Danuta Naruszewicz-Lesiuk (ur. 22 czerwca 1931 w Dokszycach, zm. 3 maja 2023^[1] w Warszawie) – prof. dr hab. n. med., polska lekarka, epidemiolożka i wakcynolożka. Wieloletnia pracownica Państwowego Zakładu Higieny i członkini redakcji Przeglądu Epidemiologicznego. Brała udział w organizowaniu szczepień przeciwko durowi brzusznemu, błonicy i poliomyelitis, przyczyniając się w ten sposób do zwalczenia epidemii tych chorób zakaźnych.

Urodziła się w Dokszycach jako czwarte dziecko lekarza Aleksego Naruszewicza i nauczycielki Marii Euzebii z Waręskich. W 1934 rodzina przeniosła się do Łunińca, a następnie do Łachwy^[2].

Pod okupacją sowiecką rodzina utraciła dom. Naruszewiczom groziła również wywózka, do której jednak nie doszło. We wrześniu 1943, pod okupacją niemiecką, Danuta Naruszewicz, jej rodzice i siostra, która pracowała w aptece, zostali aresztowani za dostarczanie leków partyzantom. Ojciec został rozstrzelany, a siostra zmarła w więzieniu w Grajewie. Danuta Naruszewicz i jej matka zostały wywiezione do Niemiec na roboty przymusowe. Po pobycie w obozie przejściowym w Dachau Danuta Naruszewicz pracowała przez kilka miesięcy w Monachium, najpierw w fabryce margaryny, potem w fabryce sucharów. Wykupiona przez rodzinę, w marcu 1944 zamieszkała u ciotki Jadwigi z Waręskich Rykowskiej w Warszawie, gdzie w ramach tajnych kompletów zaczęła się przygotowywać do egzaminu do gimnazjum. Po powstaniu warszawskim wraz z rodziną trafiła do obozu przejściowego w Pruszkowie, a później do Piotrkowa. Do Warszawy wróciła na przełomie lutego i marca 1945^[2].

Zdała maturę w Liceum im. Klementyny Hoffmanowej, jednak z powodu niewłaściwego pochodzenia i braku członkostwa w ZMP nie dostała się na studia. Przez rok pracowała w Centrali Sprzętu Budownictwa. W 1951 rozpoczęła studia na Oddziale Sanitarno-Higienicznym Akademii Medycznej^[2].

W 1955 zaczęła pracować pod kierunkiem Jana Karola Kostrzewskiego w Zakładzie Epidemiologii Państwowego Zakładu Higieny^[2][3]. Zdobyła tam specjalizację z chorób zakaźnych i epidemiologii drugiego stopnia, po czym na Akademii Medycznej obroniła doktorat na temat szczepień przeciwko durowi brzusznemu. Jej habilitacja dotyczyła szczepień przeciwko odrze^[2].

W latach pięćdziesiątych brała udział w organizacji szczepień przeciwko błonicy, durowi brzusznemu i polio. Koordynowała przede wszystkim działania na miejscu, pracując w Zakładzie Epidemiologii, choć była też wysyłana w teren, by kontrolować przebieg szczepień przeciwko polio^[2][3][4]. Wielokrotnie wyjeżdżała służbowo do Związku Radzieckiego, ale mimo starań nie otrzymała nigdy paszportu na wyjazd naukowy na Zachód^[2].

Od 1967 (aż do 2000) kierowała Studium Sanitarno-Higienicznym, dydaktycznym oddziałem Państwowego Zakładu Higieny^[3]. Od 1976 była sekretarzem ds. nauki w PZH^[2]. Koordynowała prace nad wprowadzeniem w zmian w organizacji i finansowaniu badań naukowych^[3].

W 1971, po wybuchu epidemii cholery w Astrachaniu, należała do grupy, której zadaniem było przeprowadzenie badań nad tą chorobą na wypadek pojawienia się jej w Polsce. Kiedy ogłoszono alarm choleryczny, Danuta Naruszewicz-Lesiuk zajmowała się sprawdzaniem przygotowania szpitali na wypadek epidemii oraz szkoleniem służb, za co otrzymała brązowy medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"^[4].

Była sekretarzem zespołu koordynującego Międzyresortowy problem MR-12 pod nazwą ”Wpływ skażeń środowiska na zdrowie i życie człowieka”, przewodniczącą terenowej komisji do badań nadzoru nad badaniami na ludziach (później przekształconej w Komisję Etyki Badań Naukowych), a także członkinią Rady Sanitarno-Epidemiologicznej przy Głównym Inspektorze Sanitarnym, Polskiego Towarzystwa Epidemiologów i Lekarzy Chorób Zakaźnych, Rady Naukowej Instytutu Gruźlicy i Chorób Płuc oraz Komitetu Ekologii Człowieka PAN. Przez 25 lat pracowała w redakcji Przeglądu Epidemiologicznego. Również później, w ramach działalności społecznej, do 2018 pełniła funkcję zastępcy redaktora czasopisma^[3].

W 1990 otrzymała tytuł profesora^[5].