PROFILPELAJAR.COM

André Derain
	;
Biografía
Nacemento	10 de xuño de 1880 ; Chatou, Francia
Morte	8 de setembro de 1954 (74 anos); Garches, Francia
Causa da morte	morte accidental, accidente de tráfico
Lugar de sepultura	Chambourcy
Educación	Academia das Ciencias de San Petersburgo ; Academia Julian (pt)
Actividade
Campo de traballo	Pintura
Lugar de traballo	Chambourcy ; París ; Roma ; España ; Martigues ; Chatou ; Collioure ; Londres
Ocupación	pintor, fotógrafo, deseñador de xoias, artista gráfico, debuxante, gravador, deseñador, ilustrador, diseñador de vestuario, coreógrafo, escenógrafo, escultor, gravador, debuxante arquitectónico
Membro de	Comité national de l'estampe (en)
Xénero artístico	Arte de paisaxes, retrato, Natureza morta, pintura de animais (pt) , arte de xénero, Pintura de historia, nudez na arte e pintura relixiosa
Movemento	Fauvismo e Cubismo
Catálogo crítico	Catalogue raisonné de l'oeuvre sculpté de André Derain (en) (1965)
Alumnos	Yohanan Simon (pt)
Influencias	Georges Seurat, Paul Gauguin e Maurice de Vlaminck (pt)
Representante	Artists Rights Society
Carreira militar
Conflito	Primeira guerra mundial
Participou en
2009	Von Picasso bis Warhol Künstlerschmuck der Avantgarde (pt)
28 de xuño de 1964	Documenta III (en)
11 de xullo de 1959	Documenta II (en)
16 de xullo de 1955	documenta (en)
	De Calder à Koons, Bijoux d'Artistes, La Collection Idéale de Diane Venet (pt)
Obra
	Obras destacables Enfant courant sur la plage (en) ; (década de 1900) Pont de Charing Cross (en) ;
Familia
Cónxuxe	Alice Derain
Parella	Raymonde Knaublich
Fillos	André-Charlemagne Knaublich; () Raymonde Knaublich
Pai	Louis Derain
	Sinatura
Descrito pola fonte	Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Дерен Андре); hedendaagsesieraden.nl (pt) ; The Art of The Countries and Peoples of The World. Tome 5 (en) , (sec:Франция, p.198)
Sitio web	andrederain.fr

André Derain (pronunciado /dəˈræ̃/ ou Francés: [ɑ̃dʁe dəʁɛ̃] ; nado o 10 de xuño de 1880 en Chatou, Yvelines, Île-de-France, nas aforas de París, e finado o 8 de setembro de 1954, foi un artista francés, pintor, escultor e cofundador do fauvismo con Henri Matisse.^[1]

Traxectoria

Primeiros anos

En 1895 comezou a estudar e pintar pola súa conta (non foi tras coñecer a Maurice de Vlaminck e Matisse, como se ten afirmado) e de cando en vez ía ao campo cun vello amigo de Cézanne, o padre Jacomin, xunto cos seus fillos.^[2] En 1898, mentres estudaba enxeñeiro na Académie Camillo, ^[3] asistiu a clases de pintura con Eugène Carrière, e alí coñeceu a Matisse. En 1900, coñeceu e compartiu estudo con Vlaminck e xuntos comezaron a pintar escenas no barrio, pero este foi interrompido polo servizo militar en Commercy de setembro de 1901 a 1904.^[4] Tras a súa liberación do servizo, Matisse convenceu aos pais de Derain para que lle permitisen abandonar a súa carreira de enxeñeiro e dedicarse unicamente á pintura; posteriormente Derain asistiu á Académie Julian.^[5]

Fauvismo

Derain e Matisse traballaron xuntos durante o verán de 1905 na vila mediterránea de Collioure e máis tarde ese ano mostraron as súas innovadoras pinturas no Salon d'Automne. As cores vívidas e pouco naturais levaron ao crítico Louis Vauxcelles a chamar en burla as súas obras como les Fauves, ou "as bestas salvaxes", marcando o inicio do movemento fauvista.^[6] En marzo de 1906, o famoso comerciante de arte Ambroise Vollard enviou a Derain a Londres para producir unha serie de pinturas coa cidade como tema. En 30 cadros (dos cales 29 aínda se conservan), Derain presentou un retrato de Londres que era radicalmente diferente de calquera feito por pintores anteriores da cidade como Whistler ou Monet. Con cores e composicións atrevidas, Derain pintou varias imaxes do Támese e da Tower Bridge. Estes cadros londinienses seguen sendo a súa obra máis popular. O crítico de arte T. G Rosenthal: "Desde Monet, ninguén fixo que Londres pareza tan fresco e, aínda así, siga sendo inglesa por excelencia. Algunhas das súas visións do Támese usan a técnica puntilista de puntos múltiples, aínda que neste momento, debido a que os puntos se fixeron moito máis grandes, é máis simple a separación de cores chamada divisionismo e é particularmente eficaz para transmitir a fragmentación da cor. en auga en movemento á luz solar." ^[7]

En 1907, o comerciante de arte Daniel-Henry Kahnweiler comprou todo o estudo de Derain, o que lle outorga a Derain estabilidade financeira. Experimentou coa escultura en pedra e trasladouse a Montmartre para estar preto do seu amigo Pablo Picasso e doutros artistas destacados. Fernande Olivier, a amante de Picasso daquela, describiu a Derain^[8] como:

Delgado, elegante, cunha cor viva e pelo negro esmaltado. Cun chic inglés, algo rechamante. Chalecos elegantes, gravatas de cores cruas, vermello e verde. Sempre unha pipa na boca, flemático, burlón, frío, un polemista.

En Montmartre, Derain comezou a pasar da brillante paleta fauvista a tons máis apagados, mostrando a influencia do cubismo e Paul Cézanne.^[9] (Segundo Gertrude Stein, Derain puido estar influenciado pola escultura africana antes de Picasso)^[10] Derain proporcionou xilografías en estilo primitivista para unha edición do primeiro libro de prosa de Guillaume Apollinaire, L'enchanteur pourrissant (1909). Expuxo obras na Neue Künstlervereinigung de Múnic en 1910,^[11] en 1912 no secesionista Der Blaue Reiter ^[12] e en 1913 no seminal Armory Show de Nova York. Tamén ilustrou unha colección de poemas de Max Jacob en 1912.

Cara a un novo clasicismo

Nesa época o traballo de Derain comezou a reflectir abertamente o seu estudo dos Antigos Mestres . O papel da cor reduciuse e as formas fixéronse austeras; os anos 1911–1914 chámanse ás veces o seu período gótico. En 1914 foi mobilizado para o servizo militar na Primeira guerra mundial e até a súa liberación en 1919 tería pouco tempo para a pintura, aínda que en 1916 proporcionou un conxunto de ilustracións para o primeiro libro de André Breton, Mont de Piete.

Despois da guerra, Derain gañou unha nova aclamación como líder do renovado clasicismo entón ascendente. Cos seus anos salvaxes do fauvismo moi atrás, era admirado como un defensor da tradición.^[13] En 1919 deseñou o ballet La Boutique fantasque para Diaghilev, líder dos Ballets Russes^[14]; o grande éxito deste, levaríao a crear moitos outros deseños de ballet.

A década de 1920 marca o cume do seu éxito, xa que en 1928 foi galardoado co Premio Carnegie polo seu Still-life with Dead Game e comezou a expoñer amplamente no estranxeiro, en Londres, Berlín, Frankfurt, Düsseldorf, Nova York e Cincinnati, Ohio.^[8]

Anos do nazismo

Durante a ocupación alemá de Francia na Segunda guerra mundial, Derain viviu principalmente en París e foi moi cortexado polos alemáns porque representaba o prestixio da cultura francesa. Derain aceptou unha invitación para facer unha visita oficial a Alemaña en 1941 e viaxou con outros artistas franceses a Berlín para asistir a unha exposición nazi dun artista oficialmente aprobado, Arno Breker.^[9] A presenza de Derain en Alemaña foi utilizada con eficacia pola propaganda nazi, e despois da Liberación foi tachado de colaborador e condenado ao ostracismo por moitos antigos partidarios.^[15]

Desacreditación nazi de obras como "dexeneradas"

Ao mesmo tempo, en 1937, como parte da acción nazi sobre a "Arte Dexenerada", varios cadros e gravados de Derain foron confiscados de coleccións públicas en Alemaña. Como os nazis coñecían o valor das obras, levaron ao comercio internacional de arte para a súa "explotación" a seguinte obra:

Frauenkopf III (litografía; Kupferstichkabinett Dresden; 1941 para o comerciante de arte Karl Buchholz e de alí para a Galería Buchholz Curt Valentin de Nova York; paradoiro descoñecido)

Frauenkopf (litografía; Museum Folkwang Essen; 1939 para o comerciante de arte Hildebrand Gurlitt; paradoiro descoñecido)
La Femme (xilografía; Museo Estatal Saarbrücken; 1940 para o comerciante de arte Bernhard A. Böhmer; paradoiro descoñecido)
Frauengruppe (estampas; Museum of Arts and Crafts Stettin; 1940 para o marchante de arte Karl Buchholz e de alí para a Buchholz Gallery Curt Valentin de Nova York; paradoiro descoñecido)

Die Salzteiche von Martigues (óleo sobre madeira, 72 × 57 cm, 1908; Museum Folkwang Essen; 1939 á Galerie Fischer, Lucerna; último 1998 por Sotheby's poxada ao político libanés Ibrahim Najjar)
Vista desde a fiestra / Der Kalvarienberg (óleo sobre lenzo, 68 × 55 cm, 1912; Museum Folkwang Essen; 1939 á venda á Galerie Fischer; adquirido do Kunstmuseum Basel)
Still Life, Bread and Fruit (óleo sobre lenzo, 92 × 73 cm; Museum Folkwang Essen; 1939 para Karl Buchholz e de aí para a Buchholz Gallery Curt Valentin Nova York; National Gallery of Art, Washington)
La Vallée du Lot (óleo sobre lenzo, 72 × 90 cm, 1912; Wallraf-Richartz-Museum Colonia 1939 a Karl Buchholz e a partir de aí o Buchholz Galería Curt Valentin New York; poxada por última vez por Sotheby's en 2018).^[16]
Rebland in Spring (óleo sobre lenzo, 89 × 116 cm, 1906; Städtische Kunsthalle Mannheim; 1939 para Karl Buchholz. Adquirido do Kunstmuseum Basel)

Derradeiros anos

Un ano antes da súa morte, contraeu unha infección ocular da que nunca se recuperou por completo. Morreu en Garches, Hauts-de-Seine, Île-de-France, Francia en 1954 cando foi atropelado por un vehículo.^[17]

As pinturas de Derain en Londres foron obxecto dunha grande exposición no Instituto Courtauld do 27 de outubro de 2005 ao 22 de xaneiro de 2006.^[18]

Galería

André Derain, fotografía publicada en Gelett Burgess, "The Wild Men of Paris", Architectural Record, maio de 1910. Escultura: Nu debout ( Muller de pé ), 1907
Rúa André Derain en París (P-XII)
Retrato de Nils Dardel

Coleccións públicas

Entre as coleccións públicas que conservan obras de André Derain están:

Museo de Belas Artes, Gante, Gante
Museum de Fundatie, Zwolle, Países Baixos

Notas

↑ "Fauv". www.metmuseum.org.
↑ Diehl 1977, p.8
↑ Cowling and Mundy 1990, p.92
↑ Diehl 1977 p.14
↑ "BioArtist". www.nga.gov.au (en inglés).
↑ "Gil Blas / dir. A. Dumont". Hemeroteca Gallica; gallica.bnf.fr (en francés).
↑ Recensión de Tom Rosenthal sobre as pinturas de Derain en Londres, na exposición da Courtauld Gallery, The Independent, 4 de decembro de 2005
↑ ^8,0 ^8,1 Clement 1994, p. 396
↑ ^9,0 ^9,1 "exhibition_187_work_md_575". www.guggenheimlasvegas.org (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 25 de xaneiro de 2008. Consultado o 17 de agosto de 2022.
↑ Stein, Gertrude (2000-11-01). The Autobiography of Alice B. Toklas (en inglés). Random House Publishing Group. ISBN 978-0-679-64195-7.
↑ Hamilton 1993, p. 207
↑ Sotriffer 1972, p. 59
↑ Cowling and Mundy 1990, pp. 92–93
↑ "subjects". www.australiadancing.org (en inglés).
↑ Dorléac, Laurence Bertrand; Guilbaut, Serge (2008). Art of the Defeat: France 1940-1944 (en inglés). Getty Publications. ISBN 978-0-89236-891-4.
↑ "Freie Universität Berlin: Beschlagnahmeinventar "Entartete Kunst"". emuseum.campus.fu-berlin.de (en alemán). Consultado o 2022-08-17.
↑ "Andre Derain; index". www.andre-derain.de.
↑ Brettell, Richard R., Paul Hayes Tucker, and Natalie Henderson Lee (2009). The Robert Lehman Collection. III, III. Nova York, N.Y.: Metropolitan Museum of Art en asociación con Princeton University Press. p. 253. ISBN 9781588393494.

Véxase tamén

Bibliografía

Clement, Russell (1994). Les Fauves: A Sourcebook. Greenwood Press. ISBN 0-313-28333-8
Cowling, Elizabeth; Mundy, Jennifer (1990). On Classic Ground: Picasso, Léger, de Chirico and the New Classicism 1910–1930. London: Tate Gallery. ISBN 1-85437-043-X
Diehl, Gaston (1977). Derain. Crown Publishers, Inc. ISBN 0517037203
Hamilton, George Heard (1993). Painting and Sculpture in Europe, 1880–1940. Yale University Press. ISBN 0300056494
Sotriffer, Kristian (1972). Expressionism and Fauvism. McGraw-Hill. OCLC 1149407

Ligazóns externas

[1] "Fauv". www.metmuseum.org.

[2] Diehl 1977, p.8

[3] Cowling and Mundy 1990, p.92

[4] Diehl 1977 p.14

[5] "BioArtist". www.nga.gov.au (en inglés).

[6] "Gil Blas / dir. A. Dumont". Hemeroteca Gallica; gallica.bnf.fr (en francés).

[7] Recensión de Tom Rosenthal sobre as pinturas de Derain en Londres, na exposición da Courtauld Gallery, The Independent, 4 de decembro de 2005

[Cle396-8] 8,0 ^8,1 Clement 1994, p. 396

[GH-9] 9,0 ^9,1 "exhibition_187_work_md_575". www.guggenheimlasvegas.org (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 25 de xaneiro de 2008. Consultado o 17 de agosto de 2022.

[10] Stein, Gertrude (2000-11-01). The Autobiography of Alice B. Toklas (en inglés). Random House Publishing Group. ISBN 978-0-679-64195-7.

[11] Hamilton 1993, p. 207

[12] Sotriffer 1972, p. 59

[13] Cowling and Mundy 1990, pp. 92–93

[australiadancing-14] "subjects". www.australiadancing.org (en inglés).

[15] Dorléac, Laurence Bertrand; Guilbaut, Serge (2008). Art of the Defeat: France 1940-1944 (en inglés). Getty Publications. ISBN 978-0-89236-891-4.

[16] "Freie Universität Berlin: Beschlagnahmeinventar "Entartete Kunst"". emuseum.campus.fu-berlin.de (en alemán). Consultado o 2022-08-17.

[17] "Andre Derain; index". www.andre-derain.de.

[18] Brettell, Richard R., Paul Hayes Tucker, and Natalie Henderson Lee (2009). The Robert Lehman Collection. III, III. Nova York, N.Y.: Metropolitan Museum of Art en asociación con Princeton University Press. p. 253. ISBN 9781588393494.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

PROFILPELAJAR.COM

André Derain

Traxectoria

Primeiros anos

Fauvismo

Cara a un novo clasicismo

Anos do nazismo

Desacreditación nazi de obras como "dexeneradas"

Derradeiros anos

Galería

Coleccións públicas

Notas

Véxase tamén

Bibliografía

Ligazóns externas

Read other articles:

The Sun (Sydney)

Halte Gadobangkong

Рыбинская ГЭС

Second inauguration of George Washington

Season 2 (album Infinite)

Fußballclub Carl Zeiss Jena 1998-1999

18e étape du Tour d'Italie 2021

List of United States Supreme Court cases, volume 90

British Midland International

Mengangguk

约翰斯顿环礁

Arbikie distillery

Філософія

Padria

The Echo (London)

Encephalocele

Audrey Hepburn

3rd Satellite Communications Squadron

11e étape du Tour d'Italie 2020

Armitt Library