Hosto zabalekobaso aberatsa eta zelai zabalak ditu parkeak. Izenean jasota dagoen bezala, haritzaren generokoak diren ametzak dira zuhaitz aipagarrienak; ametzez osatutako hainbat multzo ikusgarri zeharkatzen dituzte parkeko bideek. 2010eko hamarraldiko hasieran Donostiako udalak muino osoa berrantolatu zuen, ordura arte zeuden kontrolik gabeko ortu eta zabortegiak kendu eta parkerako sarbide berriak, pasealekuak eta jolaslekuak prestatu zituen, 3 milioi euroko aurrekontuarekin.
Parkea inauguratu eta gero, hasieran mantentze-lanak ez ziren modu egokian egin. 2013an konpondu egin zen egoera hura parkea ondo garbitzeko eta txukuntzeko hainbat kexa plazaratu ondoren.[4]
Historiaurreko giza-aztarnategia
Donostia inguruan baziren giza finkapenak orain dela 25.000 urtetik gutxienez, harria lantzen zuen garai horretako industria litikoaren arrastoak aurkitu izan baitira Ametzagaineko goiko aldean. Lehen arrastoak Aranzadi elkarteko Paco Barriok aurkitu zituen, ezustean, 2005ean. Geroago ikerketa sakonagoak egin dituztenean harriz egindako industria litikoari dagozkion hainbat pieza berreskuratu dituzte.[5]
Aranzadi Zientzia Elkarteak aspaldi zituen usteak baieztatu zituen: ehiztari biltzaileek Ametzagainako muinoa hartu ohi zuten aldi baterako bizilekutzat. 2014an Journal of Anthropological Research aldizkarian argitaratu zuten aurkikuntza guztiak artikulu zabal batean.[6]
Gerra karlista bakoitzean gotorleku bat antolatu zen Ametzagaineko gailurtxoan (123 m). Beraz, hasierako gotorlekua, lehen gotorlekua, 1833 eta 1840 urteen artean eraiki eta erabili zen, Lehen Gerra Karlistan. Orduan oinplano angeluzuzena zuen, bi kanoirekin armatuta eta babes-erreten batez inguratua, eta toki batzuetan sei metroko lodiera zuen parapetoarekin.
Bigarren gotorlekua aurrekoaren gainean eraiki zuten, azkeneko Gerra Karlistan (1873-1877) eta haren hondakinak dira gaur egunean bisitatu daitezkeenak. Barruan gurutze formako oinplano eta hiru solairu zituen kaserna, bolborategia, eta sukaldeak zituen. 130 soldadu bizi zitezkeen han; sei kanoi-zulo, kanoi birakari baten plataforma bat, eta fusilekin tiro egiteko saietera asko zituen. Ordurako Donostiak bere harresiak kenduta zituen eta Donostia liberala defendatu zuten tropek behin-behineko gotorlekuak eraiki zituzten hiru lerrotan, hiriaren inguruan presaka eraikiak ere. Hauek ziren lehenengo lerroko gotorlekuak: Hernandez, Farola, Lugaritz, Puio, Ametzagaina, Altza, Miracruz y Almirante (Platako itsasargitik gertukoa). Tropa karlistei aurre egiteko erabili zen, kanoien bidez karlisten eskuetan hurbil zeuden San Marko gotorlekua (3,5 km ekialdera) eta Santiagomendikoa (4 km hegoaldera) erasotzeko; baita, badaezpada ere, Ametzagainako magalean abandonatuta zegoen Uba komentua karlistek ez hartzeko ere.
Gerra bukatu ostean soldadu talde txiki bat han babestu zuen, 1891ko udara arte. Horren ostean gotorlekua bertan behera geratu zen.