9 czerwca 1903 w soborze Trójcy Świętej w Mostarze został wyświęcony na biskupa zahumsko-hercegowińskiego[2]. Bronił niezależności serbskich organizacji cerkiewnych od władz Austro-Węgier[3]. Na tejże katedrze pozostawał do 1920, gdy po odejściu w stan spoczynku metropolity Dabaru i Bośni Eugeniusza dekretem króla Piotra I został nowym ordynariuszem tejże eparchii. Jako biskup prowadził ascetyczny tryb życia, według reguły mniszej, słynął również z patriotyzmu[2].
Po zajęciu Jugosławii przez III Rzeszę nie zgodził się wyjechać z Sarajewa, postanawiając pozostać na miejscu razem z wiernymi. 12 maja 1941 został zatrzymany przez oddział ustaszy i uwięziony, po czym wywieziony do Zagrzebia, a stamtąd do więzienia w Gospiciu[2]. Według innej wersji duchowny z Zagrzebia został przeniesiony do więzienia w Kerestinicy, gdzie był torturowany. Stamtąd trafił do Kopriwnicy, a następnie do obozu w Gospiciu[3] lub od razu do obozu w Jasenovcu, gdzie według zeznań świadków został ponownie poddany torturom i zamordowany[3][2]. Według innych, mniej prawdopodobnych wersji duchowny zmarł w szpitalu w Zagrzebiu po torturach lub został zamordowany w obozie w Jadovnie[1].
Kult
Piotr (Zimonjić) został w 1998 kanonizowany przez Serbski Kościół Prawosławny jako nowomęczennik, jego wspomnienie przypada na trzecią niedzielę września. Cerkwie, których jest patronem, istnieją w Doniciach i Vojkoviciach w Bośni. W dniu jego wspomnienia liturgicznego obchodzona jest slava miasta Sarajewo Wschodnie[1].
.jpg)
