Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde setembro de 2022.)

Particións de Polonia ou Partillas de Polonia (en polaco Rozbiór ou Rozbiory Polski) son os termos empregados para designar as sucesivas reparticións da República das Dúas Nacións no século XVIII entre Rusia, Prusia e Austria. Durante este período as estruturas gobernamentais levaron á eventual desaparición do país.

Segundo un Tratado que se realizou en 1772, a República das Dúas Nacións dividíase entre Rusia, Austria e Prusia.

Na época de Pedro I o Grande e Catarina a Grande de Rusia, Polonia coñeceu momentos de debilidade. Nesta etapa foi elixido rei Estanislau Augusto Poniatowski, quen tentou executar reformas, como a Constitución do 3 de maio, mais a presión de Rusia, o Imperio Prusiano e o Imperio Austro-Húngaro e a oposición dos nobres impediron a súa realización, o que levou á Primeira repartición de Polonia.

En febreiro de 1772, en San Petersburgo, estipuláronse as condicións do desmembramento de Polonia, o cal tiña a oposición de María Teresa de Austria. Con todo, Austria adheriuse ao tratado en agosto do mesmo ano.

Frederico II o Grande escribiu sobre a participación da emperatriz Maria Theresa (do católico) na primeira división de Polonia nunha carta: "A Emperatriz Catarina e eu somos simples ladróns."

A Dieta polaca tivo que dar a súa conformidade á desmembración do país, en 1773. Rusia apoderouse de Livonia e Belarús ata o Dvina e o Dniéper. Austria anexionouse os sete voidovados da Galitzia Oriental e a Pequena Polonia, agás Cracovia. Prusia, gobernada por Frederico II o Grande (quen movera os fíos para a desmembración de Polonia), puido realizar o seu soño de unir Brandeburgo e Prusia a través de Prusia Central (agás Danzig e Thorn), que anexionou ao seu Reino xunto a unha porción de Polonia que ía ata o Nietze.

Debido á división de Polonia entre as potencias centroeuropeas e Rusia, a resolución do conflito ruso-turco facilitouse.

Transcorridos dous lustros desta repartición, os polacos alzáronse en busca da súa unión e liberdade.

Organizaron un exército para desfacerse do dominio estranxeiro e a guerra volveu a ensanguentar o territorio desta nación. Loitaron, dirixidos polo patriota Tadeusz Kosciuszko; mais ao cabo deberon afrontar unha nova división das súas terras. Así, Rusia apropiouse dunha parte de Lituania e outros territorios, mentres que Prusia tomaba posesión da Posnania que incluía a desembocadura do Vístula e a cidade de Danzig.

Fronte a estas circunstancias, os polacos non cesaron no seu intento de unión e liberdade. Novamente recorreron ás armas no seu afán de expulsar aos invasores, pero, malia o heroísmo demostrado, foron outra vez derrotados pola superioridade que outorgaban os inimigos que atacaban por tres frontes. Os polacos contiveron aos prusianos en Varsovia, pero, máis tarde, foron vencidos polo xeneral ruso Suworof. A raíz disto Prusia ocupou Varsovia; Rusia apoderouse de Lituania ata o río Niemen, mentres que Austria se facía con tódalas provincias do Norte de Galitzia. Polonia, con isto, desaparecía do mapa político de Europa ata 1918 no que volveu figurar.

• Grande Emigración
• Gran Ducado de Varsovia
• Reino do Congreso