Nie mylić z: Ę – literą alfabetu łacińskiego.Е̨, е̨ – litera rozszerzonej cyrylicy, wykorzystywana dawniej w cyrylickich wariantach alfabetów litewskiego[1] i polskiego. Powstała poprzez połączenie litery Е ze znakiem diakrytycznym ogonek.
Е̨ w cyrylicy polskiej
Litera Е̨ została wymieniona w cyrylickim alfabecie polskim umieszczonym w książce „Элемэнтар̌ъ для дзеци вейскихъ” (Elementarz dla dzieci wiejskich), wydanej w 1865 r.[2] Jest również wzmiankowana w wydanym rok później zbiorze reguł gramatycznych pt. „Грамматыка е̨зыка польскего” (Gramatyka języka polskiego)[3].
Kodowanie
| Forma |
Wygląd |
Części składowe |
Kodowanie
|
| majuskuła |
Е̨ |
U+0415
Е |
U+0328
◌̨ |
U+0415
U+0328
|
| minuskuła |
е̨ |
U+0435
е |
U+0328
◌̨ |
U+0435
U+0328
|
Zobacz też
- Ę – litera alfabetu łacińskiego
Przypisy
- ↑ Subačius Giedrius. The letter <Ј>and Lithuanian Cyrillic script: two language planning strategies in the late nineteenth century. „Journal of Baltic Studies”. 39 (1), s. 73–82, marzec 2008.
- ↑ Элемэнтар̌ъ для дзеци вейскихъ. С. Петербургъ: 1865. (pol.). Brak numerów stron w książce
- ↑ Грамматыка е̨зыка польскего. Варшава: 1866. (pol.). Brak numerów stron w książce
