Ĝi havis siatempe iom da sukceso, Napoleono la 3-a iomete interesiĝis pri Solresol kaj, laŭdire, stipendiis Sudre, ankaŭ Victor Hugo, Alphonse de Lamartine, kaj aliaj interesiĝis pri ĝi, sed ĝi estis rapide forgesita pro la sukceso de aliaj lingvoj: Volapük kaj poste Esperanto. Solresolo estas grava por la historio de planitaj lingvoj laŭ multaj vidpunktoj: ĝi estis la unua artefarita lingvo kies projekto estis serioze atentata de la publiko, ĝi estis pionira en la ideo pri modernaj interlingvoj kaj, fine, estis la unua interlingvo kiu havis parolantojn. La finan projekton la vidvino de Sudre publikigis nur en 1866, eble, pro tio, la ĝenerala publiko konis ĝin tro malfrue.
Skribo
Solresol uzas alfabeton el sep simboloj, nome la sep tonojn de la baza solfeĝo, de kiuj venas ankaŭ la (parola) nomo de la lingvo (Sol-Re-Sol). Per la solfeĝaj tonoj eblas zumi aŭ fajfi la lingvon aŭ ludi ĝin per muzika instrumento; uzante la latinliterajn nomojn (do, re, mi, fa, sol, la, si) eblas skribi la lingvon. Oni rajtas mallongigi forlasante la lastan literon (Solresol → Sorso). Louis Couturat diris, ke Sudre agis kiel homo kiu "kreis biciklon, kiu ankaŭ servas kiel boato".
Solresol estas arbitra lingvo: la vortoj estas konstruitaj a priori, sed sen rigida logika pripenso. La simplaj vortoj havas 3 notojn; la kunmetitaj estas dividitaj inter kategorioj per prefikso: DO por homoj kaj rilataj aferoj, RE por la domo, MI por agoj ktp. Ekzemple :
Rdfs : vestaĵoj > Rdrf : ĉemizo;
Drd: tempo > Drm: tago > Drf: semajno > Drso: monato > Drl: jaro > Drs: jarcento;
Oni inversigas la literojn por konstrui la malon de vorto : fs signifas multe, sf malmulte.
Aliaj ekzemploj:
Dmso= dio/Somd= diablo
Por aŭdi diferencon inter verbo, substantivo, adjektivo kaj adverbo, ni akcentu certan silabon.
Se verba formo ekzistas por la vorto, ni akcentu neniun silabon.
Por sciigi, ke la vorto estas substantivo, ni akcentu la unuan silabon.
Se la vorto estas adjektivo, ni akcentu antaŭlastan silabon.
Por sciigi, ke la vorto estas adverbo, ni akcentu la lastan silabon.
Skribe, oni markas la akcenton aldonante aŭ apostrofon ĵus post la konsonanton, aŭ iun ajn specon de korno aŭ tildo sur la vokalon.
Ekzemplo:
Gajewski, Boleslas. Grammaire du Solresol, ou langue universelle de Fr. Sudre. Paris: 1902 (44 p.)
Rapports sur la langue musicale: inventée par M. F. Sudre, approuvée par l'Institut royal de France et opinion de la presse française, belge et anglaise sur les différentes applications de cette science. [Paris]: Impr. de Ve Dondey-Dupré, [1836?]. 72 p.; 23 cm
Sudre, Jean Francois. Langue musicale universelle. Paris: 1866 (480+ p.). PM 8008. S94
