Calling All Stations er det femtande og siste studioalbumet til det engelske rockebandet Genesis, gjeve ut 1. september 1997 på Virgin Records. Det vart spelt inn etter at Phil Collins hadde slutta i bandet i 1996 og enda den 25 år lange perioden hans i bandet. Dei attverande medlemmane, klaverspelaren Tony Banks og gitaristen og bassisten Mike Rutherford, valde å halde fram å skrive ny musikk for eit album. Etter å ha hatt folk på prøvespeling i 1996, valde dei den skotske songaren Ray Wilson som den nye songaren i Genesis
Calling All Stations fekk stort sett negativ omtale då det kom, som meinte det mangla retning. Rolla til Wilson vart likevel positivt motteke. Albumet selde dårleg samanlikna med tidlegare album, men nådde andreplassen på albumlista i Storbritannia.[2] Det nådde 54. plassen i USA.[2][3] Dette markerte første gongen dei ikkje nådde topp 50 i USA sidan 1973. «Congo», den første av tre singlar frå albumet, nådde 29. plassen i Storbritannia.[2] Genesis turnerte i Europpa i 1998, men vitja ikkje USA på grunn av låge billettsal. Gruppa vart oppløyst etter turneen og kom først saman att med Collins i 2006 for Turn It On Again-turneen.
Bakgrunn
Skotske Ray Wilson erstatta Phil Collins på solovokal.
Mot slutten av We Can't Dance-turneen i november 1992, tok bandet ein pause. Dei kom saman att for ein enkelt, veldedig konsert i september 1993. Phil Collins tok oppatt solokarrieren og gav ut Both Sides, klaverspelaren Tony Banks spelte inn eit album med Jack Hues under prosjektet Strictly Inc., og Mike Rutherford heldt fram med bandet sitt Mike + the Mechanics. I midten av 1995 sa Collins etter ein veldedig solokonsert med albumet Both Sides, som han rekna som særs positivt, han syns det var ukomfortabelt å syngje Genesis-songar. «For første gongen kjende eg meg som ein skodespelar som spelte ein annan si rolle.»[4] Etter eit bandmøte med manageren Tony Smith sommaren 1995, slutta Collins.[5] Ei pressemelding som annonserte dette kom i mars 1996.
Banks og Rutherford valde å halde fram og byrja å skrive nye songar i lag i januar 1996 for å sjå om det var verdt å halde fram med Genesis.[5] Etter dei hadde fått ned nokre idear, var dei nøgde med resultatet og byrja å sjå seg om etter ein ny songar. På dette stadiet hadde dei grunnstrukturen for heile Calling All Stations, men dei hadde ikkje skrive nokre tekstar. Kort tid etter albumet kom ut, samanlikna Wilson materialet som ei blanding av den tidlege progrockstilen deira og den seinare, meir kommersielle stilen.[6]
Dei to sterkaste kandidatane var den engelske songaren David Longdon, no i Big Big Train og den skotske songaren og gitaristen Ray Wilson frå det grunge-aktige bandet Stiltskin. Longdon-songen «Hieroglyphics of Love» fekk merksemda til produsenten Nick Davis, som sendte han vidare til Banks og Rutherford. Dei likte det godt nok til å invitere han til studio for å prøvesyngje.[7] Banks likte vokalen til Wilson etter å ha høyrt det første albumet til Stiltskin, The Mind's Eye (1994).[5] For den første prøvespelinga, song Wilson ein Genesis-song der vokalen til Collins var teken bort. På den andre prøvesyngjinga vart han spurt om å bidra med vokale idear til den nye musikken Banks og Rutherford hadde skrive, og song og nynna idear der og då. Opptak frå denne innspelinga vart nytta av Banks til å skape versa til «There Must Be Some Other Way».[6] I november 1996 valde Banks og Rutherford Wilson som den nye songaren. Longdon sa Rutherford ringde han med meldinga medan Banks sende han eit julekort med «ei lang melding.»[7] At Wilson var blitt medlem av bandet, vart ikkje offentleggjort før 6. juni 1997.[8]
Innspeling
Trommeslagarar på Calling All Stations var den israelske Nir Zidkyahu og amerikanske Nick D'Virgilio. Det vart spelt inn med RADAR, ein type ikkje-lineær digital lydinnspeling som kunne spele inn 24 spor samstundes til ein datamaskin.[5]
Wilson sa han hadde «ganske lite» å kome med til albumet.[6] Wilson hugsa han fekk frie tøyler med vokalen sin på songane til Rutherford, fordi han «ikkje visste kva han ville ha før han høyrde det», medan Banks hadde spesifikke idear frå starten av.[6]
Songar
«Calling All Stations» var det første sporet Banks og Rutherford skreiv for albumet og det meste av originalopptaka vart nytta på den ferdige versjonen. Han vart nytta som opningsspor fordi han hadde ein tyngre rockestil og ei dramatisk stemning.[5] Arrangemtet på songen gjekk gjennom fleire endringar, sidan Banks og Rutherford fekk Wilson til å syngje forskjellige melodilinjer for å sjå kva han klarte med røysta si. Wilson plukka «Calling All Stations» som favorittsongen hans frå albumet.[5]
Teksten til «Small Talk» vart skriven av Wilson.[6]
Utgjeving
Albumet kom ut i Europa den 26. august 1997 med ein direkte pressekonferanse, intervju og ei akustisk framføring på tysk fjernsyn og VH1 frå Fernsehturm Berlin. To dagar seinare hadde dei ein tilsvarande pressekonferanse på Kennedy Space Center i Florida.[8]
Calling All Stations nådde andreplassen på albumlista, og vart det første albumet til Genesis som ikkje nådde toppen av lista sidan ...And Then There Were Three... (1978).[2] Det gjorde det mykje dårlegare i USa, der det nådde 54. plassen på Billboard 200. Dermed vart Calling All Stations det første Genesis-albumet sidan Selling England by the Pound (1973) som ikkje nådde topp 50 der.
Ein Super Audio CD/DVD-versjon med ny miks i stereo og 5.1 kringlyd kom ut i september 2007.
Steve Knopper skreiv om albumet for Chicago Tribune og kalla det «ein formlaus masse av synthlydar» og meinte at den nye songaren Ray Wilson har «ikkje sjølvtillit eller personlegdom, heller ikkje visjonen til å avverje dei buktande ideane til bandkollegaene».[11] Både AllMusic og Rolling Stone skreiv at Ray Wilson var ein høvande erstatning for Collins, men at albumet i det heile mangla gode songar. Begge skreiv òg om den rare blandinga av kunstrock og pop som ikkje klarte å fange tiltalande element frå nokon av sjangrane. Rolling Stone oppsummerte det som «eit kunstrockalbum av Mike and the Mechanics».[9][13] I 2014 avskreiv Stevie Chick i The Guardian albumet som «uforklarleg».[15]
Turné
Etter det dårlege salet av albumet vart ein 27 konsertar lang turné i Nord-Amerika først planlagt for november 1997, men så avlyst[8] på grunn av dårlege billettsal. Ein 22 konsertar lang turné på mindre spelestader vart òg avlyst.
Genesis spelte 47 konsertar i Europa frå 29. januar til 31. mai 1998. Dei hadde med seg Zidkyahu på trommer, perkusjon og korvokal og den irske musikaren Anthony Drennan på gitar og bass.
Genesis tok ein pause etter turneen og kom først saman att, denne gongen med Collins attende, i 2006 for Turn It On Again-turneen.
