Pałac Branickich – pałac znajdujący się przy ul. Nowy Świat 18/20 w Warszawie.
Historia
W końcu XVIII wieku w miejscu obecnego pałacu znajdował się pałac należący do rodziny Badenich[3]. W 1852 nieruchomość należała do Wincentyny Lewińskiej, a później przeszła na własność rodziny Branickich[3]. Została wtedy przebudowana w stylu renesansowym przez Henryka Marconiego[2]. W skład zespołu wchodził korpus główny i dwie oficyny dochodzące do ulicy Nowy Świat[2]. W prawej oficynie od 1851 mieściła się apteka z neogotyckim wyposażeniem[2] zaprojektowanym przez Henryka Marconiego[4].
W 1899 właścicielem pałacu stał się Ksawery Branicki, który na placach położonych za pałacem, przy ul. Smolnej, wybudował kilka wielkich kamienic czynszowych[3].
W czasach II Rzeczypospolitej w pałacu mieściła się ambasada Wielkiej Brytanii[5]. Podczas obrony Warszawy, 3 września 1939, po ogłoszeniu wiadomości o wypowiedzeniu przez Wielką Brytanię i Francję wojny III Rzeszy, przed pałacem miała miejsce wielka manifestacja ludności[6]. W czasie okupacji niemieckiej w budynku swój cafe-bar prowadziła gwiazda operetki Elna Gistedt[7].
Korpus główny pałacu został zniszczony w czasie II wojny światowej[5]. Został odbudowany w latach 1949–1950[2]. W pierwszych latach po odbudowie mieścił Urząd Stanu Cywilnego dla dzielnicy Śródmieście[3].
W 1965 budynek został wpisany do rejestru zabytków[1].
W 2017 właściciel działającej nieprzerwanie od 1851 apteki podjął decyzję o jej likwidacji, a zabytkowe meble zostały bez uzgodnienia z konserwatorem zabytków wywiezione do magazynu pod Warszawą[4].
Pałac jest siedzibą Biura Stołecznego Konserwatora Zabytków oraz Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.
Pod adresem Pałacu od 1958 znajduje się także Bar Kawowy Piotruś[8].
Galeria
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b Zestawienie zabytków nieruchomych. Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków – stan na 31 marca 2019 r. Woj. mazowieckie (Warszawa). [w:] Narodowy Instytut Dziedzictwa [on-line]. nid.pl. s. 43. [dostęp 2019-06-29].
- ↑ a b c d e Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 1977, s. 174.
- ↑ a b c d Tadeusz Jaroszewski: Księga pałaców Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1985, s. 29. ISBN 83-223-2047-7.
- ↑ a b Katarzyna Komar-Michalczyk. Leki z warszawskiej apteki. „Stolica”, s. 36, lipiec−sierpień 2021.
- ↑ a b Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 597. ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ Marian Marek Drozdowski: Alarm dla Warszawy. Ludność cywilna w obronie stolicy we wrześniu 1939 r.. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1969, s. 97–98.
- ↑ Wacław Wiernicki: Wspomnienia o warszawskich knajpach. Prószyński i S-ka, 1994, s. 84. ISBN 83-902520-0-7.
- ↑ AndrzejA. Szmigiel AndrzejA., Kultowe miejsca w Warszawie – bar kawowy „Piotruś” – czyli jeden z ostatnich bastionów powojennej Warszawy, NowaWarszawa.pl, 14 czerwca 2023 [dostęp 2023-09-27] [zarchiwizowane 2023-09-28] .
