Działo pokładowe „Żbika”Działo „Wilka” w okresie służby w Wielkiej Brytanii
100 mm armata morska wz. 1917 Schneider – działo pokładowe będące wyposażeniem polskich podwodnych stawiaczy min typu Wilk.
Było zbliżone do działa montowanego na francuskich francuskich okrętach typu Requin, ale miało krótszą lufę (40 wobec 45 kalibrów)[1]. Armata miała kaliber 100 mm, długość lufy 4000 mm (czyli 40 kalibrów), używała zamka śrubowego. Jej masa na stanowisku wynosiła 1600 kg. Działo było jednostrzałowe, ładowane ręcznie; odpalenie naboju następowało mechanicznie[2].
Używało amunicji zespolonej, z pociskami przeciwpancernymi i burzącymi, o masie 13,5 kg, które wystrzeliwało z prędkością wylotową 720 m/sek na odległość 9500 m. Szybkostrzelność wynosiła ok. 10 strz./min.[2] Dla dział wz. 1917 w służbie francuskiej podawana jest masa pocisku – 13 kg, naboju – 23 kg, zasięg maksymalny – 13 900 m, a masa działa bez podstawy – 1565 kg[3].
Działo to montowane było na podstawie morskiej, przed kioskiem, na okrętach podwodnych typu Wilk. Podczas zanurzenia pozostawało nieosłonięte, demontowano jedynie przyrządy celownicze; lufę i komorę zamkową zabezpieczano przed wodą morską wkładając do zamka łuskę ze specjalną gumową uszczelką, a wylot lufy zatykając uszczelnionym korkiem; pozostałe mechanizmy działa zabezpieczano smarem[2].
Przypisy
↑Norman Friedman: Naval Weapons Of World War One; Guns, Torpedoes, Mines And ASW Weapons Of All Nations. An Illustrated Directory. Naval Institute Press, s. 387. ISBN 978-1-84832-100-7.
↑ abcZdzisław Waśko, Rafał Witkowski: Regularne jednostki Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, wyposażenie, metryki okrętów i oddziałów lądowych Marynarki Wojennej. Warszawa: Wyd. Ministerstwa Obrony Narodowej, 1976, s. 24–25, seria: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej.
↑Jean Moulin: Les contre-torpilleurs type Guépard: 1928-1942. Rennes: Marines, 2010, s. 13. ISBN 978-2-35743-049-5. (fr.).
