Bitwa o Ankonę

II wojna światowa, kampania włoska
Czas	18 czerwca – 18 lipca 1944
Miejsce	Ankona
Terytorium	Włochy
Wynik	zwycięstwo Polaków
Strony konfliktu
III Rzesza  Polska
Dowódcy
Harry Hoppe Władysław Anders Klemens Rudnicki
Siły
278 i 71 DP 50 000 żołnierzy
Straty
800 zabitych 2400 rannych[1] 496 zabitych 1789 rannych 139 zaginionych[2]
Położenie na mapie Włoch miejsce bitwy
43°36′43″N 13°30′52″E/43,611944 13,514444
Multimedia w Wikimedia Commons

Posłuchajmy uwag oficera wywiadu wojskowego ppłk. Stefana Orzechowskiego dotyczących Kampanii włoskiej

Problem z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz strony pomocy.

Bitwa o Ankonę – jedna z bitew stoczonych przez wojska alianckie na froncie włoskim w czasie walk nad Morzem Adriatyckim w 1944 roku.

7 czerwca 1944 roku 3 Dywizja Strzelców Karpackich zluzowała hinduską 4 Dywizję Piechoty^[3]. 2 Korpus Polski od 15 czerwca rozpoczął działania pościgowe nad Morzem Adriatyckim, powstrzymywany przez niemieckie oddziały opóźniające. Dywizje niemieckie stosowały szeroko system zniszczeń i stawiały opór na kolejnych pozycjach wykorzystując przepływające rokadowo rzeki. 21 czerwca oddziały Korpusu uderzyły z marszu na niemiecką 278 DP nad rzeką Chienti. Polacy nie przełamali obrony, jednak Niemcy wycofali się. Korpus przeszedł ponownie do pościgu. 1 lipca czołowe oddziały 3 DSK współdziałające z 2 Brygadą Pancerną przeszły do pościgu wzdłuż drogi Nr 16. Na jej czele działały oddziały wydzielone. Na lewo od 3 Dywizji Strzelców Karpackich weszła do walki 5 Kresowa Dywizja Piechoty. 3 DSK przeszła nad rz. Musone i zabezpieczyła brody. Rozegrała się bitwa pod Loreto. Polacy zdobyli Loreto, Recanati, Castelfidardo – 1 lipca, Osimo – 5 lipca i wzgórze S. Piero – 6 lipca. 5 KDP po zaciętych walkach sforsowała Musone i nawiązała łączność bojowa z 3 DSK. Opór niemiecki został złamany po zdobyciu przez 5 KDP Montoro i Palazzo del Cannone. Rozpoczęto przygotowania do właściwej bitwy o Ankonę.

Silny opór nieprzyjaciel zorganizował dopiero na przedpolu miasta i portu Ankona. Gen. Władysław Anders postanowił wykonać główne uderzenie siłami 5 Dywizji Piechoty^[3]. Miała ona opanować dominujące wzgórza w rejonie Paterniano – Monte della Crescia – Monte Tarto. Działając w pasie nadmorskim 3 Dywizja Strzelców Karpackich z Karpackim Pułkiem Ułanów otrzymała zadanie wiązania nieprzyjaciela walką i prowadzenia działań demonstracyjnych^[3].

17 lipca 0 6.00 ruszyło natarcie w kierunku na Ankonę poprzedzone nawałą artyleryjską^[4]. 3 DSK od czoła wykonywała natarcie pozorujące wzdłuż szosy Numana – Ankona. W tym czasie 5 KDP wzmocniona 4 ppanc miała przełamać obronę nieprzyjaciela i opanować Monte del Cresia i S. Stefano, przez co umożliwić 2 BPanc z 15 puł. i 7 pułkiem huzarów brytyjskich i kompanią komandosów wykonanie manewru oskrzydlającego zgrupowania broniącego Ankonę. Osłonę zachodniego skrzydła 2 Korpusu stanowiła włoska 2 Brygada. 14 Wileński Batalion Strzelców, wzmocniony szwadronem czołgów, zdobył Paterniano. 13 Wileński batalion strzelców obsadził wzgórza na północ od San Stefana, a następnie wspólnie z 15 batalionem strzelców, zdobył Monte delia Crescia. Z rejonu Offagna Niemcy wyprowadzili kontratak. Uderzenie nieprzyjaciela odparto i opanowano miejscowość. Była to doskonała pozycja wyjściowa do bezpośredniego natarcia na miasto. Dzięki zdobyciu wzgórz Monte Tarto i Croce di San Vinzenzo, również na odcinku zachodnim uzyskano głęboki wgląd w obronę niemiecką. Mimo zapadającego zmroku oddziały korpusu kontynuowały natarcie.

Lotnictwo niemieckie prowadziło nocami bombardowanie głównie terenu nadmorskiego, zapalając m.in. starą bazylikę w Loreto^[a]

6 Lwowska Brygada Piechoty i 15 pułk ułanów poznańskich wykonały manewr obejścia i wyszły na tyły Ankony. Zdobyto Torrette a Mare, a piechota wsparta czołgami wyszła nad rzekę Esino pod Chiaravalle.

18 lipca o 14.30, ułani karpaccy i 2 batalion strzelców karpackich wkroczyły do Ankony^[5]. Niemiecka 278 Dywizja Piechoty została rozbita. Zdobycie tak ważnego portu ułatwiło aliantom prowadzenie dalszych działań na Rimini i Linię Gotów.

Straty niemieckie w bitwie oszacowano na ok. 800 poległych i 2400 rannych, czyli ok. 30% walczących. 992 pułk grenadierów został zupełnie zniszczony^{[potrzebny przypis]}. Niemiecka 278 DP straciła znaczną część uzbrojenia i pojazdów. Zdobyto 10 czołgów, 16 dział polowych, 25 dział przeciwpancernych^[4]. Podczas walk o Ankonę 2 Korpus Polski stracił 39 oficerów i 338 szeregowych zabitych i rannych. W czasie działań nad Adriatykiem 2 KP stracił 496 poległych, 1789 rannych i 139 zaginionych. Żołnierze Polscy zabici i zmarli na skutek ran zostali pochowani na cmentarzu w Loreto^[1].

Walki o Ankonę zostały upamiętnione na Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie, napisem na jednej z tablic – „ANKONA 17 – 18 VII 1944”.

 Zobacz też kategorię: Uczestnicy bitwy o Ankonę 1944.

• Jerzy Bordziłowski (red.): Mała encyklopedia wojskowa. Tom 1. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967. Brak numerów stron w książce
• Witold Biegański: Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1990. ISBN 83-03-02923-1. Brak numerów stron w książce
• Stanisław Komornicki (red.): Wojsko Polskie 1939-1945. Barwa i broń. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984. ISBN 83-223-2055-8. Brak numerów stron w książce
• Wojciech Narębski: Działania 5 Wileńskiej Brygady Piechoty podczas kampanii włoskiej 1944-45. Bydgoszcz: Towarzystwo Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej, 2005. ISBN 83-87865-49-4. Brak numerów stron w książce
• Krzysztof Komorowski: Boje polskie 1939 – 1945. Warszawa: Bellona. ISBN 978-83-11-10357-3. Brak numerów stron w książce
• Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975. Brak numerów stron w książce