PROFILPELAJAR.COM

Bolesław Bonin
Data i miejsce urodzenia	19 sierpnia 1925 ; Bydgoszcz
Data i miejsce śmierci	11 grudnia 1983 ; Zalesie
Kariera seniorska
Lata	Klub
	Liga polska
1948–1962	Polonia Bydgoszcz

Bolesław Bonin (ur. 19 sierpnia 1925 w Bydgoszczy, zm. 11 grudnia 1983 w Zalesiu) – polski żużlowiec.

Życiorys

Sport motocyklowy, a następnie żużlowy, zaczął uprawiać w barwach klubu Polonia Bydgoszcz po zakończeniu II wojny światowej. Już w pierwszym sezonie startów na motocyklach przystosowanych, w 1946 r., dał się poznać jako bardzo utalentowany zawodnik. Jego jazda, widowiskowa i odważna, ale i często na pograniczu ryzyka, zjednała mu liczne rzesze sympatyków w rodzinnym mieście. Niejednokrotnie był noszony na rękach po zakończonych meczach, był również rozpoznawany poza stadionem, wszędzie spotykając się z życzliwością kibiców, którym odwdzięczał się skuteczną postawą na torze.

W 1948 r. po raz pierwszy rozegrano w Polsce rozgrywki o drużynowe mistrzostwo kraju. W sezonie tym bydgoski zespół nie zdołał awansować do I ligi, a w II lidze zajął 3. miejsce. Bolesław Bonin wystąpił w trzech trójmeczach, zdobywając 23 punkty w 9 biegach. W tym samym roku po raz pierwszy otrzymał powołanie do kadry narodowej na mecz z Czechosłowacją, jednak w samych zawodach nie uczestniczył. W 1949 r. Polonia została przejęta przez milicyjny klub Gwardia Bydgoszcz. Bonin wstąpił do milicji, otrzymując w późniejszym okresie stopień oficerski. W 1949 i 1950 r. Gwardia uczestniczyła w rozgrywkach II ligi, a po reorganizacji w 1951 r. – w rozgrywkach I-ligowych. Bolesław Bonin był już wówczas, obok Zbigniewa Raniszewskiego, jednym z liderów klubu. W tym też sezonie zdobył pierwszy w karierze – srebrny – medal drużynowych mistrzostw Polski. W kolejnych latach zdobył jeszcze pięć medali DMP: srebrny (1953) oraz cztery brązowe (1956, 1957, 1960, 1961).

W 1951 r. zadebiutował w finale indywidualnych mistrzostw Polski, zajmując we Wrocławiu VII miejsce^[1]. W następnym roku w finałowym turnieju (również we Wrocławiu) zajął V miejsce^[2], natomiast w 1953 r. odniósł największy sukces w karierze, zajmując w końcowej klasyfikacji II miejsce i zdobywając tytuł wicemistrza Polski^[3]. Czwarty i ostatni raz w finale IMP wystartował w 1958 r. w Rybniku, zajmując IX miejsce^[4]

Sukcesy odnosił również w turniejach indywidualnych: w 1951 r. zajął III miejsce, a w 1953 r. zwyciężył w rozegranych w Lesznie memoriałach Alfreda Smoczyka, natomiast w 1952 r. zajął I m. w Criterium Asów w Bydgoszczy. W 1959 r. jedyny raz w karierze wystąpił w eliminacjach indywidualnych mistrzostw świata, zajmując IX miejsce w ćwierćfinale kontynentalnym w jugosłowiańskim (dzisiaj słoweńskim) mieście Kranj.

W barwach Polonii Bydgoszcz startował aż do zakończenia kariery w 1962 roku. W następnych latach wciąż obecny był w środowisku żużlowym, zajmował się m.in. promowaniem tego sportu, a w 1968 r. przez jeden sezon był trenerem bydgoskiego zespołu.

Zginął tragicznie 11 grudnia 1983 r.^[5] w wypadku na przejeździe kolejowo-drogowym w Zalesiu koło Szubina, kiedy samochód, którym wracał z nocnego polowania, zderzył się z nadjeżdżającym pociągiem.

Przypisy

↑ Indywidualne Mistrzostwa Polski 1951. [dostęp 2010-11-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-09)].
↑ Indywidualne Mistrzostwa Polski 1952. [dostęp 2010-11-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-09)].
↑ Indywidualne Mistrzostwa Polski 1953. [dostęp 2010-11-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-23)].
↑ Indywidualne Mistrzostwa Polski 1958. [dostęp 2010-11-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-20)].
↑ SławomirS. Wojciechowski SławomirS., Sport Milicji i Bezpieki w Bydgoszczy w latach 1945-1990 Historie wybrane, Bydgoszcz 2023, s. 53, ISBN 979-83-931-168-1-2 [dostęp 2023-12-12] (pol.).