Bernard Antoni Łosiński (ur. 20 maja 1865 w Wielu, zm. 20 kwietnia 1940 w Sachsenhausen) – Sługa Boży Kościoła katolickiego, polski duchowny katolicki, działacz polityczny, poseł na Sejm Ustawodawczy i III kadencji w II RP z ramienia Narodowego Zjednoczenia Ludowego oraz Stronnictwa Narodowego[1].
Życiorys
Teologię studiował w Münster i w Pelplinie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1891, a następnie do 1897 pełnił funkcję wikariusza katedralnego i prokuratora seminarium duchownego. W latach 1897–1939 był proboszczem w Sierakowicach, poza tym od 1926 kanonikiem chełmińskim.
Należał do wielu organizacji między innymi: Towarzystwa Pomocy Naukowej w Chełmnie, Towarzystwa Naukowego w Toruniu, czy Towarzystwa Przyjaciół Kaszub. Wspierał działalność Towarzystw Ludowych i Towarzystw Czytelni Ludowych.
W 1903 został wybrany na posła do sejmu pruskiego z okręgu wejherowski-pucko-kartuskiego. Był sekretarzem Koła Polskiego w sejmie pruskim. Jako jeden z nielicznych działaczy polskich z Pomorza przed 1914 został członkiem Towarzystwa Demokratyczno-Narodowego, a w 1918 wszedł w skład tajnej Ligi Narodowej. W 1920 w wyborach uzupełniających został wybrany z listy Polskiego Stronnictwa Ludowego-Pomorze posłem na Sejm Ustawodawczy. Podczas kadencji był członkiem klubu Narodowego Zjednoczenia Ludowego. Następnie członek Związku Ludowo-Narodowego[1]. Ponownie na posła (III kadencji) został wybrany w 1930 z listy Stronnictwa Narodowego.
2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[2].
Należał do najbardziej aktywnych na Pomorzu działaczy endeckich oraz przeciwników sanacji. Równocześnie był społecznikiem i gorącym patriotą. Przez całe swoje życie walczył o polski charakter Pomorza, przeciwstawiając się germanizacji Kaszub.
Aresztowanie i śmierć
7 kwietnia 1940 został aresztowany przez gestapo i przewieziony do kartuskiego więzienia. Tu przebywał dwa dni i rano 9 kwietnia 1940 został dołączony do transportu więźniów ze Stutthofu i wraz z nim przewieziony do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen w Niemczech. Po przybyciu na miejsce (10 kwietnia 1940) umieszczono go w bloku 18, skrzydło B. Wcześniej torturowany, 20 kwietnia 1940 został bestialsko zamordowany[3].
Jest jednym z 122 Sług Bożych, wobec których 17 września 2003 rozpoczął się proces beatyfikacyjny drugiej grupy męczenników z okresu II wojny światowej.
Rodzina
Był synem Wojciecha – rolnika i Matyldy z Kiedrowskich[1].
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
