 8.30 w Warszawie[4].
Po wybuchu II wojny światowej pozostała w Polsce. W okupowanej Warszawie prowadziła kawiarnię „U Elny Gistedt”, mieszczącą się w pałacu Branickich przy ul. Nowy Świat 18[5]. Występowała w niej, śpiewając arie z różnych operetek[6]. Koncerty dawali tam także Jan Kreczmar i Lucyna Messal. Zatrudniała także Żydów, chroniąc ich w ten sposób przed wywózkami. Lokal był wykorzystywany przez polskie podziemie – na naradach bywali tu m.in. Kazimierz Moczarski i szwedzcy emisariusze. Chodziła na Gestapo, aby wstawiać się za kolegami z estrady. Przebrana za Żydówkę przemycała żywność i listy do getta[7].
Jesienią 1942 roku ratowała polskie dzieci ze wsi Sobieszów na Zamojszczyźnie[8][7]. Wykupiła 34 chorych dzieci, które przywiozła do Warszawy i wyleczone przekazała do rodzin zastępczych[9]. Po upadku powstania warszawskiego znalazła się w obozie przejściowym w Pruszkowie. Po śmierci męża (z wyczerpania w obozie przejściowym) w 1944 roku wróciła do Szwecji[4]. Nagłaśniała w tamtejszej prasie zbrodnie niemieckie. Kilkukrotnie jeszcze przyjeżdżała do Polski, w tym jako przedstawicielka szwedzkich organizacji pomocowych. W 1949 władze komunistyczne wyrzuciły ją z Polski[7]. Ostatni raz Polskę odwiedziła w roku 1979. Od 1950 roku występowała w szwedzkim zespole operetkowym Gustawa Wernera, w 1952 roku przebywała w Londynie i Paryżu, śpiewała piosenki w Klubie Polskim[4].
W 1946 roku napisała książkę autobiograficzną, która została przetłumaczona i wydana w Polsce w 1982 roku[10]. Była miłośniczką brydża[11].
Od 24 sierpnia 1922 roku żona Witolda Kiltynowicza[1] (zm. 1944), do 1939 właściciela fabryki dywanów[9][7].
Gistedt i inni "warszawscy Szwedzi" (Carl Herslow, Sven Norman, Siegfried Häggberg) zostali opisani w filmie "Hitlers dödsdömda svenskar"[13] oraz w książce "Lista Szparkowskiego czyli szwedzka układanka"[14].
↑Elna Gistedt, Królowa operetki, Filar teatru 8.30, 26 marca 1932, s. 1, Cytat: Chociaż Północy jest dzieckiem, / O pochodzeniu wprost szwedzkiem, / Lecz, jak hiszpanka ma temperament, / Gistedt wśród serc czyni zamęt.