Arabinoza

Wzory strukturalne enancjomerów D- i L-arabinozy w projekcji Fischera
Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) (2R,3S,4S)-2,3,4,5-tetrahydroksypentanal Inne nazwy i oznaczenia cukier pektynowy, arabino-pentoza, skrót: Ara
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C5H10O5
Masa molowa	150,13 g/mol
Wygląd	biały lub prawie biały, krystaliczny proszek[1]
Identyfikacja
Numer CAS	5328-37-0 – L-arabinoza 10323-20-3 – D-arabinoza 147-81-9 – racemat
SMILES C([C@@H]([C@@H]([C@H](C=O)O)O)O)O<
Właściwości Gęstość 1,585 g/cm³ (20 °C, racemat)[2]; ciało stałe 1,585 g/cm³ (25 °C, α-D-arabinoza)[2]; ciało stałe 1,625 g/cm³ (20 °C, β-D-arabinoza)[2]; ciało stałe Rozpuszczalność w wodzie dobrze rozpuszczalna[1][2] w innych rozpuszczalnikach słabo w etanolu, nierozpuszczalna w eterze dietylowym, benzenie, acetonie i metanolu[2] Temperatura topnienia 164,5 °C (racemat)[2] 156 °C (α-D- i β-D-arabinoza)[2]
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2017-09-04] Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów DL-arabinoza Substancja w tej postaci nie jest klasyfikowana jako niebezpieczna według kryteriów GHS (na podstawie podanej karty charakterystyki). NFPA 704 Na podstawie podanego źródła[3] 0 0 0
Podobne związki
Podobne związki	ryboza, ksyloza, liksoza
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Multimedia w Wikimedia Commons

Arabinoza – organiczny związek chemiczny, pięciowęglowy monosacharyd (cukier prosty) zaliczany do aldoz (aldopentoza). W przyrodzie występuje najczęściej w postaci enancjomeru L^[4]. Wykazuje czynność optyczną (konfiguracja D(–)). D-Arabinoza jest rzadko spotykana w przyrodzie. Występuje jako składnik niektórych glikozydów. Otrzymuje się ją głównie przez degradację D-glukozy.

W przyrodzie wraz z ksylozą (niekiedy również z glukozą, galaktozą i mannozą) tworzy hemicelulozę (jeden ze składników budulcowych ściany komórkowej roślin). Jest również źródłem węgla dla bakterii, które metabolizują go do produktów przejściowych glikolizy^[4].