PROFILPELAJAR.COM

Man Ray, nascut Emmanuel Rudzitsky (o Rudnitsky o Radnitzky o Radenski), lo 27 d'agost de 1890, a Filadèlfia, Estats Units d'America, mòrt lo 18 de novembre de 1976, a París, França, es un pintre, fotografe e réelizator de filmes, actor del dadaïsme a Nòva York, puèi del surrealisme à París.

Biografia

Sa carrièra comencèta a Nòva York. Amb son amc pròche Marcel Duchamp, formèron la branca americana de movement Dada. Aprèp qualques experienças artisticas infructuosas, coma una publicacion sul Dadaïsme nòvayorkés en 1920, Man Ray concluguèt que «Dada pòt pas viure a Nòva York».

Lo 14 de julhet de 1921 Man Ray desembarquèt a Le Havre (Sèina-Maritima), puèi arribèt a París ont Marcel Duchamp l'acculhèt. La mèsma serrada, foguèt presentat als surrealistas Louis Aragon, André Breton, Paul Éluard e Gala, Théodore Fraenkel, Jacques Rigaut e Philippe Soupault. S'installèt dins lo quartièr du Montparnasse, encontrè e s'enamorèt de la cantaira francesa e modèla Kiki de Montparnasse. Tanben encontrèt lo grand codurièr Paul Poiret. Realizèt fròça fotografia de mòda que foguron publicada dins de magazines e lo faguèron conéisser. Amb Jean Arp, Max Ernst, André Masson, Joan Miró e Pablo Picasso, presentèt sas òbras a la primièra mòstra surrealista de la galeriá Pierre a París en 1925. Amic de Marie-Laure de Noailles e de Charles Vicomte de Noailles, filmèt en 1928 a Ieras a la Villá Noailles son tresen filme Les Mystères du château de Dé.

A Montparnasse, pendent trente ans, Man Ray revolucionèt l'art fotografic. Los grands artistas de son temps pausèron los son objectiu, coma James Joyce, Gertrude Stein o Jean Cocteau. Contribuguèt a valorizar l'òbra d'Eugène Atget qu'o faguèt descobrir als surrealistas e a son assistanta Berenice Abbott. En 1934, Meret Oppenheim pausèt per Man Ray, aquela seriá de fotos de nus venguèron una de las seriás mai celebras. En 1940, aprèp la desfacha de França, Man Ray capitèt a jónher Lisbona e s'embarquèt pels Estats Units d'America en companhiá de Salvador e Gala Dalí e del cineasta René Clair. Aprèp qualques jorns passats a Nòva York, s'anèt cap a la còsta oèst amb per projècte de daissar lo país per Tahiti ont demorèt qualques ans. Arribat a Hollywood, recebèt de proposicions de mòstra, encontrèt una fema, Juliet, e decidiguèt de tornar a pindre. Venguèt Satrape al Collège de 'Pataphysique en 1963. Enterrat al cementèri del Montparnasse (7^a division): l'epitaf sus la tomba es «Unconcerned, but not indifferent» («Destacat, mas pas indiferent»).

Òbras

Objèctes

Dançaire de còrda s'accompahant de son ombre, 1916
Autoretrach, assemblatge, 1916
Boardwalk, 1917
ofèrta, fèrre d'alisar ganit de clavèl sus la sòla, 1921
Objècte indestructible, 1923
The Fisherman's Idol , 1926, pèças de siure recuperat sus la plaja de Biarritz puèi assembladas
Los Vint jorns de Julieta, 1952, paravent
Bola de nèu^[1]

Fotografias

Retrachs que Marcel Duchamp (1916), Tristan Tzara (1921), la marquesa Casati (1922), Francis Picabia en granda velocitat (1924), Jean Cocteau (1924), Antonin Artaud (1926), Kiki de Montparnasse (1926)^[2], André Breton solarizat (1930), Lee Miller (1930), Salvador Dalí e Gala (1936), Juliet (1945)
Enigma d'Isidore Ducasse , 1920
Elevatge de posca, 1920, 11,3 × 14,6 cm, Musèu d'art de Tolon.
Rayografia amb man, lentilha e uòu, fotograma, 24 × 17,9 cm. Reproduccion dins Beaux Arts magazine 347, mai de 2013, p.|144.</ref>
Lo Violon d'Ingres, 1924, ensag als sals d'argent enaussat amb mina de plomb e tinta de China e contrempegat su papièr^[3]
Negra e blanca, 1926
African sculpture on lying woman, 1930. En realitat un retrach de Simone Breton de 1927^[4].
Jòc d'escacs surrealista, 1934, panoptic de 20 retraches d'artistas surréalistas

Filmes

1923: Le Retour à la raison
1924: À quoi rêvent les jeunes filles
1926: Emak-Bakia
1928: L'Étoile de mer
1929: Les Mystères du château de Dé
1935: Essai de simulation de délire cinématographique

Pinturas

1914 : The Lovers (Ls Amants), òli sus tela, 24,7 × 35,2 cm^[5]
1931: Autoretrach, fotografia realizada amb solarizacion
1938 : Lo Rebús, òli sus tela, 55 × 46 cm, Musèu nacional d'art modèrne, Centre Pompidor, París^[6]
1939 : Lo Bèl Temps.
1952 : Rue Férou, a la Kunsthalle de Bielefeld.
1958 : Pintura naturala

Dessenhs

Las Mans liuras, dessenhs illustrats per de poèmas de Paul Éluard, Jeanne Bucher, París, 1937

Obratge e monografias

Revolving doors, Ed Surréalistes, París, 1917
Los Camps delicioses, fòra de comèrci, París, 1922
Man Ray photographs 1920-1934, James Thrall Soby
Facile with Paul Éluard, Éd. GLM, Paris, 1935
La Fotografia es pas l'art : 12 fotografias, Éd. GLM, Paris, 1937, amb un abansprepaus d'André Breton, Convulsionnaires^[7]
Alphabet for adults, Copley Galleries, Berverly Hills, California, 1948
Photographs-Portraits, Édition Prisma, París
Autoretrach, 1963, Robert Laffont, Parí, 1964

Filmografia

François Lévy-Kuentz, Man Ray - 2 bis, rue Férou, 1989, 23 min, ed Dilecta. Filme sul talher de Man Ray pauc abans sa destruccion^[8].

Notas e referéncaias

↑ Reproduccion dins Beaux Arts magazine n° 68, mai de 1989, p. 115.
↑ Reproduccion dins Connaissance des arts n° 658, març de 2008, p. 79.
↑ París, MNAM. Reproduccion dins Connaissance des arts n° 658, març de 2008, p. 83.
↑ Reproduisit en capa de Lettres à Denise Lévy de Simone Breton, ed Joëlle Losfeld, París, 2005
↑ Collection Sylvio Perlstein, Anvers. Reproduction dans Giovanni Lista, Dada libertin & libertaire, L'Insolite, Paris 2005, p. 67.
↑ Reproduccion dins Artpress 2 n° 13, mai 2009, p. 11.
↑ Marguerite Bonnet, André Breton, œuvres complètes t. 1 : notes, Gallimard, La Pléiade, París, 1988, p. 1965.
↑ Beaux arts magazine n° 290, agost 2008.