Dowództwo Obrony Przeciwlotniczej Ministerstwa Spraw Wojskowych – organ pracy dowódcy obrony przeciwlotniczej[1].
Historia dowództwa
Minister spraw wojskowych rozkazem Dep. Dow. Og. 7146/Org. Tj. ustanowił z dniem 15 stycznia 1937 na szczeblu Ministerstwa Spraw Wojskowych Dowódcę Obrony Przeciwlotniczej[1]. Dowódca obrony przeciwlotniczej był organem pracy ministra spraw wojskowych, któremu podlegał bezpośrednio w sprawach obrony przeciwlotniczej i przeciwgazowej w wojsku i marynarce wojennej[1]. Organem pracy dowódcy obrony przeciwlotniczej było Dowództwo Obrony Przeciwlotniczej[1].
Na podstawie rozkazu Departamentu Dowodzenia Ogólnego L. 10868/Org. tjn. z 2 września 1939 dotychczasowe Dowództwo OPL MSWojsk. zostało przekształcone w Dowództwo Obrony Przeciwlotniczej Kraju[2]. Zgodnie z etatem w skład dowództwa wchodziły następujące komórki organizacyjne:
↑Przedstawiona poniżej obsada personalna dowództwa, pochodząca ze sprawozdania płk. Ludwiga, zawiera inne nazwy komórek organizacyjnych i ich usytuowanie[2].
↑Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[4].
Przypisy
↑ abcdeDodatek Tajny Nr 1 do Dziennika Rozkazów z 26 stycznia 1937.
Mieczysław Lipiński, Zbigniew Moszumański. Polska artyleria przeciwlotnicza w wojnie obronnej 1939 r. Sprawozdanie dowódcy Obrony Przeciwlotniczej Kraju, płk dypl. Włodzimierza Juliusza Ludwiga z działalności w czasie wojny. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 4 (204), 2004. Warszawa: Wojskowe Biuro Badań Historycznych. ISSN1640-6281.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.