Dei tre grunnleggjarar av Den heilage alliansen: Russland (grøn), Austerrike (gul) og Preussen (grå)
Den heilage alliansen var ein allianse som vart inngått mellom Russland, Austerrike og Preussen i 1815 på initiativ av tsar Aleksander I av Russland. Allianseavtala vart underteikna av dei tre maktene i Paris den 26. september 1815. Føremålet var å stå vakt om freden og den kristne verda, og dette siste gav namn til alliansen. Alliansen kom i stand sjølv om dei tre landa hadde ulike kristne konfesjonelle preferansar: Russisk-ortodoks (Russland), katolsk (Austerrike) og luthersk (Preussen).
Den svært religiøse Aleksander, etter påverknad frå rådgjevaren sin baronesse Barbara von Krüdener, meinte at dei europeiske herskarane burde styrast av kristen miskunn og fredsvilje. Fyrstane forplikta seg til å herska over folk som fedrar i Treeininga sitt namn, og støtte kvarandre i dette føremålet.[1][2]
Dei aller fleste landa i Europa knytte seg til alliansen etter dei vart innbodne i 1816. Frankrike vart ein del av alliansen i 1818.
Han vart ein politisk maktreiskap i tiåra etter Wienerkongressen. Den austerrikske utanriksministeren, fyrst Metternich nytta alliansen til å verna den beståande samfunnsordninga og slo ned kvart og eit forsøk på revolusjon. Alliansen freista å verna seg mot tendensar frå den franske revolusjonen, og var imot demokrati, revolusjon og sekularisme. Med unntak av Storbritannia, Pavestolen (Kyrkjestaten - for paven var overtydd om at alliansen berre var eit forsøk frå tsaren om å styra folka teokratisk) og Det osmanske riket, støtta dei andre statane i Europa alliansen. Det var ei konservativ rørsle som ynskte å verna freden i Europa – innanfor dei politiske rammene til kvart enkelte land.
Etter at tsar Aleksander døydde i 1825 mista alliansen tydinga si og gjekk i praksis i oppløysing.
Denne artikkelen treng fleire referansar for verifikasjon.
Du kan forbetra denne artikkelen ved å leggja inn referansar til pålitelege kjelder. Kven som helst kan fjerna kjeldelaust materiale utan forvarsel, men den føretrekte tilnærminga er i første omgang å markera dei setningene/påstandene som treng kjeldebelegg ved å tilføya {{tr}} etter påstanden. Malen blei sett inn 2024
Litteratur
Maurice Bourquin: Histoire de la Sainte-Alliance, Genève, Georg, 1954.
Mark Jarrett: The Congress of Vienna and its Legacy: War and Great Power Diplomacy after Napoleon.I. B. Tauris & Company, 2013, London, ISBN 978-1780761169
Philipp Menger: «Die Heilige Allianz - ‚La garantie religieuse du nouveau système Européen‘?» I: Wolfram Pyta (utg.): Das europäische Mächtekonzert. Friedens- und Sicherheitspolitik vom Wiener Kongreß 1815 bis zum Krimkrieg 1853. Stuttgart 2009, s. 209–236.
Philipp Menger: Die Heilige Allianz. Religion und Politik bei Alexander I. von Russland (1801-1825). Stuttgart 2014, ISBN 978-3-515-10811-9.
Stella Ghervas: Réinventer la tradition. Alexandre Stourdza et l’Europe de la Sainte-Alliance. Honoré Champion, Paris 2008, ISBN 978-2-7453-1669-1.
Wilhelm Schwarz: Die Heilige Allianz. Tragik eines europäischen Friedensbundes. Cotta, Stuttgart 1935.
.svg)
