BMS Scuderia Italia – włoski zespół wyścigowy i były zespół rajdowy, były uczestnik wyścigów Formuły 1. Zespół został założony przez włoskiego magnata stali Giuseppe Lucchiniego w 1983 roku jako Brixia Motor Sport (BMS), choć jego początki sięgają roku 1980. Początkowo uczestniczył w Rajdowych Mistrzostwach Włoch, a w 1987 roku zadebiutował w wyścigowej serii WTCC. Przemianowany na BMS Scuderia Italia, w latach 1988–1993 uczestniczył w wyścigach Formuły 1, dwukrotnie osiągając miejsce na podium. Po wycofaniu się z Formuły 1 zespół zaangażował się w serie wyścigowe samochodów o zamkniętym nadwoziu, takie jak STW, FIA GT, CIS, Mistrzostwa Świata Prototypów, International GT Open czy Le Mans Series.
Zespół był powiązany z różnymi producentami samochodów, takimi jak Alfa Romeo, Lancia, Ferrari, Nissan, Porsche czy Aston Martin. W okresie ich uczestnictwa w Formule 1 nadwozia dostarczały im takie firmy jak Dallara i Lola.
Historia
Początki
Początki zespołu sięgają roku 1980. Wtedy to włoski magnat rynku stali oraz entuzjasta motorsportu, Giuseppe Lucchini, wraz z innymi miłośnikami sportu samochodowego postanowił wystawić zespół w Mistrzostwach Włoch. Zespół nazywał się Scuderia Mirabella Mille Miglia. Zakupiono Osellę PA8 z silnikiem BMW. Kierowcą został Giorgio Francia. Francia wygrał 9 z 10 wyścigów w sezonie. Rok później Lella Lombardi wygrała Włoskie Mistrzostwa GR6. W 1983 roku zespół został rozwiązany.
W 1983 roku utworzono zespół o nazwie Brixia Motor Sport. W jego barwach w Rajdowych Samochodowych Mistrzostwach Włoch Alfą Romeo GTV6 ścigał się Giacomo Bossini. W 1985 roku zamieniono samochód na Lancię 037. Rok później Bossini jeździł modelami 037 oraz Delta S4. Wtedy też zajął 3 miejsce w klasyfikacji Mistrzostw Włoch. W 1987 roku Alfą Romeo 75 Turbo nadal startowano w Mistrzostwach Włoch, ale zadebiutowano także w serii WTCC. Na przełomie lipca i sierpnia postanowiono, iż zespół zadebiutuje w Formule 1.
Lucchini postanowił, iż będzie kupował samochody od Dallary, a kierowcą zostanie młody Alex Caffi. W debiucie zespołu Caffi nie zdołał się prekwalifikować, ponieważ wystawiono stary i używany samochód Formuły 3000 – Dallarę 3087. Od Grand Prix San Marino wystawiano już Dallarę F188. Zespół nie zdobył punktów, a najlepszym rezultatem było siódme miejsce w Grand Prix Portugalii.
Na sezon 1989 postanowiono wystawić dwóch kierowców: zachowano Caffiego, a jako jego partnera zespołowego obrano doświadczonego Andreę de Cesarisa. W Monako Caffi zdobył pierwsze punkty za czwarte miejsce, natomiast w Kanadzie de Cesaris był trzeci, zdobywając pierwsze dla zespołu podium. Ogółem Scuderia Italia z ośmioma punktami zajęła ósme miejsce w klasyfikacji zespołów.
Po sezonie 1989 Caffi odszedł z zespołu, a na jego miejsce przyszedł Gianni Morbidelli, którego po dwóch Grand Prix zastąpił Emanuele Pirro. Dallara F190 była samochodem niedostatecznie rozwiniętym w stosunku do poprzednika oraz zawodnym, co spowodowało, iż zespół w całym sezonie nie zdobył ani punktu, najlepiej finiszując na 10 pozycji.
Przed sezonem 1991 doszło w zespole do dwóch ważnych zmian. De Cesaris odszedł do Jordana, a zastąpił go JJ Lehto. BMS Scuderia Italia zrezygnowała także z silników Ford, które nie zapewniały wystarczającej mocy. Postanowiono skorzystać z silników Judd, które pozwoliły także na zbudowanie wydajniejszego aerodynamicznie samochodu. Silnik był zawodny, ale mimo tego JJ Lehto zdobył drugie dla zespołu podium, na Imoli. Ogółem BMS Scuderia Italia zdobyła 5 punktów i zajęła ósme miejsce.
Na sezon 1992 kierowcami zespołu byli JJ Lehto i Pierluigi Martini. Wymieniono silniki Judd na mocniejsze jednostki Ferrari. Jednakże wyniki pogorszyły się, jedynie Martini zdołał zdobyć dwa punkty, co dało zespołowi dziesiątą pozycję.
W sezonie 1993 zespół zmienił dostawcę nadwozi z Dallary na oferującą tańsze pojazdy Lolę. Kierowcy zespołu, Michele Alboreto i debiutant Luca Badoer, nie zdołali wywalczyć ani punktu, kilkakrotnie się nie kwalifikowali, a Lola T93/30 była najwolniejszym samochodem w stawce. Po czternastu wyścigach sezonu zespół wycofał się, tłumacząc się tym, że prywatny zespół niebudujący własnych samochodów nie mógł być dłużej konkurencyjny.
W 1994 roku BMS Scuderia Italia powróciła do wyścigów samochodów turystycznych. Wystawiono Nissana Primerę w niemieckiej serii Super Tourenwagen Cup, i uczestniczono w niej do 1996 roku. Kierowcami byli Michael Bartels (1994), Ivan Capelli (1994–1995), Sascha Maassen (1995), Kieth O'Dor (1995) i Anthony Reid (1996). Najwyższym miejscem w tej serii dla zespołu było szóste miejsce Bartelsa w klasyfikacji ogólnej w 1994 roku. W 1995 roku O'Dor odniósł jedyne zwycięstwo dla BMS w serii STC, na torze AVUS.
W 1997 roku zespół zajął dziewiąte miejsce w serii FIA GT na Porsche 911 GT1. W tym samym roku wystawiono ten sam pojazd w wyścigu 24h Le Mans, a kierowcami byli Pierluigi Martini, Christian Pescatori i Antônio Hermann de Azevedo, którzy zdołali zająć ósme miejsce i czwarte w klasie GT1.
Pescatori kontynuował starty dla zespołu, który w 1998 roku wystawił Alfę Romeo 155 w serii Campionato Italiano Superturismo. Włoski kierowca zajął czwarte miejsce w klasyfikacji ogólnej.
W latach 1999–2001 BMS Scuderia Italia wystawiała Ferrari 333 SP w Mistrzostwach Świata Prototypów. W 2001 roku zespół wygrał tę serię, a w latach 1999–2000 był drugi.
W 2002 roku powrócono do serii FIA GT, w której zespół uczestniczy do dziś. W serii tej zespół wystawiał różne samochody, takie jak Ferrari 550-GTS Maranello, Aston Martin DBR9 czy Porsche 911 GT3. W latach 2003–2004 zespół wygrał tę serię, a w latach 2006–2007 był drugi. Ponadto w 2005 roku zespół wygrał Le Mans Endurance Series w klasie GTS/GT1 oraz Włoskie Mistrzostwa FIA GT w klasie GT1.
Legenda oznaczeń w tabelach wyników
Wyświetl szablon na nowej stronie
|
| Oznaczenie
|
Wyjaśnienie
|
| Złoty
|
Zwycięzca lub mistrzostwo
|
| Srebrny
|
2. miejsce lub wicemistrzostwo
|
| Brązowy
|
3. miejsce lub II wicemistrzostwo
|
| Zielony
|
Ukończył, punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy zdobył co najmniej jeden punkt na przestrzeni sezonu, poza trzema powyższymi opcjami)
|
| Niebieski
|
Ukończył, nie punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy nie zdobył co najmniej jednego punktu na przestrzeni sezonu)
|
| Czerwony
|
Nie zakwalifikował się (NZ)
|
| Nie prekwalifikował się (NPK)
|
| Różowy
|
Nie ukończył (NU)
|
| Niesklasyfikowany (NS) (w klasyfikacji generalnej, gdy nie został sklasyfikowany w żadnym wyścigu sezonu)
|
| Czarny
|
Zdyskwalifikowany (DK)
|
| Wykluczony (WYK/EX)
|
| Biały
|
Nie wystartował (NW)
|
| Kontuzjowany (K/INJ)
|
| Wyścig odwołany (OD/C)
|
| Bez koloru
|
Został wycofany (WYC/WD)
|
| Nie przybył (NP/DNA)
|
| Nie brał udziału w treningach (NT/DNP)
|
| Nie został zgłoszony (–)
|
| Pogrubienie
|
Start z pole position
|
| Kursywa
|
Najszybsze okrążenie wyścigu
|
| †
|
Nie ukończył, ale jego rezultat został zaliczony ze względu na przejechanie więcej niż 90% dystansu wyścigu.
|
| *
|
Sezon w trakcie
|
| 1/2/3
|
Punktowana pozycja w sprincie kwalifikacyjnym
|
| Lista systemów punktacji Formuły 1
|
Bibliografia
- History. scuderiaitalia.it. [dostęp 2011-07-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-13)]. (ang.).
Linki zewnętrzne
