TT van Man 1980
Snaefell Mountain Course
Officiële naam	Isle of Man Tourist Trophy
Land	Isle of Man
Datum	31 mei tot 6 juni 1980
Organisator	ACU
Formula One TT
Eerste	Mick Grant
Tweede	Graeme Crosby
Derde	Sam McClements
Sidecar TT Leg one
Eerste	Trevor Ireson/ Clive Pollington
Tweede	Jock Taylor/ Benga Johansson
Derde	Dick Greasley/ John Parkins
Senior TT
Eerste	Graeme Crosby
Tweede	Steve Cull
Derde	Steve Ward
Formula Two TT
Eerste	Charlie Williams
Tweede	Chris Guy
Derde	Malcolm Lucas
Formula Three TT
Eerste	Barry Smith
Tweede	Chris Griffiths
Derde	Ron Haslam
Junior TT
Eerste	Charlie Williams
Tweede	Donny Robinson
Derde	Steve Tonkin
Sidecar TT Leg two
Eerste	Jock Taylor/ Benga Johansson
Tweede	Trevor Ireson/ Clive Pollington
Derde	Nigel Rollason/ Dave Homer
Classic TT
Eerste	Joey Dunlop
Tweede	Mick Grant
Derde	Ron Haslam

De TT van Man 1980 werd verreden van 31 mei tot 6 juni 1980 op de Snaefell Mountain Course op het eiland Man. Door de Interval-start reed men eigenlijk een tijdrace.

De wedstrijden eisten vier mensenlevens:

• Flag Marshal Percy Guest^[1] werd door een motorrijder aangereden toen hij Vicarage Road naast de kerk van Braddan wilde afsluiten. Hij overleed aan zijn verwondingen.
• Op de middag van dezelfde dag (31 mei) verongelukte zijspancoureur Marty Ames^[2] op Quarterbridge Road in Douglas.
• In dezelfde race verongelukte bakkenist Andrew Holme^[3] bij Glentramman.
• Op 6 juni verongelukte Roger Corbett^[4] tijdens de Classic TT bij Glen Helen.

Toegelaten: tweetaktmotoren van 350 tot 500 cc, viertaktmotoren van 600 tot 1000 cc.

Tijdens de trainingen was de winnaar van 1979, Alex George, bij Ginger Hall zo hard gevallen dat hij niet kon starten. George had toen wel al de snelste trainingstijd gezet. Zijn Heron-Texaco-Suzuki-GB fabrieksracer werd overgenomen door Graeme Crosby. De eerste twee ronden van de Formula One TT ging Graeme McGregor met de 998 cc fabrieks-Honda aan de leiding, maar hij moest langzamer gaan rijden omdat hij voor intermediates gekozen had en in de derde ronde moest hij zelfs opgeven door een gebroken koppelingskabel. Ron Haslam, die als derde getraind had, moest stoppen toen bij de sprong bij Ballaugh Bridge zijn ketting brak. Graeme Crosby (Suzuki RG 500) begon de race rustig aan, vanwege het natte wegdek. Hij klom vanaf het middenveld langzaam naar de kop, maar had zijn aanval te laat ingezet en op de finish kwam hij elf seconden tekort op Mick Grant met zijn 998 cc Honda. Derde werd Sam McClements, een opmerkelijke prestatie, want Sam had in 1975 weliswaar de Senior-race van de Manx Grand Prix gewonnen, maar dat was een amateurrace. In de Isle of Man TT had hij nooit een toptienplaats gescoord.

De tankinhoud van de motorfietsen mocht 24 liter bedragen, terwijl de zware 998 cc Honda dorstiger werd geacht dan de 500 cc Suzuki's. De Honda had echter een 28 litertank. Graeme McGregor had dat probleem opgelost door een vulling in de tank te stoppen (volgens sommige bronnen kleine plastic flacons, volgens andere tennisballen). Graeme Crosby verbaasde zich na de finish dan ook over het feit dat McGregor aan één tankstop genoeg had gehad. Later was hij er samen met Gordon Pantall, de sponsor van Alan Jackson, getuige van dat McGregor met zijn vuisten deuken in zijn tank sloeg om die kleiner te maken. Zowel Crosby als Pantall dienden een protest in tegen McGregor, die er waarschijnlijk rekening mee hield dat zijn "tankvulling" was gaan lekken. Crosby trok zijn protest later weer in, maar Pantall hield vol. De jury stelde hem echter in het ongelijk nadat in overleg met de keurmeester was vastgesteld dat de tank bij de start inderdaad aan de eisen voldeed.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Snelheid
1	Mick Grant	Honda	2.08'59"8	105,29 mph
2	Graeme Crosby	Suzuki	2.09'10"6	105,14 mph
3	Sam McClements	Honda	2.09'12"6	105,12 mph
4	Alan Jackson jr.	Kawasaki	2.10'19"8	104.21 mph
5	Michael Hunt	Kawasaki	2.13'57"6	101,39 mph
6	Keith Buckley	Honda	2.15'44"8	100,06 mph
7	Jeff Jones	Suzuki	2.15'52"0	99,97 mph
8	Stan Woods	Honda	2.16'42"4	99,35 mph
9	Jim Wells	Kawasaki	2.18'36"0	98,00 mph
10	Allistair Copeland	Honda	2.18'44"2	97,90 mph
11	Hans-Otto Butenuth	Honda	2.19'43"4	97,21 mph
14	Trevor Nation	Kawasaki	2.20'21"0	96,77 mph
29	Jeffrey Sayle	Granby-Yamaha	2.27'15"2	92,24 mph
30	Ray Knight	Daryn-Honda	2.28'04"6	91,72 mph
31	Frank Rutter	Chell-Maxton-Honda	2.28'05"0	91,72 mph
DNF	Ron Haslam	Honda	kettingbreuk
DNF	Graeme McGregor	Honda	koppelingskabel
DNF	Eddie Roberts	Ducati
DNF	Tony Rutter	Ducati
DNF	Bill Smith	Honda

Toegelaten: alle motoren van 350 tot 500 cc

Ian Richards reed in de Senior TT vijf ronden lang aan de leiding, maar in de laatste ronde viel hij bij Ballacraine stil met een defecte versnellingsbak. Daardoor won Graeme Crosby de race, een pleister op de wonde voor de verloren Formula One TT. Ron Haslam moest ook met een kapotte versnellingsbak opgeven. Steve Cull werd tweede en Steve Ward derde, waardoor er uitsluitend Suzuki RG 500-rijders op het podium stonden.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Snelheid
1	Graeme Crosby	Suzuki	2.03'52"2	109,65 mph
2	Steve Cull	Suzuki	2.04'45"6	108,87 mph
3	Steve Ward	Suzuki	2.05'05"2	108,58 mph
4	Stan Woods	Suzuki	2.05'12"6	108,48 mph
5	Tony Rutter	Yamaha	2.06'19"0	107,53 mph
6	Steve Tonkin	Yamaha	2.06'22.4	107,48 mph
7	Derek Randall	Suzuki	2.06'31"6	107,35 mph
8	Chas Mortimer	Suzuki	2.06'49"8	107,09 mph
9	Joey Dunlop	Yamaha	2.07'11"2	106,79 mph
10	Donny Robinson	Yamaha	2.07'21"2	106,65 mph
11	Jeffrey Sayle	Yamaha	2.07'34"6	106,46 mph
12	Bill Smith	Suzuki	2.07'57"8	106,14 mph
31	Ray Knight	Honda	2.25'55"8	93,07 mph
DNF	Phil Mellor	Yamaha
DNF	Ron Haslam	Yamaha	Versnellingsbak
DNF	Hans-Otto Butenuth	Yamaha
DNF	Charlie Williams	Yamaha
DNF	Ian Richards	Suzuki	Versnellingsbak

Toegelaten: Formula Two: tweetaktmotoren van 250 tot 350 cc, viertaktmotoren van 400 tot 600 cc. Formula Three: tweetakmotoren van 125 tot 250 cc, viertaktmotoren van 200 tot 400 cc. De motorfietsen moesten gehomologeerd zijn: het moesten normale productiemotoren zijn waarvan er ten minste 1000 waren verkocht.

De Formula Two TT en de Formula Three TT reden tegelijk, waarbij de beide klassen om en om (twee rijders per keer) om de tien seconden werden gestart. Tussen de Formula Two en de Formula Three zat een interval van vijf minuten. De race werd vanwege de weersomstandigheden met twee uur vertraging gestart.

Hoewel er veel Honda's aan de start van de Formula Two TT stonden, sommige tot 596 cc opgeboord, was het een Yamaha RD 350 die met grote voorsprong won. Charlie Williams was precies twee minuten sneller dan Chris Guy en bijna vier minuten sneller dan Malcolm Lucas, die de start van David Mason had overgenomen. Mason was in de Formula One TT gevallen en had zijn elleboog gebroken.

In de Formula Three klasse reed Barry Smith met zijn 250cc-Yamaha twee van de vier ronden aan de leiding, maar toen moest hij een tankstop maken. Daarvan profiteerde Chris Griffiths met zijn veel zuinigere Aermacchi Ala d'Oro 350. Hij had eerst vijftig seconden achterstand, maar na Smith's pitstop zes seconden voorsprong. Toch was Smith te snel voor Griffiths. Hij achterhaalde hem weer snel en won met een ruime voorsprong. Ron Haslam stuurde zijn Honda naar de derde plaats en maakte daardoor zijn pech in de Formula One TT en de Senior TT weer een beetje goed.

Honda diende een protest in na de overwinning van Charlie Williams omdat de Yamaha RD 350 niet gehomologeerd zou zijn omdat er niet genoeg verkocht waren. Dit was echter kansloos: alleen al in het Verenigd Koninkrijk waren er meer dan 1.000 RD 350's verkocht.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Snelheid
1	Charlie Williams	Yamaha	1.34'04"0	96,24 mph
2	Chris Guy	Honda	1.36'04"0	94,26 mph
3	Malcolm Lucas	Honda	1.37'43"6	92,65 mph
4	Phil Odlin	Honda	1.38'48"6	91,64 mph
5	Peter Davies	Laverda	1.39'19"2	91,17 mph
6	Hans-Otto Butenuth	Honda	1.40'25"4	90,17 mph
7	George Fogarty	Laverda	1.40'48"4	89,82 mph
8	Roger Corbett	Kawasaki	1.40'58"6	89,67 mph
9	Lennart Båckström	Laverda	1.42'06"6	88,68 mph
10	David Dean	Yamaha	1.42'38"2	88,22 mph
14	Ray Knight	Laverda	1.45'48"2	85,58 mph
DNF	Frank Rutter	Honda
DNF	Bill Smith	Honda	Val

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Snelheid
1	Barry Smith	Yamaha	1.38'26"4	91,98 mph
2	Chris Griffiths	Aermacchi	1.39'02'8	91,42 mph
3	Ron Haslam	Honda	1.40'18"2	90,27 mph
4	Roger Hunter	Suzuki	1.41'41"0	89,05 mph
5	Denis Casement	Yamaha	1.42'24"6	88,42 mph
6	Malcolm Wheeler	Aermacchi	1.42'51"2	88,04 mph
7	Ron Jones	Yamaha	1.43'04"4	87,85 mph
8	Dave Arnold	Aermacchi	1.43'09"9	87,78 mph
9	John Stephens	Honda	1.43'34"6	87,42 mph
10	Mick Poxon	Honda	1.45'13"3	86,06 mph
15	Mick Boddice	Yamaha	1.52'04"2	80,00 mph
DNF	Neil Tuxworth	Yamaha

Toegelaten: alle motoren tot 250 cc.

Na zijn overwinning in de Formula Two TT kwam Charlie Williams op donderdag na de Junior TT voor de tweede keer op het podium. Van de ochtendrace kende hij alle natte en gladde plekken en niemand kon hem bedreigen. Donny Robinson bracht Williams' voorsprong in de laatste ronde terug tot zes seconden, maar begreep ook dat hij een rijder met zoveel ervaring nooit kon verslaan, en toen Williams nog wat meer gas gaf drong Robinson niet meer aan. Uiteindelijk was het verschil tussen hen beiden twaalf seconden. Steve Tonkin reed de nieuwe 250cc-Cotton naar de derde plaats, maar hij was wel de enige van vier Cotton-rijders die de finish haalde. Chas Mortimer had de snelste trainingstijd gereden en was met zijn fabrieks-Kawasaki KR 250 ook de snelste in de race, maar zijn tankstop mislukte volledig. De benzine ging over de tank en over Mortimer zelf heen. Hij herstarte nog wel, maar na een paar kilometer, bij Quarterbridge, hield hij het voor gezien.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Snelheid
1	Charlie Williams	Yamaha	1.28'34"8	102,22 mph
2	Donny Robinson	Yamaha	1.28'46"2	102,00 mph
3	Steve Tonkin	Cotton	1.29'06"6	101,61 mph
4	Kenny Blake	Yamaha	1.29'16"8	101,42 mph
5	Ian Richards	Yamaha	1.30'17"0	100,29 mph
6	Bernard Murry	Yamaha	1.30'37"2	99,92 mph
7	Lennart Båckström	Yamaha	1.30'56'6	99,57 mph
8	Jeffrey Sayle	Yamaha	1.31'21"0	99,12 mph
9	Derek Chatterton	Yamaha	1.31'34"2	98,88 mph
10	Richard Swallow	Yamaha	1.31'44"0	98,71 mph
12	Joey Dunlop	Yamaha	1.31'58"2	98,45 mph
13	Phil Mellor	Maxton-Yamaha	1.32'01"8	98,39 mph
19	Tony Rutter	Cotton	1.33'15"0	97,10 mph
DNF	Chas Mortimer	Kawasaki
DNF	Neil Tuxworth	Yamaha
DNF	Graeme McGregor	Cotton
DNF	Barry Smith	Yamaha

Toegelaten: alle motoren tot 1000 cc.

De laatste race van de week, de Classic TT, werd overtuigend gewonnen door Joey Dunlop met een tamelijk tweedehands ogende Rea-Yamaha TZ 750. Mick Grant liet bij de koppelingsstart zijn motor afslaan, maar ook als dat niet was gebeurd had hij Dunlop niet kunnen bedreigen. Dunlop reed een nieuw absoluut ronderecord en moest (doordat hij geen snelvulinstallatie had) 53 seconden tanken, terwijl de tankstop van Grant slechts 12 seconden duurde. Na de tankstops had Dunlop dan ook een achterstand, maar die maakte hij al snel weer goed. Vooral de laatste ronde was spectaculair: Bij Ballacraine leidde Grant nog nipt, maar bij Ballaugh Bridge had Dunlop al 4,2 seconden voorsprong, die hij uiteindelijk tot ruim 20 seconden uitbouwde. Ron Haslam had toen al meer dan 2 minuten achterstand. De andere twee Honda-fabrieksrijders, Jeffrey Sayle en Graeme McGregor, hadden hun machines al vroeg in de race aan de kant gezet. Charlie Williams trad aan met een 350 cc Yamaha, maar die liep al vroeg in de race vast.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Snelheid
1	Joey Dunlop	Yamaha	2.00'29"8	112,72 mph
2	Mick Grant	Honda	2.00'50"2	112,40 mph
3	Ron Haslam	Honda	2.03'02"6	220,39 mph
4	Chas Mortimer	Suzuki	2.04'19"2	109,25 mph
5	Steve Cull	Suzuki	2.05'21"2	108,35 mph
6	Sam McClements	Honda	2.05'30"2	108,22 mph
7	Denis Ireland	Suzuki	2.05'31"0	108,21 mph
8	Donny Robinson	Yamaha	2.07'43"6	106,34 mph
9	Chris Guy	Honda	2.07'53"8	106,20 mph
10	Kenny Harrison	Yamaha	2.07'54"6	106,19 mph
11	Tony Rutter	Yamaha	2.07'59"0	106,12 mph
12	Ian Richards	Yamaha	2.08'07"0	106,01 mph
21	Trevor Nation	Suzuki	2.13'26"2	101,79 mph
DNF	Jeffrey Sayle	Yamaha
DNF	Neil Tuxworth	Yamaha
DNF	George Fogarty	Suzuki
DNF	Graeme Crosby	Suzuki
DNF	Ray Knight	Honda
DNF	Phil Mellor	Yamaha
DNF	Roger Corbett	Kawasaki	(†)
DNF	Graeme McGregor	Honda
DNF	Hans-Otto Butenuth	onbekend
DNF	Stuart Avant	onbekend
DNF	Charlie Williams	Yamaha	Vastloper
DNF	Stan Woods	onbekend
DNF	Billie Guthrie	onbekend

De zijspannen reden hun eerste manche van de Sidecar TT op de eerste racedag, 31 mei. In de verwachting dat de natte weg zou opdrogen reden de beste combinaties op slicks, maar de baan bleef nat. De combinatie Jock Taylor/Benga Johansson nam in het begin niet te veel risico (zij hadden in het wereldkampioenschap wegrace al twee podiumplaatsen gescoord) en daardoor konden Trevor Ireson/Clive Pollington een voorsprong van 30 seconden opbouwen. In de slotfase gaf Taylor meer gas en de voorsprong van Ireson werd snel kleiner, maar op de finish had hij toch nog zes seconden over. Dick Greasley/John Parkins werden met een minuut achterstand derde, voor Mick Boddice/Chas Birks. Hun motor had een groot deel van de race op drie cilinders gelopen. Rolf Biland was al vroeg uitgevallen door een defecte benzinepomp terwijl Rolf Steinhausen regelmatig water moest bijvullen door een lekkende waterpomp en slechts 38e werd.

Pos	Coureur	Bakkenist	Merk	Tijd	Snelheid
1	Trevor Ireson	Clive Pollington	Ireson-Yamaha	1.09'12"2	98,13 mph
2	Jock Taylor	Benga Johansson	Yamaha	1.09'18"2	97,99 mph
3	Dick Greasley	John Parkins	Yamaha	1.10'12"4	96,73 mph
4	Mick Boddice	Chas Birks	Yamaha	1.10'59"2	95,67 mph
5	Nigel Rollason	Dave Homer	Barton Phoenix[5]	1.12'30"8	93,65 mph
6	Frank Whrathall	Derek Fort	Yamaha	1.13'42"2	92,14 mph
7	Wallace Coates	Ernie Coates	Yamaha	1.14'17"6	91,41 mph
8	Mal White	Phil Spendlove	Yamaha	1.14'52"4	90,70 mph
9	Michael Burcombe	Derek Rumble Jr.	Yamaha	1.15'32"6	89,90 mph
10	Frank Illingworth	Ray Crowther	Yamaha	1.15'41"0	89,73 mph
38	Rolf Steinhausen	Kenny Arthur	Bartol	1.27'23"4	77,71 mph
DNF	Rolf Biland	Kurt Waltisperg	Krauser-LCR-Yamaha	Benzinepomp
DNF	Dennis Bingham	Julia Bingham	Yamaha
DNF	Roy Hanks	Vince Biggs	Yamaha
DNF	Dave Saville	Simon Birchall	Sabre-Yamaha
DNF	Marty Ames	William Innocent	Yamaha	Marty Ames (†)
DNF	Peter Williams	Andrew Holme	Yamaha	Andrew Holme (†)

De tweede manche van de Sidecar TT op woensdag 2 juni startte zonder Rolf Steinhausen/Kenny Arthur. Zij waren al naar huis gereisd na het teleurstellende resultaat in de eerste manche en vermeden zo de drukte op de veerboten aan het einde van de raceweek. Het circuit was nu droog, waardoor de snelheden veel hoger lagen. Jock Taylor verbrak al in de openingsronde het ronderecord en de tweede ronde legde hij nog sneller af. Trevor Ireson lag de hele race op de tweede plaats en de voorsprong van Taylor was groot genoeg om zelfs nog een 30 seconden lange noodreparatie (loszittende radiateur) uit te voeren. In de laatste ronde moest Taylor de handbediening van zijn benzinepomp gebruiken om de laatste 8 mijl vanaf de Verandah af te leggen, maar hij wist toch te winnen, voor Ireson en Nigel Rollason/Dave Homer.

Pos	Coureur	Bakkenist	Merk	Tijd	Snelheid
1	Jock Taylor	Benga Johansson	Yamaha	1.05'34"8	103,19 mph
2	Trevor Ireson	Clive Pollington	Yamaha	1.06'09"8	102,64 mph
3	Nigel Rollason	Dave Homer	Barton Phoenix[5]	1.06'41"8	101,82 mph
4	Mick Boddice	Chas Birks	Yamaha	1.07'02"8	101,29 mph
5	Lowry Burton	Martin Murphy	Yamaha	1.08'05"0	99,75 mph
6	Wallace Coates	Ernie Coates	Yamaha	1.08'13"0	99,55 mph
7	Steve Sinnot	Nick Walker	Yamaha	1.09'39"2	97,50 mph
8	Dave Hallam	John Havercroft	Yamaha	1.10'04"0	96,92 mph
9	Dennis Bingham	Julia Bingham	Yamaha	1.10'26"6	96,40 mph
10	Dennis Keen	Allan Symons	Yamaha	1.10'42"8	96,04 mph
16	Dave Saville	Simon Birchall	Sabre-Yamaha	1.14'38"4	90,98 mph
DNF	Dick Greasley	John Parkins	Yamaha
DNF	Roy Hanks	Vince Biggs	Yamaha
DNF	Rolf Steinhausen	Kenny Arthur	Bartol
DNS	Rolf Steinhausen	Kenny Arthur	Bartol	Vertrokken

• Bill Smith was vanaf 1957 niet minder dan 68 keer gestart in de Isle of Man TT en nog nooit gevallen. Dat vertelde hij voor aanvang van de Formula Two TT trots in een interview. In de Formula Two race vond maar één serieuze valpartij plaats, die van Bill Smith.
• Het start- en prijzengeld bij de Isle of Man TT was het hoogste van heel Europa. Ook voor elke ronde aan de leiding kregen coureurs geld. Graeme Crosby kreeg voor zijn overwinning in de Senior TT 2600 pond, maar Ian Richards, die de finish niet haalde maar wel vijf ronden geleid had, kreeg zelfs 2800 pond. Joey Dunlop ontving 8000 pond voor zijn overwinning in de Classic TT en zelfs tweede man Mick Grant kreeg nog 6600 pond.
• Joey Dunlop had aangegeven dat de TT van 1980 zijn laatste race zou zijn zwager Merv Robinson tijdens de North West 200 verongelukt was. Hij kwam daarop terug: Dit was zijn tweede overwinning in de TT van Man en er zouden er nog 24 volgen.