Bad Reputation er det åttande studioalbumet til det irske hardrockbandet Thin Lizzy, gjeve ut i 1977. Som coveret indikerer, inneheld dei fleste spora berre tre firedelar av bandet, med gitaristen Brian Robertson berre kreditert på tre spor. Han hadde gått glipp av det meste av den førre turnéen deira, etter ein handskade han pådrog seg i eit slagsmål,[2] og dette albumet viste seg å bli det siste albumet hans med Thin Lizzy. Den 27. juni 2011 vart ein ny ommastra og utvida versjon av Bad Reputation gitt ut.
Innspeling
Med Robertson ute av bandet hadde bandleiar Phil Lynott bestemt at Scott Gorham skulle ta seg av alle gitaroppgåvene sjølv, og at dei ikkje skulle henta inn ein erstattar for Robertson før innspelinga av albumet. Gorham meinte likevel at det var naudsynt med ein ekstra gitarist, spesielt for konsertane deira, og framføra songar som var skrivne for to gitarar. Han sa seinare: «Eg var alltid ein stor tilhengjar av den magiske sirkelen - når du først braut den magiske sirkelen, var heile greia broten, ikkje sant?»[3] Han lét medvite to songar («Opium Trail» og «Killer Without a Cause») vera utan innspelte gitarsoloar, og overtalte Lynott til å la Robertson komma tilbake til bandet for å spela inn soloane for dei. Lynott gav etter, og Robertson flaug til Toronto og spelte inn sologitarpartia sine. Likevel nekta han i utgangspunktet å sosialisera med dei andre bandmedlemmene: «Herregud, eg ville ikkje eingong ta ein drink med dei,» sa han.[4] Han la seinare til: «Eg prøvde å la vera å gå ut på klubbar i omtrent ei veke, så gav eg etter. ..»[5] Robertson og Gorham delte sologitar på berre éin song, «That Woman's Gonna Break Your Heart».
«Det var eit så viktig album for oss på grunn av alle motgangane me hadde gått gjennom,» hugsa Gorham. «Me måtte ta oss saman, elles kom me til å gå opp i flammar.»[6]
Robertson vart med på den følgjande Bad Reputation-turneen, som gav nokre låtar til albumet Live and Dangerous (gitt ut 1978), men han forlét bandet då turneen var over.[7]
Plateomslag
Den vanlege designeren til Thin Lizzy, Jim Fitzpatrick, bidrog ikkje til coveret på Bad Reputation, etter ei misforståing mellom han og Lynott. Då fristen for innlevering av coveret nærma seg, reiste Lynott til USA for å møta Fitzpatrick i heimen hans i Madison i Connecticut, men drog ved ein feil til Madison i Wisconsin. Då Lynott ikkje kunne møta Fitzpatrick i tide, gjekk han med på å bruka eit bilete av Sutton Cooper som viste bandet som ein trio, utan Robertson.[8] Eit bilete av bandet med Robertson vart brukt på baksida. Det indre kunstverket inneheldt bilete av alle fire medlemmene, pluss bilete frå The Incredible Case of the Stack O'Wheat Murders av Les Krims, som Lynott hadde sett i New York.[9] Albumet inneheldt òg spelkort-motiva som tidlegare var med på albumet Fighting i 1975, med spar (Lynott), kløver (Downey), hjarte (Gorham) og ruter (Robertson).
Lynott insisterte på at Robertson ikkje skulle visast på framsida, noko Robertson «var heilt samde i», sjølv om han dukka opp på eit gruppefoto på baksida. Robertson sa seinare: «Dette var nok eit av dei vesle humørsvingingane mine. Eg ville ikkje ha biletet mitt på plateomslaget fordi eg ikkje hadde gjort noko av akkompagnementet, og eg var til og med i dårleg humør då me fotograferte baksida av det.»[5]
Stephen Thomas Erlewine frå AllMusic skildra Bad Reputation som ei forbetring i forhold til det førre albumet, Johnny the Fox, delvis på grunn av innverknaden frå produsenten Tony Visconti. Han hevda at fråværet til Robertson ikkje var merkbart på grunn av «dobbeltarbeidet» til Scott Gorham, og at dette var «rein visceral rock & roll, den hardaste og tyngste som Thin Lizzy nokosinne har laga». Han rekna Bad Reputation som ein rival til Jailbreak som det beste studioalbumet deira.[10]Martin Popoff rekna albumet som «ein tredje genistrek på to korte år», tematisk lik Fighting, «men meir vedkjennande, reflekterande og andeleg.»[11]
Gitt ut medan pønkrocken voks fram, og sjølv om Thin Lizzy var eit hardrock-band, appellerte Bad Reputation til mange pønkarar på grunn av den melodiøse og musikalske tilnærminga deira og med «energien levert både live og i studio», noko som sikra ein «ungdommeleg glød».[12] Albumet har vorte skildra som at bandet «fann nye område å dyrka, ikkje berre musikalsk, men òg når det gjeld publikum».[12]
Sjølv om han ikkje vart gitt ut som singel, vart tittelsporet ein populær konsertsong. Det amerikanske kvinnelege heavy metal-bandet Phantom Blue spelte inn «Bad Reputation» på sitt andre album Built to Perform frå 1993.[16] Ein coverversjon av songen er eit spelebart spor i musikkvideospelet Guitar Hero II frå 2006,[17] og Thin Lizzy-versjonen var med på soundtracket til dokumentarfilmen Dogtown and Z-Boys frå 2001.[18]24-7 Spyz spelte òg inn songen på albumet deira Face the Day (2006).[19]Foo Fighters spelte inn «Bad Reputation» og gav han ut på coveralbumet Medium Rare (2011).[20] I 2012 kom videospelet Sleeping Dogs. «Bad Reputation» vart spelt på radiostasjonen Sagittarius FM i spelet.[21] I 2015 spelte det engelske speed metal-bandet Raven «Bad Reputation» på coveralbumet Party Killers. Dette albumet vart berre gjort tilgjengeleg for folk som betale for inspelinga av albumet ExtermiNation på førehand, før det kom ut i april 2015.
The Smashing Pumpkins spelte «Dancing in the Moonlight (It's Caught Me in Its Spotlight)» for ulike konsertar, og gjorde den oppstemte, overlagde melodien til originalen om til ein akustisk låt i sakte tempo; han vart spelt inn som B-side til singelen «Disarm».[22] Den britiske indiepop-songaren og låtskrivaren Diana Vickers spelte inn songen som den første av fleire coverlåtar brukt som marknadsføring i forkant av utgivinga av dei andre studioalbuma hennar.[23] I 2005 vart Thin Lizzy-versjonen av «Dancin' in the Moonlight» brukt som del av ein reklamekampanje for å lansera Magners Irish Cider i Storbritannia.[24] I 2012 gav det engelske indierockbandet Alt-J ut ein versjon av «Dancing in the Moonlight» til samlinga The Saturday Sessions from The Dermot O'Leary Show.[25]
↑Brannigan, Paul (august 2016). «Historiene bak sangene: Thin Lizzy - Dancing in the moonlight (It's caught me in its spotlight)». Classic Rock (226): 24.
