Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xuño de 2017.)

En cardioloxía, a miocardiopatía restritiva é a menos común das miocardiopatías, aínda que tamén a máis grave. Está caracterizada pola rixidez do miocardio, que comporta unha limitación na capacidade do corazón para se dilatar e posteriormente echerse axeitadamente de sangue. A contractilidade e a ritmicidade do corazón pode ser normal, e tamén o seu tamaño. Porén, as ríxidas paredes dos ventrículos e das aurículas, non son quen de permitir que o sangue encha as cavidades cardíacas. É por iso que o gasto cardíaco vese reducido e o sangue que normalmente entraría no corazón e no sistema circulatorio. Co paso do tempo, os doentes de miocardiopatía restritiva desenvolven unha disfunción diastólica e, finalmente, insuficiencia cardíaca.

As causas máis frecuentes dunha miocardiopatía restritiva inclúen a hemocromatose, amiloidose, sarcoidose, fibroelastose endocardíaca, unha fibrose miocárdica idiopática e a endocardite de Löffler. Pode resultar pouco doado distinguir entre unha cardiomiopatía restritiva e unha pericardite constrictiva.

A cardiomiopatía restritiva causa dificultade respiratoria, edema ou enchedura nos tecidos, trastornos do ritmo cardíaco e palpitacións. O diagnóstico fundaméntase na exploración física, o electrocardiograma (é frecuente a existencia dun bloqueo de feixe de His dereito e fibrilación auricular). O ecocardiograma dános o diagnóstico definitivo, podendo observar a anomalía anatómica no miocardio, válvulas ou outras localizacións.

• Miocardiopatías; capítulo 18 do Manual de Merck (español).