System tam i zapór, który pozwolił na odwrócenie biegu rzeki; CSSC – Chicago Sanitary and Ship Canal, kanał przecinający dział wód
Do roku 1900 rzeka Chicago była dopływem jeziora Michigan, które zaopatrywało miasto w wodę pitną. Coraz bardziej zanieczyszczona rzeka, na skutek głównie dynamicznego rozwoju przemysłu oraz braku odpowiednich systemów kanalizacyjnych, przenosiła nieczystości do jeziora, co było jedną z głównych przyczyn wybuchu w 1885 roku epidemii cholery. W 1887 roku Walne Zgromadzenie Rady Illinois zatwierdziło pomysł odwrócenia biegu rzeki przy wykorzystaniu najnowszych technologii inżynierii wodnej i lądowej. W 1889 roku powołano Wydział Sanitarny Miasta Chicago, który nadzorował prace, doprowadzające do całkowitego zawrócenia biegu rzeki[2].
Udało się to dzięki zbudowaniu nowego kanału – Chicago Sanitary and Ship Canal – o długości 48 km, minimalnej szerokości 50 m i minimalnej głębokości 2,7 m, prowadzącego z południowej odnogi rzeki Chicago do rzeki Des Plaines[3] i przecinającego pasmo niskich wzgórz, tworzących dział wód między dorzeczem jeziora Michigan, a rzeką Missisipi, której dopływem jest Des Plaines[2]. System śluz wodnych reguluje ilość wody wypływającej z jeziora[2]. System ten funkcjonuje do dzisiaj; w 1999 roku Amerykańskie Towarzystwo Budownictwa Cywilnego zostało wyróżnione tytułem Civil Engineering Monument of the Millennium[4][5].
W 1990 roku rzeka i system kanałów zostały oczyszczone na polecenie burmistrza Richarda M. Daleya[6].
