Urodzony w 1862 w Groton Tarbell spędził większość swoich młodzieńczych lat w Dorchester. Pierwsze nauki pobierał w Massachusetts Normal Art School pod okiem George’a Bartletta. W latach 1877–1880 uczył się zawodu w Forbes Lithographic Company w Bostonie. W 1879 rozpoczął naukę w School of the Museum of Fine Arts pod kierunkiem Otto Grundmanna. Po ukończeniu studiów w 1883 wyjechał wraz z kilkoma kolegami do Paryża, gdzie studiował w prestiżowej Académie Julian pod kierunkiem Lefebvre’a i Boulangera. W czasie studiów zgłębiał sztukę dawnych mistrzów oraz podróżował do Londynu, Brukseli, Antwerpii, Kolonii, Monachium i Wenecji.
W 1888 Tarbell powrócił do Stanów Zjednoczonych. 7 listopada tego samego roku ożenił się z Emeline Arnold Souther, która stała się jego romantyczną inspiracją do portretów i scen rodzajowych. W 1889 został wykładowcą w School of the Museum of Fine Arts. W 1891 wystawił swoje prace z przyjacielem Frankiem Westonem Bensonem w St. Botolph Club w Bostonie. W tym samym roku namalował obraz W sadzie, który ugruntował jego reputację wybitnego artysty, specjalizującego się zwłaszcza w impresjonistycznych, plenerowych scenach z postaciami. W 1898 Tarbell stał się jednym z członków założycieli Ten American Painters, grupy amerykańskich malarzy, którym przypisuje się wprowadzenie impresjonizmu do Ameryki[1].
W 1899 Tarbell rozpoczął malowanie obrazów mających za temat świetliste wnętrza, przypominające stylem prace Edgara Degasa. W serii scen przedstawiających kobiety podczas pisania, czytania lub gry na instrumencie muzycznym uwidocznił się wpływ Jana Vermeera, którego twórczość Tardell starannie studiował. Przykładowym obrazem z tego okresu jest Dziewczyna w trakcie czytania z 1909.
W 1914 Tarbell założył razem z innymi artystami The Guild of Boston Artists; został pierwszym prezesem tego stowarzyszenia (do 1924)
W 1918 został dyrektorem Corcoran School of Art w Washingtonie.
W 1926 przeszedł na emeryturę i przeniósł się do swego domu letniskowego w New Castle, w którym mieszkał aż do śmierci[1].
Edmund Tarbell eksperymentował z różnymi formami malarstwa plenerowego. Obdarzony nieprzeciętnym talentem, inspirował się siedemnastowiecznym malarstwem holenderskim, szczególnie sztuką Vermeera. Jako modele służyły mu żona i czworo dzieci. Specjalizował się w delikatnie wykończonych, perłowych wnętrzach. Znaczną część swojej kariery poświęcił na malowanie obrazów przedstawiających młode kobiety wykonujące domowe czynności, takie jak szycie lub czytanie, w elegancko urządzonych pokojach wypełnionych antykami lub przedmiotami orientalnymi[1].
Był również wziętym portrecistą; otrzymał zamówienia na sporządzenie portretów tak dystyngowanych osobistości jak prezydenci Woodrow Wilson i Herbert Hoover[3].
Edmund Tarbell zdobył liczne nagrody i medale, m.in. Gold Medal Pennsylvania Academy of the Fine Arts w latach 1895 i 1911 za udział w wystawach organizowanych przez tę akademię w latach 1892–1913 i 1920–1938[1].
