Pochodzi z wioski Makadru na wyspie Matuku w archipelagu Lau[6][7]. Uczęszczał do Ratu Kadavulevu School w Lodoni, a następnie do Marist Brothers High School w Suvie[8]. Po przeprowadzce do Nowej Zelandii uczył się w Hamilton Boys’ High School[9].
Kariera klubowa
Mieszkając w Nowej Zelandii, Waqaniburotu występował w lokalnym klubie z Hamilton, Fraser Tech R.F.C.[5][10], jednocześnie występując w zespole do lat 20 oraz w rezerwach regionalnej drużyny Waikato[5]. W 2009 roku znalazł się w składzie pierwszej drużyny Waikato na prowincjonalne mistrzostwa Nowej Zelandii[11][12], debiutując w tych rozgrywkach w spotkaniu z Southland[13][4]. W sezonie 2010 regularnie występował w składzie drużyny regionalnej[4], docierając z nią aż do finału rozgrywek[14][15]. Formalnie jego kontrakt obowiązywał aż do 2012 roku[16], jednak po zakończeniu sezonu 2010 Waqaniburotu nie zagrał ponownie w pierwszej drużynie Waikato[4].
W kwietniu 2012 roku ogłoszono, że począwszy od nowego sezonu Waqaniburotu będzie występował we francuskim zespole CA Brive niezależnie od tego, czy ten zdoła się utrzymać w Top 14, czy też spadnie do Pro D2[16][17][18] Podpisany roczny kontrakt przewidywał możliwość jego odnowienia o kolejny rok[19]. Już na samym początku swojej przygody w Europie Fidżyjczyk doznał kontuzji lewego kolana, która wyłączyła go z gry na kwartał[20][21]. Po powrocie do zdrowia imponował formą w rozgrywkach Pro D2, dzięki czemu władze klubu już w lutym 2013 r. zdecydowały się na przedłużenie jego kontraktu o dalszy rok[22]; natomiast w listopadzie strony podpisały nową umowę wiążącą Waqaniburotu z zespołem do 2016 roku[23]. W międzyczasie, w maju 2013 roku ekipa Brive po zwycięstwie nad Pau awansowało do Top 14[24].
Waqaniburotu przez pięć sezonów z powodzeniem występował w najwyższej klasie rozgrywkowej we Francji, zaliczając na tym poziomie ponad 90 spotkań. Jednocześnie wraz z Brive uczestniczył w europejskich rozgrywkach Challenge Cup[25], gdzie jednak najlepszym wynikiem było trzykrotne ukończenie fazy grupowej i dotarcie do ćwierćfinału zawodów[26][27][28]. W listopadzie 2016 roku Fidżyjczyk po raz kolejny przedłużył swój kontrakt z klubem z Brive-la-Gaillarde, tym razem o dwa lata z możliwością aktywacji dodatkowej rocznej klauzuli[29].
W 2018 roku wraz z drużyną spadł do Pro D2, francuskiej drugiej ligi[30].
Kariera reprezentacyjna
Waqaniburotu występował w reprezentacji młodzieżowej do lat 18[13]. W pierwszej reprezentacji Fidżi zadebiutował 5 czerwca 2010 r. w spotkaniu z Australią[1]. Podczas rozpoczynającego się tydzień później turnieju o Puchar Narodów Pacyfiku został mianowany kapitanem drużyny[6][8]. Jesienią tego samego roku z powodu kontuzji został wycofany ze składu reprezentacji na serię test-meczów w Europie[31]. Decyzja ta na Fidżi spotkała się z pewną krytyką, jako że ta sama diagnoza nie przeszkodziła zawodnikowi w występach na poziomie klubowym, które odbywały się w tym samym czasie[32].
Waqaniburotu uczestniczył w kolejnych edycjach Pucharu Narodów Pacyfiku – w latach 2014 i 2015[34]. Drugi z nich zakończył się triumfem reprezentacji Fidżi[39]. W tym samym roku po raz drugi w swojej karierze otrzymał powołanie na turniej o mistrzostwo świata[40][41]. Podobnie jak cztery lata wcześniej, także podczas zawodów na angielskich boiskach na Fidżyjczyka została nałożona kara zawieszenia – zawodnik formacji młyna w meczu otwarcia z ekipą gospodarzy dopuścił się niebezpiecznego zagrania w stosunku do skrzydłowego Jonny’ego Maya[42].
W 2017[34][43] i 2018[34][44] ponownie wraz z reprezentacją sięgnął po Puchar Narodów Pacyfiku. Jesienią 2018 roku podczas rozgrywanej w Europie rundy spotkań międzynarodowych Waqaniburotu, pod nieobecność Akapusiego Qery po siedmiu latach ponownie został mianowany kapitanem reprezentacji[7][45]. W listopadzie w Paryżu Fidżyjczycy pod jego wodzą pokonali – po raz pierwszy w swojej historii – reprezentację Francji[46].
.jpg)
.jpg)
