Eulalio, nado sobre o 380 e finado sobre o 450, foi un antipapa de orixe romana en oposición ao papa Bonifacio I entre o 27 de decembro de 418 e o 3 de abril de 419.
Traxectoria
Á morte do papa Zósimo, o clero romano dividiuse ao elixir o que tería que ser o seu sucesor, posto que mentres unha parte deles elixiron a Bonifacio I un grupo de diáconos descontentos apoiados por Símaco, o prefecto de Roma, optou por elixir o diácono Eulalio.
Ao non solucionarse o conflito entre os dous bandos, requiriuse ao emperador Flavio Honorio para que interviñese na disputa. O emperador convocou un sínodo, converténdose con isto no primeiro emperador que interveu activamente nunha elección papal. A presenza dos aspirantes en Roma e os conflitos que na cidade provocaron os partidarios dun e outro fixeron que o sínodo non chegase a unha decisión, polo que o emperador ordenou a celebración dun segundo sínodo ordenando que os dous candidatos se afastasen de Roma. Este segundo sínodo confirmou no trono papal a Bonifacio I.
Eulalio aceptou a decisión do sínodo retirándose a Nepi de onde, posteriormente, baixo o pontificado de Celestino I, foi nomeado bispo, exercendo esta dignidade até a súa morte.
