Gertrud Arndt

Modelo:BiografíaGertrud Arndt

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento(de) Gertrud Hantschk Editar o valor en Wikidata
20 de setembro de 1903 Editar o valor en Wikidata
Racibórz, Polonia Editar o valor en Wikidata
Morte10 de xullo de 2000 Editar o valor en Wikidata (96 anos)
Darmstadt, Alemaña Editar o valor en Wikidata
Grupo étnicoPobo silesiano Editar o valor en Wikidata
EducaciónBauhaus Editar o valor en Wikidata
Actividade
Campo de traballoFotografía Editar o valor en Wikidata
Lugar de traballo Darmstadt (1948–2000) Editar o valor en Wikidata
Ocupaciónfotógrafa, artista téxtil Editar o valor en Wikidata
Membro de
Xénero artísticoRetrato fotográfico Editar o valor en Wikidata
MovementoBauhaus Editar o valor en Wikidata
Familia
CónxuxeAlfred Arndt (1927–) Editar o valor en Wikidata
Sitio webbauhaus100.com… Editar o valor en Wikidata
Musicbrainz: 35e5ac6c-9773-43e3-a3eb-051f69929f06 Editar o valor en Wikidata


Gertrud Arndt, nada en Racibórz o 20 de setembro de 1903 e finada en Darmstadt o 10 de xullo de 2000, foi unha fotógrafa e deseñadora alemá asociada co movemento Bauhaus.[1] É lembrada pola súa serie pioneira de autorretratos feita arredor de 1930.

Traxectoria

Nada Gertrud Hantschk en Ratibor (entón Alta Silesia) en setembro de 1903, Arndt comezou os seus estudos artísticos como estudante na Kunstgewerbeschule de Erfurt.[2] O seu interese pola fotografía desenvolveuse mentres servía nunha oficina de arquitectura en Erfurt, onde aprendeu técnicas de cuarto escuro e comezou a tomar fotografías de edificios locais. Non se consevan ningunha destas primeiras fotografías. Grazas a unha bolsa de estudo, foi estudante na Bauhaus de 1923 a 1927, onde estudou con László Moholy-Nagy, Wassily Kandinsky e Paul Klee. Arndt tiña inicialmente a esperanza de estudar arquitectura, con todo, sentíase perdida como a única muller no curso de construción.[3] En cambio, matriculouse no taller de teceduría, onde estudou baixo a tutela de Georg Muche e Günta Stölzl.[4][5][6] Ela cría que estudar tecido era o único xeito de continuar os seus estudos na Bauhaus como muller.[3] A súa alfombra máis famosa, que non sobreviviu, estaba na oficina de Walter Gropius desde 1924 en diante.[7] Calificouse como oficial ante o gremio de tecedores en Glauchau , Saxonia en 1927.[6]

Máis tarde ese ano, casou co seu compañeiro de estudos e arquitecto, Alfred Arndt, quen foi nomeado mestre a tempo completo do taller de construción Bauhaus en Dessau en 1929. Aínda que xa non era estudante, Arndt mantívose activa nos eventos da Bauhaus e matriculouse en Walter Peterhan, curso de fotografía de recente creación.[3] Sen traballo a tempo completo, Arndt adoptou a fotografía como un medio para evitar o seu aburrimento. Nos próximos cinco anos producirá unha serie de 43 autorretratos, así como fotografías da súa amiga Otti Berger. En 1932, a parella trasladouse a Probstzella en Turinxia, ​​onde Alfred traballou como arquitecto autónomo.[3] En 1948 instaláronse en Darmstadt, ocupada polos soviéticos, e en 1950 estaban de novo en contacto con outros antigos membros da Bauhaus.[3] Neses anos da posguerra, o interese pola Bauhaus volveu a crecer rapidamente. En 1979 Arndt recibiu aclamación internacional cando as súas fotografías foron expostas no Museo Folkwang.[5] Volveu a Dessau en 1994, invitada pola compañía Vorwerk para discutir sobre a nova liña de alfombras baseadas en deseños exclusivamente de mulleres.[3] Gertud Arndt morreu en xullo de 2000 á idade de noventa e seis anos.[4][5] Sempre xoguetona, suxeriu que os seus amigos e familiares "celebrasen unha alegre festa Bauhaus" despois da súa morte.[3]

Fotografía

A fotografía de Arndt, esquecida ata os anos 80, foi comparada coa dos seus contemporáneos Marta Astfalck-Vietz e Claude Cahun.[4] Ao longo dos cinco anos nos que se interesou activamente pola fotografía, capturouse a si mesma e aos seus amigos en varios estilos, traxes e escenarios na serie coñecida como Maskenportäts (Retratos enmascarados). Aínda que nese momento Arndt se negou a atribuír un significado artístico profundo ás súas fotografías, eran imaxinativas e provocadoras. A través dos seus traxes, Arndt creou reinterpretacións lúdicas de tropos femininos como a viúva, a socialite ou a nena pequena.[2] Escribindo para Berlin Art Link, Angela Connor describe as imaxes como "que van desde as graves ao absurdo e ás divertidas".[8]

O propio estilo fotográfico de Arndt era igualmente único, e desafiaba os aspectos habituais da fotografía modernista, que a miúdo incluían ángulos extremos ou simplificacións xeométricas.[3] Pola contra, o espectador enfróntase a Arndt de fronte, incapaz de ignorar a expresión comunicada polo seu rostro e os accesorios que a enmarcaban. Nunha entrevista como nonaxenaria, Arndt díxolle a Sabina Leßmann: "Simplemente me interesa a cara, que se pode facer dunha cara? Só tes que abrir os ollos e xa es outra persoa. Non é verdade?"[3] Hoxe Arndt é considerada unha pioneira do autorretrato feminino, o seu traballo faise eco no de Cindy Sherman e Sophie Calle.[9]

Notas

  1. ↑ "Gertrud Arndt". luminous-lint.com. Consultado o 2013. 
  2. ↑ 2,0 2,1 Witkovsky, Matthew S. (2007). Foto: Modernity in Central Europe, 1918 -1945. Thames and Hudson Ltd. ISBN 978-0500543375. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 3,7 3,8 Müller, Ulrike (2009). Bauhaus Women: Art, Handicraft, Design. Flammairon. pp. 57–61. ISBN 978-2-08-030120-8. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 "Gertrud Arndt (-Hantschk)". bauhaus-online.de. Arquivado dende o orixinal o 2013. Consultado o 2013. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 "Gertrud Arndt (1903–2000): Life and Work". bauhaus.de. Arquivado dende o orixinal o 2013. Consultado o 2013. 
  6. ↑ 6,0 6,1 Fiedler, Jeannine (1990). Photography at the Bauhaus. The MIT Press. ISBN 3-88940-045-0. 
  7. ↑ "Bauhaus Archive in Berlin Exhibits Works by Gertrud Arndt". germany.info. Consultado o 2013. [Ligazón morta]
  8. ↑ "Before Cindy Sherman came Gertrud Arndt". berlinartlink.com. Consultado o 2013. 
  9. ↑ "Gattin beim Rollenspiel". tagesspiegel.de. Consultado o 2013. 

Véxase tamén

Outros artigos