Cinquedea – rodzaj sztyletu lub puginału. Miała prostą, obosieczną głownię o charakterystycznym kształcie trójkąta bardzo szerokiego u nasady i zwężającego się w szpic.

Nazwa pochodzi od szerokości u nasady, wynoszącej pięć palców (cinquedea – wł. pięć palców). Była to broń używana przede wszystkim przez cywilów – kupców czy urzędników, stąd też większość zachowanych egzemplarzy jest bardzo ozdobna. Zdobienia pojawiają się głównie na głowni, która zwłaszcza w późniejszych egzemplarzach, często była kanelowana i grawerowana. Cinquedea była popularna przede wszystkim w północnych Włoszech u schyłku średniowiecza i na początku renesansu.

Jelec przeważnie wygięty ku dołowi, półkolisty lub trójkątny.

Zachowane egzemplarze datowane są pomiędzy 1450 a 1550 rokiem. Najkrótszy ma długość głowni 20 cm, najdłuższe mogą być nawet klasyfikowane jako krótkie miecze.

Cinquedea bywa także nazywana (rzadko) anelac, anelace lub sangdede.

• Michał Gradowski, Zdzisław Żygulski jun., 1998, Słownik uzbrojenia historycznego, s.18-19 ISBN 83-01-12390-7.
• George Cameron Stone, 1999, A glossary of the Construction, Decoration and Use of Arms and Armor in All Countries and in All Times, ISBN 0-486-40726-8.