Airbus A330 – szerokokadłubowysamolot pasażerski używany w lotach komercyjnych na średnich i długich dystansach o dużej ładowności, produkowany przez koncern Airbus. Zaprojektowany równocześnie z czterosilnikowym A340.
A330-200/300
Airbus A330 został opracowany na początku lat 90. równolegle z Airbus A340 na bazie tego samego kadłuba. Prototyp oblatano 2 listopada 1992 roku, wersję A330-200 oblatano 13 sierpnia 1997 r.[3] Konstrukcja skrzydeł A330 jest identyczna z A340, a różnica tkwi w zastosowaniu dwóch silników. A340 ze względu na większą masę ma dodatkową goleń podwozia. Projekt oparty jest na Airbusie A300, a system awioniki pochodzi z A320. Pilot kieruje ruchami maszyny poprzez system fly by wire (poprzez komputer).
Liczba pasażerów zależy od konfiguracji foteli. Producent proponuje wersję z trzema klasami - 295 siedzeń. W opcji z dwiema klasami przewidziano 335 foteli. Pierwszym odbiorcą samoloty w wersji A330-300 były linie Air Inter (obecnie Air France) w 1994 roku. 19 lipca 2013 Airbus dostarczył tysięczny egzemplarz A330 przeznaczony dla Cathay Pacific[4]. W 2013 cena jednego samolotu wynosiła około 216 milionów USD za wersje A330-200, 219 mln za -200F i 239 milionów USD za A330-300.
Pierwsze A330 miały masę startową 212 ton i w wersji A330-300 zasięg 7400 km, krótszy od konkurencyjnych na rynku szerokokadłubowych dwusilnikowych samolotów Boeinga oznaczonych 767-300ER o zasięgu 9000 km i 777-200ER o zasięgu 13 000 km. A330 mógł latać zaledwie przez Atlantyk. A340-300 był samolotem dalekodystansowym o zasięgu 13 000 km oraz mieścił ponad 300 pasażerów, ale z powodu zmiany przepisów ETOPS, które umożliwiły wykonywanie lotów długodystansowych przez samoloty dwusilnikowe oraz otwarcie przestrzeni powietrznej nad dawnym ZSRR stał się nieekonomiczny. W 1998 roku dostarczono do Korean Air pierwszy egzemplarz nowej wersji A330-200 z masą startową zwiększoną do 230 ton oraz zasięgiem ponad 11 000 km, zabierający ok. 240 pasażerów. Krótsza odmiana jest o 5 metrów krótsza, żeby poprawić jej stabilność statecznik pionowy jest o 60 cm wyższy. A330-200 zabierając 50 pasażerów mniej niż A340 mógł obsługiwać te same trasy będąc przy tym tańszy w eksploatacji, dzięki czemu Airbus szybko zaczął zdobywać rynek samolotów szerokokadłubowych zdominowany przez producentów amerykańskich[5]. Równolegle w 1998 do sprzedaży trafił A330-300 ze zwiększoną do 230 ton masą startową i zasięgiem 10 400 km[6]. W latach 1999–2008 popularniejsza była wersja A330-200, ale od 2010 najlepiej sprzedającym się szerokokadłubowcem w historii koncernu został A330-300, do 2018 roku Airbus sprzedał 787 szt. w tej wersji.
1 kwietnia 2015 producent uzyskał certyfikat EASA dla A330-300 o zwiększonej z 235 do 242 ton maksymalnej masie startowej, jego zasięg wzrósł do 11 300 km, przy 2% niższym zużyciu paliwa[7]. 9 września 2015 certyfikat otrzymał A330-200 o masie 242 ton, zasięg wersji wzrósł o 650 km do 13 400 km lub 15 godzin lotu[8]. Nowe wersje wypełniły lukę po wycofaniu się z produkcji modelu A340 oraz stały się bazą do stworzenia zmodernizowanej wersji neo (new engine option). W 2018 roku dostawy A330 znacznie spadły. Airbus rozpoczął produkcję seryjną A330neo oraz napotkał na problem ze zbyciem starszej generacji A330ceo. Z powodów problemów finansowych chińskiej HNA Group sześć samolotów dla trzech chińskich odbiorców oczekiwało na dostarczenie z braku przedpłat, a dalsza produkcja była zagrożona[9]. W 2019 roku zakończy się produkcja wersji -200 i -300 (z wyjątkiem wersji towarowej -200F i wojskowych -200 MRTT)[10].
A330neo
14 lipca 2014 na Farnborough International Airshow 2014 Airbus uruchomił program A330neo (new engine option) oferowanego wyłącznie z silnikami Rolls-Royce Trent 7000). Dzięki nowym wingletom z tworzywa sztucznego wzmocnionym włóknem węglowym (CFRP) i silnikom RR, zużycie paliwa zmniejszono o 11% w porównaniu do oryginalnych A330[11][10]. Rozpiętość skrzydeł nowej wersji wzrosła z 60,3 do 64 metrów, dzięki zastosowaniu nowych kompozytowych wingletów, takich jak stosowanych na Airbus A350 XWB. A330-800neo o długości 58,82 m mieszczący 257 pasażerów w układzie trójklasowym zastąpił A330-200, natomiast A330-300 zastąpiony został przez A330-900neo (oznaczenie kodu silnika A330-941) o długości 63,66 m i pojemności 287 osób[12]. Długość kadłuba pozostała niezmieniona, ale dzięki zmianom w kabinie pojemność wzrośnie o 6-10 miejsc w konfiguracji 2-3 klasowej. W związku z wprowadzeniem A330neo, który ma konkurować z 787-8 producent zrezygnował z uruchomienia produkcji krótkiej wersji A350-800 o długości 60,54 m.
Ponieważ samolot miał mniejszy potencjał sprzedażowy od 787 lub A350 producenci silników turbowentylatorowych negocjowali wyłączność dla wersji A330neo. Airbus wybrał silnik Trent 7000 produkcji Rolls-Royce plc, będący rozwinięciem Rolls-Royce Trent 1000 - jednej z dwóch jednostek dostępnych na Boeing 787. Do marca 2014 prowadzono też negocjacje z GE Aviation z silnikiem na bazie General Electric GEnx-1A oraz Pratt & Whitney[13]. Podobna sytuacja miała miejsce w czerwcu 1997 roku, kiedy Airbus i Rolls-Royce porozumieli się ws. modernizacji modelu A340 do wersji A340-500/600 wyposażonej wyłącznie w silniki Trent 500[14]. Także Airbus A350 oferowany jest wyłącznie z Rolls-Royce Trent XWB.
Montaż końcowy pierwszego A330-900neo rozpoczęto w październiku 2016 roku[15]. W grudniu 2016 gotowy był pierwszy prototyp w kompletnym malowaniu, pozbawiony jednak silników[16]. W lutym 2017 ukończono drugi egzemplarz testowy A330-900 #F-WTTE, który także oczekiwał na jednostki napędowe. Pierwotnie producent zaplanował wprowadzenie do służby wersji A330-900 pod koniec 2017, a -800 w 2018 roku. Wejście do służby nowej wersji opóźniono do połowy 2018 roku z powodu prac nad silnikiem[17]. Opóźnienia w rozwoju silnika Trent 7000 uniemożliwiły rozpoczęcie testów i certyfikacji w 2016 roku[18]. 19 października 2017 roku A330-900neo MSN1795/#F-WTTN wykonał pierwszy lot[19]. W fazie testów i certyfikacji wzięły udział dwa samoloty testowe. Silnik Trent 7000 uzyskał certyfikat 20 lipca 2018 roku[20]. Dla poprawy osiągów samolotu w 2017 roku Airbus rozpoczął prace nad zwiększeniem maksymalnej masy startowej A330-900 z 242 do 251 ton. Pozwoli to na zwiększenie zasięgu z 12 130 km do blisko 13 000 km. Ma to pozwolić na oferowanie lotów przez Pacyfik i zbliżyć się do konkurencyjnego Boeinga 787-9 o zasięgu 14 140 km[21].
Montaż pierwszego A330-800neo rozpoczęto pod koniec listopada 2017[22]. Prototyp o nr seryjnym MSN1888 zaprezentowano 5 lutego 2018[23]. Od 2016 roku Airbus dysponował tylko jednym zamówieniem na sześć sztuk A330-800neo dla Hawaiian Airlines[24], które anulowały je w lutym 2018 na rzecz Boeingów 787-9[25]. 15 października 2018 roku pozyskano jedyne potwierdzone zamówienie na osiem A330-800neo dla Kuwait Airways. Według Boienga projekt A330neo był skazany na porażkę, bo większość linii wybiera Dreamlinera lub A350 XWB, a rynek na średnie samoloty dalekiego zasięgu do połączeń bezpośrednich jest nasycony przez 787-8 na które popyt skończył się w 2008, od kiedy lepiej sprzedawały się większe 787-9 i A330-300[26].
Airbus A330-900neo w barwach jego pierwszego użytkownika – portugalskich linii TAP Portugal
Nabywcami A330neo są użytkownicy starszych wersji A330ceo (A330–200 i A330–300), którzy wybrali bardziej efektywne kosztowo A330–900neo kosztem większego zasięgu A330–800neo. Rynek użytkowników A330 w 2017 roku liczył ponad 100 przewoźników[27]. Linie Air Berlin i Transaero przestały istnieć przed rozpoczęciem produkcji samolotu. W 2018 roku Airbus stracił zamówienie na 28 szt. A330-900 i 8 A330-200 dla Iran Air z powodu sankcji nałożonych przez USA, co skutkowało skurczeniem się portfela zamówień na A330ceo do 78 szt. oraz A330neo do 186 szt[28]. Z powodu braku dostatecznego wolumenu zamówień Airbus ograniczył od 2016 tempo produkcji A330 z dziewięciu do 5-6 szt. miesięcznie[29] W 2019 produkcję ograniczono z 60 do 50 szt. rocznie lub 4-5 szt. miesięcznie[30]. Przed rozpoczęciem dostaw zamówienia na A330–900neo oprócz czterech firm leasingowych złożyły linie AirAsia X (100 szt.), Delta Air Lines (35 szt.), TAP Portugal (10 szt. plus 10 szt. w leasingu), Garuda Indonesia (14 szt.), Azul (5 szt.), WOW air (4 szt.), Middle East Airlines (4 szt.), Aircalin (2 szt.), Air Sénégal (2 szt.), Arkia (2 szt.), RwandAir (2 szt. w leasingu) i nieujawniony odbiorca (6 szt.). 14 lutego 2019 roku program zyskał zamówienie na 40 szt. A330-900neo, które wraz z 30 szt. A350-900 pochodziły z konwersji anulowanych Airbus A380[31].
Pierwszym nabywcą samolotu były Delta Air Lines, ale pierwszym użytkownikiem samolotu będą linie TAP Portugal, które zamieniły zamówione A350-800 na A330-900. 15 maja 2018 oblatano pierwszy seryjny A330-900 dla TAP MSN1819/#CS-TUA[32]. Pierwszy A330neo przekazano TAP 26 listopada 2018[33].
A330-200F
Model towarowy A330-200F w lecie 2006 zastąpił w ofercie Airbusa A300-600F, samolot różni się wizualnie od pozostałych A330 wystającym z kadłuba schowkiem przedniej goleni podwozia. Zmiana była konieczna, aby ułatwić załadunek poprzez uniesienie pokładu, ponieważ rodzina A330/A340 ma pokład pochylony do przodu[34]. Pierwszy egzemplarz oblatano 5 listopada 2009, a dostawy rozpoczęto w 2010 roku[35]. W lutym 2012 uruchomiono program A330P2F (Passenger-to-Freighter), który oferuje możliwość konwersji samolotów pasażerskich na Cargo[36]. A330-300P2F oblatano w październiku 2017, w listopadzie 2017 uzyskał dodatkowy certyfikat typu EASA, a pierwszym użytkownikiem zostało DHL Aviation pod koniec 2017 roku[37]. W sierpniu 2018 dostarczono pierwszego A330-200P2F do EgyptAir Cargo.
A330-700L Beluga XL
A330-700L Beluga XL
W listopadzie 2014 roku Airbus uruchomił program opracowania następcy dla 20-letnich Airbus Beluga A300-600ST - wielkogabarytowych transportowców do transportu m.in. kadłubów samolotów A320. Fazę koncepcyjną zakończono we wrześniu 2015 roku[38]. Do napędu pięciu nowych samolotów oznaczonych A330-743L na bazie A330-200F wybrano silniki RR Trent 700. Pierwszy egzemplarz wytoczono z linii montażowej w styczniu 2018 roku[39].
Airbus Defence and Space oferuje wojskową wersję transportowo-tankującą Airbus A330-200 MRTT zakupioną dla sił zbrojnych takich krajów jak Australia, Wielka Brytania czy Francja. Swój pierwszy lot wykonał 15 czerwca 2007. Samolot opracowano w latach 2006–2010 w odpowiedzi na zainteresowanie USA. W wersji amerykańskiej miał nosić oznaczenie Northrop Grumman KC-45A.
Wypadki
30 czerwca 1994 krótko po starcie z lotniska przyfabrycznego w Tuluzie do lotu w celu przetestowania autopilota przed certyfikacją do kategorii CAT III rozbił się A330-300, na pokładzie zginęło siedem osób[43].
W nocy z 31 maja na 1 czerwca2009 roku miała miejsce katastrofa samolotu Airbus A330-200 linii Air France (nr lotu AF447) lecącego z Rio de Janeiro do Paryża z 228 osobami na pokładzie. Miała ona miejsce nad Atlantykiem około 650 km na północ od archipelagu Fernando de Noronha. Autopilot wyłączył się automatycznie z braku odczytu prędkości. Drugi i trzeci pilot popełnili błędy nie budząc kapitana w krytycznej sytuacji oraz nie stosując procedury w sytuacji braku wiarygodnych odczytów przyrządów. Trzeci pilot sterujący maszyną ręcznie doprowadził do przeciągnięcia poprzez długotrwałe wznoszenie bez zwiększenia prędkości - nikt nie przeżył tej katastrofy. Była to pierwsza katastrofa tego modelu z udziałem pasażerów w służbie komercyjnej.
12 maja2010 o godz. 6:10 w okolicach lotniska w Tripolisie w Libii miała miejsce katastrofa samolotu Airbus A330-202 linii Afriqiyah Airways[45], zginęły 103 ze 104 osób. Samolot rozbił podczas odejścia po nieudanym podejściu do lądowania, w początkowej fazie samolotem dowodził drugi pilot. Z braku widoczności pasa dowódca przerwał podejście, jednak w trakcie odejścia, prawdopodobnie pod wpływem iluzji zmysłów, działania obu pilotów doprowadziły do lotu zniżającego. Fatalna współpraca członków załogi, skupienie się na prędkości, błędna reakcja na ostrzeżenia o zniżaniu, a następnie zbyt późna reakcja kapitana, który odebrał kontrolę pierwszemu oficerowi bez jego powiadomienia, a który wcześniej zorientował się w sytuacji, ale nie mógł sterować samolotem. Doprowadziło to w konsekwencji do zderzenia się z ziemią.
.jpg)
.jpg)
.jpg){kind=spacer}
.jpg)
.jpg)
.jpg)
