Według etymologii ludowej nazwa pochodzi od staropolskiego „brzostowy-brzozowy” („brzost” to nazwa wiązu górskiego, drzewa pospolitego w całej Polsce), a dodanie rzeczownika „góra” ma sugerować, iż jest to teren górzysty.
Historia
Najstarsze znaleziska potwierdzające obecność człowieka na terenie obecnej Brzostowej Góry pochodzą z okresu neolitu (5200-1900 p.n.e.)[6].
Wieś założona w pierwszej połowie XVIII wieku. Pierwsi osadnicy zajmowali się wypalaniem i wyrębem puszczy, produkcją potażu (produktu powstającego ze spalania drewna i węgla drzewnego, służącego m.in. do wyrobu szkła i mydła). W okresie przedrozbiorowej Rzeczypospolitej, w województwie sandomierskim, była królewszczyzną, tzn. nie własnością szlachecką, lecz królewską, państwową, Po pierwszym rozbiorze Polski (1772) weszła w skład państwa austriackiego, jako część Galicji. Początkowo tereny dawnej kasztelanii sandomierskiej dzierżawił hrabia Józef Kajetan Ossoliński, później Kulczyccy, a w roku 1835 część byłych królewszczyzn, czyli tzw. dóbr kameralnych, kupił na licytacji Jan Roch Dolański, właściciel Grębowa. Jego córka Balbina Domicela wyszła za Józefa Kozłowieckiego (pradziadka kardynała Adama Kozłowieckiego), wnosząc mężowi w wianie kilka miejscowości, m.in. Brzostową Górę.
W opisie mapy topograficznej z lat 1779–1782, przygotowanej pod kierunkiem austriackiego kartografa ppłk. Friedricha von Miega czytamy, że Brzostowa Góra położona jest na „małym, nieznaczącym wzgórzu. [...] Grzęzawiska wypływające od Komorowa stają się w tej okolicy tak zabagnione, że nie istnieje przez nie przejście. [...]”[7].
W 1880 roku wieś posiadała 727 mieszkańców, którzy mieszkali w 102 domach[8]. W okresie galicyjskim i międzywojennym była to typowa wieś rolnicza.
W czasie II wojny światowej prawie cała wieś została wysiedlona i spalona przez Niemców, którzy założyli w okolicy poligon wojskowy. Do 1954 roku Brzostowa Góra była, zgodnie z obowiązującymi wtedy zasadami samorządu, gminą jednowioskową.
W Brzostowej Górze urodzili się i mieszkali m.in.: poseł do parlamentu wiedeńskiego (Rady Państwa) Antoni Paduch[9] i ks. prof. dr Jan Puzio.
Od lat osiemdziesiątych XIX wieku znajdowała się tutaj publiczna szkoła podstawowa. Murowany budynek szkoły zbudowano za czasów galicyjskich (zburzony przez Niemców w czasie II wojny światowej). Od 1948 roku rozpoczęto naukę w baraku drewnianym. Później szkoła w budynku drewnianym; obecny murowany budynek szkoły z lat dziewięćdziesiątych XX wieku. Szkoła została zlikwidowana w 2022 roku[10].
Od 1912 roku we wsi istnieje straż pożarna; po II wojnie światowej powstała tu remiza strażacka. Obecnie miejscowość liczy 943 mieszkańców.
↑Rozporządzenie Nr 179/02 Wojewody Podkarpackiego z dnia 18.11.2002 r.
Bibliografia
Tomasz Sudoł, Poligon Wehrmachtu „Południe” 1940–1944, Rzeszów 2009
Opis miejscowości w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich (1880)[1]
Urzędowe nazwy miejscowości i obiektów fizjograficznych – 59 – Powiat kolbuszowski. Warszawa: Urząd Rady Ministrów – Komisja Ustalania Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych, 1965. Brak numerów stron w książce
