PROFILPELAJAR.COM

Skizoj pri Teorio de Esperanto
	Skizoj pri Teorio de Esperanto
Aŭtoro	Ernest Drezen
Eldonjaro	1931
Urbo	Lepsiko
Eldoninto	Ekrelo
Paĝoj	84
	v • d • r

Skizoj pri Teorio de Esperanto ^[1] ^[2] estas dulingva (Esperanto kaj rusa) libro verkita de Ernest Drezen. Ĝi estas eldonita de Ekrelo el Lepsiko en 1931.

Recenzoj

„ Scienca studo pri Esperanta lingvoscienco ĝenerale, kun apartaj ĉapitroj pri gramatiko, fonetiko, morfologio, sintakso, semantiko, etimologio, kaj evoluo. Kun bibliografio. En rusa kaj Esperanta lingvoj. ”

— La Brita Esperantisto- Numero 319, Novembro (1931)

„ La libro prezentas al ni skize ĉiujn lingvajn demandojn de Esperanto, ĝi traktas el ĝenerala vidpunkto gramatikon, fonetikon, morfologion, sintakson, semantikon, etimologion, parolas pri la evoluo kaj ŝanĝo de lingvoformoj, konsideras la diversajn vojojn de la lingvoprogreso. Ĝi enhavas multajn interesajn kaj aprobindajn opiniojn pri ĉi tiuj punktoj. ”

— 1932, Kopar, Literatura Mondo, p. 111

„ Tekstojn en rusa kaj Esperanto sur kontraŭaj paĝoj. La verko konsistas en studo de nia lingvo laŭ filologia vidpunkto kaj evoluo de Esperanto.
La kleraj samideanoj ne trovos multon novan en tiuj ĉapitroj; ili tamen estas bona resumo kaj kunigo de ideoj nur parte troveblaj en diversaj verkoj, ili do estas utilaj por studentoj. Ankaŭ la listo de verkoj teoriaj pri la gramatiko je la fino de l' verko kiel la cetera enhavo estas taŭga rimedo por laborantoj de tiu fako. ”

— 1931, Historio de Esperanto II, p. 734

„ Drezen plueniras la vojon, kiun antaŭ li iris slavo Stojan kaj germano Wüster. Prave li asertas, ke la ĉefa parto de E.-gramatiko restos por longa tempo la morfologio de la lingvo. Tre supervideblaj precipe estas la tabeloj pri la ekzistantaj formoj. De la kroma enhavo plej multe interesis min sur p. 13 la laŭdo por la teoriaj E-studoj de la japana gazetaro, sur p. 21 la konsilo, aldoni al E.-lernolibroj tabelon indikantan la korespondantajn nacilingvajn sonojn, sur p. 23 la propono, enkonduki

helpsonojn ä, ö, ü por transskribado de propraj nomoj, sur p. 67 la rimarko rilate la jam en E. faritajn ŝanĝojn. Kelkajn asertojn de la aŭtoro oni povus pridubi, ekz. la ekskluzivan nememstarecon de la prefikso -ge-“ (komp. „uloj geaj“ ĉe Bartelmes). Pli bona ekzemplo por uzo verba de radiko unuatempe ne uzata en tiu senco ol „sinjor’i“, kiu certe ne trovus ĉies aprobon, estus la vortoj „reĝi, pravi, gravi, necesi". La forlason de deviga akuzativo, kiun pripensas Drezen, oni eble toleru, sed temas pri imitado de nacilingva dialekto, la uzon de simplaj vortradikoj, kiun li same priparolas, jam malpermesus plej ofte la eŭfona vidpunkto. Ne konsenti mi krome povas la aserton, ke radiko edz- estas pruntita el germana „Prinzessin“, kiu siavice devenas de latinidaj formoj (france princesse, it principessa). La ideo, ke E. povas jam superi la naciajn lingvojn kaj la ribelo kontraŭ la eldiro, ke nur kleraj homoj enkonduku novajn vortojn en la lingvon, montras la sovetan mentalecon de la aŭtoro. La stilo de la verkinto alie estas tre klara, nur la frazon „La ekzisto de E. estas dume tiom nedaŭre, ke dume ne okazis . . ŝanĝoj inter la sonoj“ mi — ne scipovante la rusan lingvon — tute ne komprenis. Dezirinda estus la indiko de la fontoj por kelkaj citaĵoj. La listo de la ekzistanta literaturo estas tre zorge verkita. Mi aldonu laŭ la intenco de la aŭtoro mem, ke la libro estas tre interesa legaĵo por lingvaj fakuloj, sed kutime ne

taŭgas por lernantoj. ”

— D-ro fil. W. Biehler. Aŭstria Esperantisto (revuo) n.85 (apr 1932)