Urraca Froilaz de Traba

Modelo:BiografíaUrraca Froilaz
Biografía
Morte1102
Familia
FamiliaLiñaxe Traba[1]
Familia Froilaz-Traba
CónxuxePedro Froilaz Editar o valor en Wikidata
FillosVermudo Pérez
Fernán Pérez
Lupa Pérez
Ximena Pérez
Froila Pérez Editar o valor en Wikidata
PaisFroila Arias Editar o valor en Wikidata  e Ardiu Díaz[2] Editar o valor en Wikidata
WikiTree: Froilaz-2

Urraca Froilaz (Urraca Froile) foi unha nobre galega de finais do século XI, filla do conde Froila Arias de Traba e Ardiu Díaz de Aranga.

Traxectoria

Territorio aproximado da herdanza paterna de Urraca Froilaz. A unión das terras de Urraca, entre o río Tambre e o mar, e as do seu home Pedro Froilazn na zona noroccidental do reino, deron lugar ao Condado de Trastámara[3].

Foi unha importante aristócrata, descendente dalgunha das mais antigas liñaxes nobiliarias galegas. A súa nai Ardiu Díaz (Ardiu Diat), proviña da familia dos condes de Présaras[4], fundadores do Mosteiro de Sobrado dos Monxes[5], foi filla do conde Diego Gutérrez, mordomo regis do rei Fernando I e da nobre Acenda Seriz. O seu pai o conde Froila Arias, foi señor da terra de Traba[6], nas bisbarras de Soneira e Bergantiños[7], e irmán do bispo Cresconio de Iria, tutor do rei García II.

De ambos proxenitores herdou importantes dominios territoriais[8] e outras posesións. Entre estas últimas, un palacio en Compostela, situado entre o Mosteiro de San Martiño Pinario e a igrexa de Santiago[3], e o Mosteiro de San Xoán de Sabardes, que restaurou e dotou de importantes bens[9]. Por parte da súa nai Acenda, Urraca herdou tamén a reclamación da propiedade do mosteiro de Sobrado dos Monxes. Este mosteiro, pasara á propiedade real após a fracasada revolta de Sexeredo, visabó de Urraca contra o rei Fernando I no ano 1050. Baseándose nesta reclamación, no ano 1118, a raíña Urraca e o seu fillo Afonso VII restituiron o mosteiro aos seus fillos Vermudo e Fernán[10].

Urraca casou no ano 1088 con Pedro Froilaz[11], herdeiro como ela de extensos territorios situados na área noroccidental do reino galego, a unión das pertenzas dos cónxuxes abranguían a maior parte da actual provincia da Coruña, desde o río Tambre até o Mar Cantábrico e desde as terras de Aranga até o océano Atlántico, e conformaron o Condado de Trastámara, cuxo primeiro posesor coñecido foi o propio Pedro Froilaz (in Trastamar comite Petrus Froyle)[12].

Urraca Froilaz faleceu no ano 1102 deixando cinco fillos do seu casamento con Pedro Froilaz[13]:

Notas

  1. ↑ "Liñaxe Traba S.X". Xenealoxias do Ortegal. Arquivado dende o orixinal o 16/10/2020. Consultado o 10/12/2018. 
  2. ↑ "Liñaxe Aloitiz S.IX-XI". Xenealoxias do Ortegal. Arquivado dende o orixinal o 28/12/2019. Consultado o 10/12/2018. 
  3. ↑ 3,0 3,1 LÓPEZ SANGIL 2005. p. 22
  4. ↑ "Liñaxe Aloitiz, s. IX - XI". www.xenealoxiasdoortegal.net. Arquivado dende o orixinal o 28 de decembro de 2019. Consultado o 2018-12-19. 
  5. ↑ López Sangil, Jose Luis (2001). "La fundación del monasterio de san Salvador de Cines" (PDF). Anuario Brigantino (24): 144. 
  6. ↑ "Tenencia Traba". www.xenealoxiasdoortegal.net. Arquivado dende o orixinal o 06 de decembro de 2018. Consultado o 2018-12-19. 
  7. ↑ López Teixeira, Xosé Antonio (2013). Rex et Regina. Urraca, Afonso Raimúndez e a monarquia galega. Toxos Outos. p. 24. ISBN 978-84-15400-78-3. 
  8. ↑ López Ferreiro, Antonio (1900). Historia de la Santa a.m. iglesia de Santiago de Compostela 3. p. 323. 
  9. ↑ López Morán, Enriqueta (2004). "El Monacato Femenino Gallego en la Alta Edad Media" (PDF). Nalgures (1): 140. 
  10. ↑ López Teixeira, Xosé Antonio (2013). Rex et Regina. Urraca, Afonso Raimúndez e a monarquía galega. Toxos Outos. p. 16. ISBN 978-84-15400-78-3. 
  11. ↑ Barton, Simon (2002-07-18). The Aristocracy in Twelfth-Century León and Castile (en inglés). Cambridge University Press. ISBN 9780521894067. 
  12. ↑ "Tenencia do condado de Trastámara nos reinados de Urraca I (1109-1126), e Afonso VII (1111 - 1157)". www.xenealoxiasdoortegal.net. Arquivado dende o orixinal o 31 de xaneiro de 2020. Consultado o 2018-12-19. 
  13. ↑ LÓPEZ SANGIL 2005. p. 53

Véxase tamén

Bibliografía