O tari (do árabe طري ṭarī "fresco", "acabado de cuñar") foi a denominación nos reinos cristiáns dun tipo de moeda de ouro de orixe árabe cuñada en Sicilia, Malta e o sur de Italia entre ca. 913 e o século XIII.^[1][2][3]

A palabra árabe para esta tipoloxía de moeda era ruba'i. Tratábase da cuarta parte dun dinar, xa que pesaba 1,05 g de ouro.^[2] O ruba'i xa fora cuñado polos árabes en Sicilia, de xeito diferente aos árabes do norte de África, que preferían a cuñaxe dos dinares completos.^[4] Foi precisamente o seu pequeno tamaño con respecto ao dinar de 4,25 gramos o que a converteu nunha moeda moi popular.^[5]

O uso dos taris estaba tan estendido que chegaron a facerse imitacións no sur de Italia (en Amalfi^[6] e en Salerno) a partir de mediados do século X, nas que se representaban a modo de lendas unhas imitacións ilexibles pseudo-cúficas do árabe.^[2][4][5]

Cando os Normandos invadiron Sicilia, no século XI, cuñaron tamén taris de ouro, esta vez con lendas en árabe e en latín. Roxerio II de Sicilia foi un dos seus emisores, co que se converteu no único gobernante occidental dese momento en cuñar moeda de ouro. A súa pureza era de 16​¹⁄₃ , e contiña en aliaxe prata e cobre.^[4]

A dinastía Hohenstaufen e a Casa de Anjou-Sicilia cuñaron tamén os seus propios taris.^[7]

Xeralmente, o ouro para a cuñaxe dos taris era de procedencia africana, obtido principalmente de Misurata e de Tunisia e adoito intercambiado por cereais.^[7]

Co mesmo nome de tari coñeceuse tamén unha moeda de prata napolitana na época do dominio aragonés, arredor do ano 1500. Foi introducida por Fernando II e cuñada ao seu nome, co valor de 1/12 piastra.^[3]

A Orde de San Xoán, en Malta, cuñou tamén taris de prata desde 1530 ata finais do século XVIII, e nalgúns casos chegaron a emitirse en cobre.^[3]

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Tari

• Alfaro Asins, C. et al. Diccionario de numismática. Ministerio de Cultura. Madrid, 2009. ISBN 978-84-8181-405-7

• Blanchard, I. (2001). Mining, Metallurgy and Minting in the Middle Ages. Franz Steiner Verlag. ISBN 978-3-515-07958-7
• Cardini, F. (2001). Europe and Islam. Blackwell Publishing. ISBN 978-0-631-22637-6
• Grierson, P. (1991). "Tarion". En Oxford Dictionary of Byzantium 3. Nova York/Oxford. Páxina 2.012.
• Grierson, P. (1998). Medieval European Coinage. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-58231-5

• Matthew, D. (1992). The Norman kingdom of Sicily. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-26911-7

• Sambon, A. (1891). "Il tarì amalfitano". En Rivista italiana di numismatica, IV. Società numismatica italiana. Milán. Páxinas 117-128.