Jesienią 1968 przybył do Paryża, gdzie uczył się języka francuskiego i wykładał w Instytucie św. Sergiusza podstawy teologii oraz historię Kościoła w Bizancjum. Prowadził również wykłady z patrologii w Instytucie Katolickim w Paryżu oraz z literatury bizantyjskiej na Sorbonie. Pracował w różnych parafiach prawosławnych w stolicy Francji. Od 1973 wykładał na Uniwersytecie Belgradzkim historię Cerkwi, od 1983 jako profesor nadzwyczajny, zaś od 1987 – jako profesor zwyczajny. W latach 1980/81 oraz 1990/91 był dziekanem wydziału teologicznego. Opublikował ponad 100 prac, wielokrotnie występował również z odczytami publicznymi lub uczestniczył w otwartych debatach w Belgradzie.
7 lipca 1991 przyjął chirotonię biskupią i objął katedrę banacką. W maju 1992 został przeniesiony do eparchii zahumsko-hercegowińskiej z siedzibą w Mostarze. Z powodu wybuchu wojny w Bośni musiał opuścić swoją dotychczasową rezydencję i przenieść się do monasteru Tvrdoš w Trebinje, gdzie przebywał do dnia śmierci. W 1994 założył Akademię Duchowną im. Bazylego Ostrogskiego w Srbinje, której pierwszym rektorem został osobiście.
Wielokrotnie w krytyczny sposób oceniał politykę Stanów Zjednoczonych i państw Europy zachodniej wobec Jugosławii, a następnie Serbii[3]. Negatywnie ocenił układ z Dayton i należał do grupy duchownych, która zażądała od patriarchy serbskiego Pawła ustąpienia za publiczne wyrażenie poparcia wobec tejże umowy[4]. Obok biskupów Amfilochiusza (Radovicia) i Artemiusza (Radosavljevicia), również uczniów duchowych archimandryty Justyna (Popovicia) zaliczany był do najbardziej konserwatywnego, nacjonalistycznego skrzydła Serbskiego Kościoła Prawosławnego, utożsamiającego się z teologią św. Mikołaja (Velimirovicia)[5]. W swoich tekstach wielokrotnie nawiązywał do ideologii świętosawia i mitów związanych z bitwą na Kosowym Polu[6]. Przez wiele lat popierał politykę Slobodana Miloševicia, z czego ostatecznie wycofał się[7].
W 1999 na własną prośbę odszedł w stan spoczynku, kontynuując przy tym pracę naukową. Był członkiem Związku Pisarzy Serbii i Czarnogóry. Współautor przekładu Pisma Świętego na współczesny język serbski[8].
DorotaD.GilDorotaD., Prawosławie Historia Naród. Miejsce kultury duchowej w serbskiej tradycji i współczesności, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2005, ISBN 83-233-1951-0, OCLC69347941. Brak numerów stron w książce
Gil D., Świętosawie a dzisiejsze oblicze kultury duchowej Serbów, [w:] Przemiany w świadomości i kulturze duchowej narodów Jugosławii po 1991 roku, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 1999, ISBN 978-83-233-1254-3.
