al-Jib vart identifisert som den gamle kanaanittiske byen Gibeon av Edward Robinson i 1838.[5] Arkeologiske utgravingar leia av James Pritchard i 1956, 1957 og 1959 stadfesta dette, og det vart oppdaga 56 krukkehandtak med den semittiske inskripsjonen gb'n.[5]
I Josvas bok vart oldtidsbyen Jib eller Gibeon skildra som «ein stor by, som ein av kongebyane», og er staden der Josva fekk sola til å stå stille (Josva 10:12).
«El-Jib» vart skildra av geografen Yâkût i 1225 med to borger tett ved kvarandre.[6]
I 1883 skildra Palestine Exploration Fund landsbyen i Survey of Western Palestine som «på enden av ein ås, 100 meter over dalen. I sør ligg ei smal slette, og det er ein open dal i aust, medan det i nord og vest er flate sletter. Åsen er derfor isolert og ei naturleg, sterk stilling. Husa dekkj den nordlege delen av åsen. Landsbyen er mellomstor, husa av stein, med eit sentralt tårn, og massiven fundament finst mellom dei moderne bygningane. I aust, nedanfor landsbyen, og ligg under toppen av ryggen, ligg ei kjelde, som kjem ut av ei grotte. Ho renn ut i restane av eit ganske stort reservoar. Det finst mange kjelder is ør og vest, og grotter på sørsida av åsen. Det vert dyrka oliven, fiken, pærer, eple, og vindruer kring landsbyen og på sletta. Det finst òg store kornåkrar lenger nede.»[7]
Hütteroth, Wolf-Dieter; Abdulfattah, Kamal (1977). Historical Geography of Palestine, Transjordan and South Syria in the Late 16th Century. Erlanger Geographische Arbeiten, Sonderband 5. Erlangen, Tyskland: Vorstand der Fränkischen Geographischen Gesellschaft.
