Amfoteryczność – zdolność związku chemicznego do reakcji z kwasami i zarazem zasadami. Inaczej, jest to zdolność związków chemicznych do bycia w jednych reakcjach kwasami, a w innych zasadami^[1].

W chemii organicznej amfoteryczność wykazują amfolity, zawierające w cząsteczce odrębne grupy o charakterze kwasowym i zasadowym, np. aminokwasy białkowe.

Niemal każdy związek chemiczny jest w jakimś stopniu amfoteryczny. Ze związków nieorganicznych największą amfoteryczność przejawiają połączenia pierwiastków ze środkowych grup układu okresowego. Jest to typowe zachowanie dla wodorotlenków metali o średniej elektroujemności, np. glinu, cynku i berylu, oraz półmetali, np. arsenu i antymonu. Skłonność pierwiastków do tworzenia związków amfoterycznych jest związana ze zdolnością tworzenia przez jego związki w roztworze wodnym zarówno kationów jak i anionów.

Np. jon glinu Al³⁺ w silnie kwasowych roztworach tworzy sole, np. AlCl₃ (przy nadmiarze chlorków tworzy kompleksy), w środowisku słabo kwasowym i obojętnym strąca się słabo rozpuszczalny wodorotlenek Al(OH)₃, który w alkalicznym środowisku roztwarza się z wytworzeniem jonów glinianowych, [Al(OH)
4]−
(tetrahydroksyglinian) i [Al(OH)
6]3−
(heksahydroksyglinian)^[2]:

Al3+
+ 3OH−
⇄ Al(OH)
3

Al(OH)
3 + OH−
⇄ [Al(OH)
4]−

[Al(OH)
4]−
+ 2OH−
⇄ [Al(OH)
6]3−

Podobnie roztwarzane w roztworach zasadowych związki cynku tworzą tetrahydroksocynkany [Zn(OH)₄]^2–, berylu — tetrahydroksoberylany [Be(OH)₄]^2–, etc.

W przypadku związków pierwiastków o skłonnościach amfoterycznych, a występujących na kilku stopniach utlenienia, kwasowość takich związków rośnie wraz ze stopniem utlenienia:

• tlenki arsenu(III) i antymonu(III) (o wspólnym wzorze ogólnym M₂O₃) roztwarzają się w silnie kwasowym środowisku z wytworzeniem kationów M³⁺, w alkalicznym środowisku tworzą się jony arseninowe i antymoninowe o ogólnych wzorach MO3−3 (orto) lub MO₂− (meta) – aniony reszt kwasu arsenawego i antymonawego. W przypadku arsenu(V) i antymonu(V) ich związki mają właściwości znacznie bardziej kwasowe – ich wolne kationy M⁵⁺ w roztworze praktycznie nie występują – hydrolizują z utworzeniem jonów arsenianowych i antymonianowych, czyli anionów odpowiednich kwasów tlenowych, MO3−4 lub MO₃−, podobnych do reszt kwasu ortofosforowego i metafosforowego.
• jony manganu na różnych stopniach utlenienia:
  • Mn(II) i Mn(III) występują praktycznie tylko jako kationy
  • Mn(IV) jest amfoteryczny i może tworzyć kationy Mn⁴⁺ oraz aniony manganianowe(IV) MnO2−3
  • Mn(VI) i Mn(VII) tworzą tylko aniony tlenowe, manganiany MnO2−4 i nadmanganiany MnO₄− (np. nadmanganian potasu, KMnO₄).

• tlenki kwasowe
• tlenki zasadowe
• tlenki obojętne