Dom Trzech Kaznodziei w Gdańsku

Dom Trzech Kaznodziei
Zabytek: nr rej. 321 z 27.02.1967[1]
Ilustracja
Państwo

 Polska

Miejscowość

Gdańsk

Adres

Stare Miasto, ul. Katarzynki 1-3

Typ budynku

kamienica

Styl architektoniczny

manieryzm

Architekt

Antoni van Obberghen[2]

Rozpoczęcie budowy

1599[2][3]

Ukończenie budowy

1602[2][3]

Odbudowano

1970[3]

Położenie na mapie Gdańska
Mapa konturowa Gdańska, w centrum znajduje się punkt z opisem „Dom Trzech Kaznodziei”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry znajduje się punkt z opisem „Dom Trzech Kaznodziei”
Położenie na mapie województwa pomorskiego
Mapa konturowa województwa pomorskiego, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Dom Trzech Kaznodziei”
Ziemia54°21′13,496″N 18°39′05,281″E/54,353749 18,651467

Dom Trzech Kaznodziei (Dom Kaznodziejów, Dom Kaznodziei) – manierystyczna[2] kamienica w Gdańsku. Mieści się na Starym Mieście przy ul. Katarzynki[2].

Historia

Została zbudowana w latach 15991602 według projektu gdańskiego architekta Antoniego van Obberghena[2]. Pełniła funkcję mieszkań duchowieństwa z sąsiadującego kościoła św. Katarzyny[2]. Fasada kamienicy, która przetrwała II wojnę światową, jest podzielona na trzy części, efektem czego budynek sprawia wrażenie zespołu trzech bliźniaczych kamienic[2][3]. Podobne rozwiązanie van Obberghen wykorzystał projektując później Wielką Zbrojownię[2][3]. Charakterystycznym elementem są zachowane przedproża z kutą balustradą[2][3]. Od 1967 obiekt widnieje w rejestrze zabytków[4]. Kamienicę w pełni zrekonstruowano w 1970 roku[3], przeznaczając ją na siedzibę m.in. Wojewódzkiej Przychodni Endokrynologicznej[4], która funkcjonowała w niej do 2005 roku. Od tego czasu obiekt nie posiada użytkownika[5]. Budynek co prawda został wydzierżawiony zakonowi karmelitów, którzy planowali powstanie w nim Centrum Domu Kaznodziejów, jednak do tego nie doszło. W 2014 ogłoszono, że od 2015 budynek miał być siedzibą miejskiego i wojewódzkiego konserwatora zabytków. Obecnie planowane jest oddanie obiektu w ręce Caritasu[6].

Przypisy