O meridiano de Greenwich é o semicírculo imaxinario que une os polos e pasa por Greenwich, máis precisamente polo antigo observatorio astronómico deste suburbio de Londres.
O meridiano de Greenwich serve de meridiano de orixe: é a partir do que se miden as lonxitudes, en graos, é dicir que corresponde á lonxitude cero, polo que tamén se chama meridiano cero e primeiro meridiano.
Adoptouse como referencia nunha conferencia internacional celebrada en 1884 en Washington, D.C. auspiciada polo presidente dos Estados Unidos, á que asistiron delegados de 25 países. En dita conferencia adoptáronse os seguintes acordos:
É desexable adoptar un único meridiano de referencia que substitúa os numerosos existentes.
O meridiano que atravesa o Observatorio de Greenwich será o meridiano inicial.
As lonxitudes ó redor do globo ó leste e oeste tomaranse ata os 180º desde o meridiano inicial.
Tódolos países adoptarán o día universal.
O día universal comeza á medianoite, hora solar, en Greenwich e terá unha duración de 24 horas.
Os días náuticos e astronómicos comezarán tamén á medianoite.
Promoveranse tódolos estudos técnicos para a regulación e difusión da aplicación do sistema métrico decimal á división do tempo e o espazo.
A segunda resolución aprobouse coa oposición de San Domingo e a abstención de Francia e o Brasil.
Un fuso horario esténdese sobre 15 graos de lonxitude (porque 360 graos corresponden a 24 horas e 360/24 = 15)).
A liña oposta ó meridiano de Greenwich, é dicir o semicírculo que o completa (para formar un círculo) corresponde á liña internacional de cambio de data, que atravesa o océano Pacífico. Por razóns prácticas, concretamente para non ter varios fusos horarios nalgúns arquipélagos, adaptouse esta liña á xeografía (xa que non é recta), ó igual que outras que limitan fusos horarios, polo que non coinciden cos meridianos.
Antigamente a maioría das mariñas de Europa continental usaban o meridiano da illa canaria de El Hierro. Así a todo, existiron moitas outras referencias.
