Millo miúdo

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Millo miúdo.
Millo miúdo

Millo miúdo, espiga
Clasificación científica
Reino: Plantae
División: Magnoliophyta
Clase: Liliopsida
Subclase: Commelinidae
Orde: Poales
Familia: Poaceae
Subfamilia: Panicoideae
Tribo: Paniceae
Xénero: Panicum
Especie: P. miliaceum
Nome binomial
'Panicum miliaceum'
L.
Millo painzo

O millo miúdo (Panicum miliaceum),[1] (que non debe confundirse co Setaria italica, ó que tamén se lle chama millo miúdo[2]) é unha especie de planta herbácea pertencente á familia das poáceas.

Ilustración
Vista da planta

Descrición

É unha planta robusta, escasamente a densamente hispida, anual; con talos de 30–150 cm de alto, a miúdo ramificada. Láminas foliares lineares a lanceoladas estreitas, de 1540 cm de longo, 8–24 mm de largo, cordadas a amplexicaules. Panícula estreitamente oblonga a piramidal, de 15–35 cm de longo, a ramificación apertada ou, ás veces laxa e dando á panícula un aspecto unilateral. Espículas sobre todo cara aos extremos das pólas, ovadas a ovado-oblongas, (4 -) 4.5 a 5.5 mm de longo, glabras, agudas a curtamente acuminadas; inferior ovadas glumas, a metade a tres cuartos da lonxitude da espícula, 5-nervada, acuminadas, separado do resto da espícula dun curto entrenó; gluma superior 11-13-nervada; lema inferior 11-13-nervada, a pálea ausente ou reducida a unha escala de tempo moi curta; lema superior alaranxada ou amarelenta, lene e brillante, polo xeral persistente.

Distribución e hábitat

As primeiras colleitas deste cereal déronse na China hai arredor de 8000 anos[3]. Aínda se cultiva extensivamente na India, Rusia, Oriente Medio, Turquía e Romanía. Nos Estados Unidos o paínzo cultívase principalmente coma comida para paxaros, véndese coma alimento dietético e por mor da súa carencia de glute pode ser incluído nas dietas dos celíacos.[4]

O millo miúdo adáptase ben a case calquera tipo de solo e condición climática, ten un período de crecemento curto e necesita pouca auga. As súas necesidades de auga son seguramente as menores de entre todos os cereais principais. É un cultivo excelente para terras de secaño. As plantas acadan unha altura de até 100 cm. As sementes medran en espigas e son dun tamaño pequeno (2–3 mm) de cor crema, amarela, avermellada-alaranxada ou marróns.

O millo miúdo é unha herba anual o mesmo ca todos os demais millos miúdos. Úsase nalgúns restaurantes.

Taxonomía

Panicum miliaceum foi descrita por Carl von Linné e publicado en Species Plantarum 1: 58. 1753.[4]

Etimoloxía

Panicum: nome xenérico que é un antigo nome do latín para o paínzo menor (Setaria italica).[5]

miliaceum: epíteto latíno, millo.

Sinonimia
  • Leptoloma miliacea (L.) Smyth
  • Milium esculentum Moench
  • Milium panicum Mill.
  • Panicum asperrimum Fisch.
  • Panicum asperrimum Fischer ex Jacq.
  • Panicum densepilosum Steud.
  • Panicum milium Pers.
  • Panicum ruderale (Kitag.) D.M.Chang
  • Panicum spontaneum Zhuk.[6][7]

Notas

  1. ↑ "Dicionario de alimentación e restauración" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 03 de outubro de 2019. Consultado o 03 de outubro de 2019. 
  2. ↑ Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para paínzo.
  3. ↑ Houyuan Lu, Jianping Zhang, Kam-biu Liu, Naiqin Wu, Yumei Li, Kunshu Zhou, Maolin Ye, Tianyu Zhang, Haijiang Zhang, Xiaoyan Yang, Licheng Shen, Deke Xu, Quan Li (2009). "Earliest domestication of common millet (Panicum miliaceum) in East Asia extended to 10,000 years ago". PNAS 106. doi:10.1073/pnas.0900158106. 
  4. ↑ 4,0 4,1 "Millo miúdo". Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado o 25 de abril de 2014. 
  5. ↑ (en inglés) Watson L, Dallwitz MJ. (2008). "The grass genera of the world: descriptions, illustrations, identification, and information retrieval; including synonyms, morphology, anatomy, physiology, phytochemistry, cytology, classification, pathogens, world and local distribution, and references". The Grass Genera of the World. Arquivado dende o orixinal o 21 de decembro de 2009. Consultado o 29 de xaneiro de 2010. 
  6. ↑ Millo miúdo en PlantList
  7. ↑ "Millo miúdo". World Checklist of Selected Plant Families. Arquivado dende o orixinal o 12-09-2019. Consultado o 25-04-2014. 

Véxase tamén

Outros artigos

Bibliografía

  1. Cabrera, A. L. 1970. Gramíneas. 4(2): 1–624. In A. L. Cabrera (ed.) Fl. Prov. Bos Aires. Instituto Nacional de Tecnología Agropecuaria, Bos Aires.
  2. Catasus Guerra, L. J. 1980. Nuevas especies de gramíneas para Cuba. Acta Bot. Cub. 4: 1–11.
  3. Correll, D. S. & M. C. Johnston. 1970. Man. Vasc. Pl. Texas i–xv, 1–1881. The University of Texas at Dallas, Richardson.
  4. Cronquist, A.J., A. H. Holmgren, N. H. Holmgren & Reveal. 1977. Vascular Plants of the Intermountain West, U.S.A. 6: 1–584. In A.J. Cronquist, A. H. Holmgren, N. H. Holmgren, J. L. Reveal & P. K. Holmgren (eds.) Intermount. Fl.. Hafner Pub. Co., Nova York.
  5. Fernald, M. 1950. Manual (ed. 8) i–lxiv, 1–1632. American Book Co., Nova York.
  6. Filgueiras, T. S. 1991. A floristic analysis of the Gramineae of Brazil's Distrito Federal and a list of the species occurring in the area. Edinburgh J. Bot. 48: 73–80.
  7. Forzza, R. C. 2010. Lista de espécies Flora do Brasil https://web.archive.org/web/20100526002559/http://floradobrasil.jbrj.gov.br/2010/. Jardim Botânico do Rio de Janeiro, Río de Xaneiro.
  8. Funk, V. A., P. E. Berry, S. Alexander, T. H. Hollowell & C. L. Kelloff. 2007. Checklist of the Plants of the Guiana Shield (Venezuela: Amazonas, Bolivar, Delta Amacuro; Guyana, Surinam, French Guiana). Contr. U.S. Natl. Herb. 55: 1–584. View in Biodiversity Heritage Library
  9. Gibbs Russell, G. E., W. G. M. Welman, E. Retief, K. L. Immelman, G. Germishuizen, B. J. Pienaar, M. Van Wyk & A. Nicholas. 1987. List of species of southern African plants. Mem. Bot. Surv. S. Africa 2(1–2): 1–152(pt. 1), 1–270(pt. 2).
  10. Gleason, H. A. & A.J. Cronquist. 1968. The Pteridophytoa, Gymnospermae and Monocotyledoneae. 1: 1–482. In H. A. Gleason Ill. Fl. N. U.S. (ed. 3). New York Botanical Garden, Nova York.
  11. Gleason, H. A. & A.J. Cronquist. 1991. Man. Vasc. Pl. N.E. U.S. (ed. 2) i–910. New York Botanical Garden, Bronx.
  12. Great Plains Flora Association. 1986. Fl. Great Plains i–vii, 1–1392. University Press of Kansas, Lawrence.