John Major, nado en Londres o 29 de marzo de 1943, é un político británico que foi primeiro ministro do Reino Unido e líder do Partido Conservador de 1990 a 1997. Exerceu como membro do gabinete de Margaret Thatcher como secretario xefe do Tesouro (1987-1989), secretario de Asuntos Exteriores (1989) e chanceler do Tesouro (1989-1990). Recibiu, entre outros, o título de Sir.
Traxectoria
Major naceu no Hospital St Helier Hospital. Deixou a escola aos 16 anos.[1] [2] En 1968 chegou a ser concelleiro conservador. Nas eleccións xerais de 1979, Major foi elixido Membro do Parlamento (MP) por Huntingdonshire (Huntingdon despois de 1983).
Primeiro ministro
Despois de ocupar varios cargos no gabinete, Major foi elixido para substituír a Margaret Thatcher como primeira ministra e líder do partido.[3] Ao asumir o cargo, viu a acción británica na Guerra do Golfo (1991) e a estreita reelección do seu partido nas eleccións xerais de 1992.
Despois diso, os conservadores baixo Major tornáronse impopulares debido á caída do mercado de valores do "Mércores Negro" a finais de 1992 e como se dividiron sobre o tema da Unión Europea.
Durante o seu mandato tivo tensións internas sobre as cuestións económicas e sensibilidades políticas de Irlanda do Norte e Escocia[4], mais conseguiu manter a tranquilidade facendo certas concesións, como a devolución aos escoceses da Pedra de Scone.[5]
Golpeado nas eleccións xerais de 1997, Major foi sucedido como primeiro ministro por Tony Blair do Partido Laborista, e foi substituído como líder conservador por William Hague. Dimitiu como deputado nas eleccións xerais de 2001.
Vida persoal
Major casou con Norma Johnson (agora Norma Major) o 3 de outubro de 1970. Era profesora e membro das xuventudes conservadoras (Young Conservatives). Comprometéronse despois de só dez días de se coñecer.[6] Teñen un fillo, James, e unha filla, Elizabeth. Teñen unha casa de vacacións na costa norte de Norfolk.
É un gran seareiro do crícket, das carreiras de motor e do Chelsea Football Club.[7]
Major rexeitou até agora unha pensión vitalicia ao desistir do Parlamento.[8]
Notas
Véxase tamén
.jpg)
.svg){kind=small}
