Severity: Notice
Message: Undefined offset: 1
Filename: infosekolah/leftmenudasboard.php
Line Number: 33
Line Number: 34
La retorica (via lo latin rhetorica del grèc ancian ῥητορικὴ τέχνη, rhêtorikê tekhnê, significant «tecnica oratòria») designa l'art de ben parlar e l'ensemble de las tecnicas ligadas a aquest art.
L'estilistica es plan vesina de la retorica mas a pas las meteissas tòcas ni mai lo meteis public.
La retorica es mai que mai centrada sus la volontat de persuadir, convéncer. Es una activitat que se manifèsta oralament (discors, plag...) en general davant un public.
L'estilistica es mai que mai centrada sus lo tèxte e vòl estudiar los biaisses e las tecnicas utilizadas dins los tèxtes.
Las doas nocions son pasmens plan vesinas pr'amor que l'estilistica ven de la confluéncia de la retorica antica e dels apòrts de la lingüistica modèrna. Per aquesta rason, las figuras d'estil e las figuras de retorica son doas expressions sinonimas, tot ben que se pòdon destriar per quant a la finalitat.
De consultar tanben: estilistica.
Per Platon, los sofistas o Aristòtel la retorica aparten a l'art de la persuasion. Platon i vei una fallàcia que la tòca es la persuasion destacada de la nocion d'onestetat.
Pels stoïcians grècs, o encara per Quintilian o Ciceron, la retorica es subretot l'art de ben parlar (ars bene dicendi) e necessita al contrari moralitat e sapiéncia.
La dobla percepcion de la retorica, entre fallàcia e vertut, explica las divergéncias epistemologicas e axiologicas dins la definicions de la retorica a l'epòca modèrna.
Per Roland Barthes, es una ajuda-memòria[1].
Per Schopenhauer, es mai que mai una tecnica per parlar en public.
Per Francis Bacon, es puslèu una tecnica de persuasion e de manipulacion mentala.
Çaquelà, se las finalitats de la retorica son variadas e discutidas, i a acòrdi per çò qu'es de reconéisser la retorica coma un ensemble de tecnicas.
Ambedoas nocions son vesinas mas son pas identicas.
L'argumentacion èra considerada pels Ancians coma una partida de la retorica. Es per aquesta rason que Zenon d'Elea comparava l'argumentacion a un ponh sarrat e la retorica a una man dobèrta.
L'argumentacion, stricto sensu, met en situacion un rasonament dins l'encastre d'una communicacion orala o escricha, segon[2] Philippe Breton.
L'argumentacion onèsta cèrca la manifestacion de la vertat, mentre que la retorica cèrca principalament lo versemblable pr'amor que lo versemblable es plan util per convéncer. Es pas necessari qu'una causa siá veraia en retorica, sufís que siá cresibla e cresuda per convéncer.
Quand la retorica cèrca solament de convéncer, s'aparenta a la fallàcia. (ex. publicitats messorguièras).
Quand la retorica es simplament utilizada per "ben parlar" es completament diferenta de l'argumentacion.
De consultar tanben: argumentacion.
Las figuras de retoricas se comptan per centenas e tenon de definicion de còps divergentas segon los autors.
Per mai de detalh, consultar: figura de retorica.
Acrostic
Adinaton
Alliteracion
Anafòra (retorica)
Anastròfe
Antanaclasi
Antimetabòla
Apodiòxi
Argument ad hominem
Argument ad personam
Catacrèsi
Circomlocucion
Crasi
Enallage
Endiadin
Epitrocasma
Geminacion
Iperbat
Ironia
Macaronisme
Metabòla
Metafòra
Metalèpsi
Metanalisi
Metatèsi (lingüistica)
Paralogisme
Personificacion
Pleonasme
Prosopopèia
Protèsi (lingüistica)
Simploque
Tautograma
Tautologia
Zeugma
Polimnia (Πολυμνία) es la musa de la retorica, de la poesia sacrada e dels imnes. Simbolisa l'eloquéncia e inspira los aedes.
