Indira Gandhi var myrt í garðinum við heimili sitt í Nýju Delí af tveimur lífvörðum sínum, sem voru síkar, sem hefnd fyrir það þegar indverski herinn gerði árás á Gullna hofið, helgidóm síka í Amritsar í júní1984.
Æviágrip
Gandhi var aðstoðarmaður föður síns þegar hann var forsætisráðherra frá 1947 til 1964. Hún var kjörin forseti þjóðarráðsins árið 1959. Þegar faðir hennar lést árið 1964 var hún útnefnd meðlimur á Rajya Sabja, efri deild indverska þingsins, og gekk í ríkisstjórn Lal Bahadur Shastri forsætisráðherra sem upplýsinga- og útsendingaráðherra.[1] Eftir dauða Shastri árið 1966 sigraði hún keppinaut sinn, Morarji Desai, og varð leiðtogi þjóðarráðsflokksins og þar með forsætisráðherra Indlands.
Sem forsætisráðherra var Gandhi þekkt fyrir óbilgirni sína og fyrir fordæmalausa miðstýringu stjórnmálavalds. Hún fór í stríð við Pakistan árið 1971 til að styðja sjálfstæðisbaráttu Austur-Pakistan. Indland vann stríðið og í kjölfarið var ríkið Bangladess stofnað þar sem Austur-Pakistan hafði verið. Áhrif Indlands voru jafnframt aukin svo mjög að ríkið varð helsta veldi Suður-Asíu. Vegna óstögugleika og byltingaræsings á Indlandi lýsti Gandhi yfir neyðarástandi frá 1975 til 1977 þar sem almenn mannréttindi voru afnumin og fjölmiðlar ritskoðaðir. Ríkisstjórnin vann mörg grimmdarverk á meðan á neyðarástandinu stóð. Árið 1980 komst Gandhi aftur til valda eftir lýðræðislegar kosningar. Hún var myrt af eigin lífvörðum, sem voru síkískir þjóðernissinnar, árið 1984. Tilræðismennirnir, Beant Singh og Satwant Singh, voru báðir skotnir af öðrum öryggisvörðum. Satwant lifði skotin af og var því tekinn af lífi eftir að hafa verið sakfelldur fyrir morð.
Indira Gandhi var nefnd „kona þúsaldarinnar“ í netkönnun BBC árið 1999.[2]
Tilvísanir
↑„Indira Gandhi“. Biography.com (bandarísk enska). Sótt 21. júlí 2017.
