12 maja 1945 roku baon przegrupował się do San Benedetto del Tronto, a w dniach 7-12 czerwca 1945 roku do Forlimpopoli. 11 lutego 1946 roku sześciu strzelców zostało przeniesionych do 20 batalionu saperów w Fano.
Pod koniec lutego batalion przetransportowany został do południowych Włoch. Tu przeszedł aklimatyzację i już 23 marca 1944 roku skierowany został na linię frontu nad rzekę Sangro. Tam zluzował oddziały 2 Marokańskiej Dywizji Piechoty[3].
Przy 13 bs służbę pełnił posterunek żandarmerii wystawiony ze składu 5 Szwadronu Żandarmerii. W 1945 roku komendantem posterunku był wachm. Piotr Jozajtis.
Organizacja batalionu
Batalion strzelecki 2 KP na Bliskim Wschodzie i we Włoszech w latach 1943-1944:
kompania dowodzenia
pluton łączności
pluton gospodarczy
pluton moździerzy (6 moździerzy)
pluton rozpoznawczy (13 carierów)
pluton przeciwpancerny (działa 6-funtowe)
pluton pionierów
pluton plot. (do marca/kwietnia 1944, od tego czasu jako pluton ckm)
cztery kompanie strzeleckie
poczet dowódcy
trzy plutony strzeleckie
trzy drużyny strzelców
sekcja moździerzy
Batalion etatowo liczył 39 oficerów i 744 szeregowych. Posiadał 55 samochodów
Od października 1944 nowo sformowane bataliony strzeleckie organizowane były według nowego etatu, a od stycznia do marca 1945 wszystkie bataliony strzelców zostały przeformowane w/g etatu:
Sztandar batalionu
26 stycznia 1944[10] uroczystość wręczenia sztandaru miała miejsce 9 stycznia 1944 r. jednak w przypisie 79 na s. 45 wymienił Piechota Polska 1939-1945, zeszyt 15, s. 67, gdzie została podana właściwa data - 26 stycznia 1944 r. w obozie wojskowym Quassasin pod Kairem dowódca Armii Polskiej na Wschodzie, gen. dyw. Władysław Anders wręczył dowódcy batalionu, majorowi Władysławowi Kamińskiemusztandar ufundowany przez p. Wojtkiewicz. Rysunki na sztandar wykonała p. Bronowska, absolwenta sztuk pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego, natomiast sztandar został wyhaftowany przez Polki w 1943, w Teheranie[10]. Rodzicami chrzestnymi sztandaru zostali pp. Aniela i Nikodem Sulik[11].
Różni się on znacznie od przepisowego wzoru. Posiada kształt prostokąta i nie zawierał motywu krzyża kawalerskiego. Strona główna została wykonana z wzorzystego pąsowego adamaszku. Centralnym elementem jest haftowany białym jedwabiem orzeł i napis: "Honor i Ojczyzna 1943". W lewym górnym i prawym dolnym rogu umieszczono barwne sylwetki rysia. Na stronie odwrotnej, wykonanej z białego jedwabiu, znajdował się wizerunek Matki Boskiej Ostrobramskiej haftowany kolorowym jedwabiem z elementami malowanymi, a pod nim napis: "Pod Twoją obronę uciekamy się"[12].
Odznaka batalionu
Zatwierdzona rozkazem dowódcy 2 Korpusu z 18 czerwca 1946 roku nr 76 pkt. 414.
Wykonana w srebrze dla oficerów, w metalu srebrzona i oksydowana dla szeregowych; wymiary 45 x 35 mm. Posiada formę głowy rysia z otwartą paszczą. Noszona na berecie w odległości 5 cm z lewej strony orzełka na podkładce sukiennej lub plastykowej, w kolorze ciemnowiśniowym[14].
Kronika 13 P.P. „Rysiów” od 15 IX 1941-42 13 Baonu „Rysiów” IV Bryg. 1942-43 13 Baonu „Rysiów” V Bryg. 1943- wrzesień 1944, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. C.129/I
Jan Partyka: Odznaki i oznaki PSZ na Zachodzie 1939-1945. Wojska Lądowe. Rzeszów: Wydawnictwo Libri Ressovienses, 1997. ISBN 83-902021-9-0.
Jakub Żak: Nie walczyli dla siebie. Powojenna odyseja 2 Korpusu Polskiego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2014. ISBN 978-83-7399-621-2.
Jerzy Murgrabia: Symbole wojskowe Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1990. ISBN 83-11-07825-4.
Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945 Zeszyt nr 15 Materiały Uzupełniające do Księgi Chwały Piechoty Polskiej. Londyn: 1974.
Tadeusz Panecki (red.): 2 Korpus Polski w bitwie o Monte Cassino. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08291-X.
