Anacampserotaceae – rodzina roślin okrytonasiennych z rzędu goździkowców. Należą do niej 3[2]–4[4] rodzaje, liczące w sumie ponad 30 gatunków. Występują one na niewielkich, rozproszonych obszarach na różnych kontynentach, największe zróżnicowanie osiągając w południowej Afryce. Rosną poza tym w środkowej i południowej Australii, na południowych krańcach półwyspu Arabskiego i w Somalii, w środkowej części Ameryki Południowej oraz w północnym Meksyku i południowo-zachodniej części Stanów Zjednoczonych[2]. Ze względu na efektowne, żywo ubarwione kwiaty wielu przedstawicieli rodzaju Anacampseros uprawianych jest jako rośliny ozdobne[5].
Morfologia
Do rodziny należą w większości niewielkie i gruboszowatepółkrzewy o mięsistych pędach i bulwiastychkorzeniach. Liście grube, zwykle ułożone naprzeciwlegle, czasem w rozetach przyziemnych. Okwiat składa się z 2 listków zewnętrznych oraz 5 listków wewnętrznych. Pręciki wyrastają w liczbie 5 lub wielu. Zalążnia jest górna i zbudowana z 3 owocolistków[2].
Systematyka
Zaliczane tu rośliny do początków XXI wieku włączane były do rodziny portulakowatych (Portulacaceae), jednak badania molekularne wyraźnie wskazują na ich odrębność. Grupa ta jest siostrzaną dla portulakowatych i kaktusowatych (Cactaceae)[2].
↑Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-03-04](ang.).
↑ abGenera of Anacampserotaceae. [w:] Germplasm Resources Information Network (GRIN) [on-line]. United States Department of Agriculture. [dostęp 2011-06-06]. (ang.).
↑Heywood V. H., Brummitt R. K., Culham A., Seberg O.: Flowering plant families of the world. Ontario: Firely Books, 2007, s. 265. ISBN 1-55407-206-9.
↑Józef Rostafiński: Słownik polskich imion rodzajów oraz wyższych skupień roślin, poprzedzony historyczną rozprawą o źródłach. Kraków: Akademia Umiejętności, 1900, s. 337. (pol.).
↑Ludmiła Karpowiczowa (red.): Słownik nazw roślin obcego pochodzenia łacińsko-polski i polsko-łaciński. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 1973, s. 85.