Notissima est fabula quod PlutoProserpinam, dum in prato flores colligit, arripiens secum ad inferos abduxit. Ceres quaesivit Proserpinam quod filiam amavit.
Dum Ceres Proserpinam quaerit, advenit ad Elusiam. Laboravit Metinaerae Cepheoque.
Curavit Demophoontem, qui infans est.
Postquam Ceres filiam post longos errores Sole indicante repperit, pactum est, ut Proserpina quattuor menses anni apud inferos habitaret, reliquum autem tempus apud superos. Ex quo autem agri quotannis, cum Ceres filia a matre divulsa tristitia affectus sit, steriles manent (i.e., hiems est), donec Proserpina ad matrem revertatur et rus reflorescat.
De nomine deae Italicae
Initio Ceres nihil commune cum Demetre habebat. Etenim Graece Demeter "Terra Mater" significare videtur[1]. Econtra nomen Latinum vim vegetationis crescentis designat et ex eadem radice atque verba 'cresco' et 'creo' ductum est[2]. Ideo dea mense Aprili celebrabatur tum cum grana sub solo germinant. Postea circa frumentum et agriculturam dea Italica et Graeca adsimulatae sunt. Osce formae Kerres et dativo Kerri inveniunturː nam eadem dea apud Samnites colebatur. Apud poetas Latinos nomen Ceres metonymice fruges atque etiam panem saepe designat[3], ut in illa Terentiana locutioneː Sine Cerere et Baccho friget Venus[4]. In pluribus linguis modernis (Francice, Anglice, Hispanice, Italiane...) variae frumenti species sub generis vocabulo 'cerealia' comprehenduntur.
In ceteris quoque Latinis urbibus Cererem venerabantur. Nam Lavinii (quae velut metropolis religiosa Romanorum fuit) inventa est inscriptio archaea ita nuncupataː CERERE AVLIQVOQVIBUS VESPERNAM PORO[7], quae ad tertium saeculum a.C.n. referri solet. Praeterea scimus Liberalia Lavinii maximas ferias fuisse quae totum mensem durabant[8]. Quam ob rem et quia pugna Regillensi anno 496 a.C.n. commissa Romani cum Latinis confligebant doctus vir Francogallicus Raymundus Bloch coniecturam proposuit[9] Postumium dictatorem triadem ritu evocationis ut Lavinium desereret atque Romae consideret movisse.