Ο Χέρμαν Μπόντι ^[14] (1 Νοεμβρίου 1919 - 10 Σεπτεμβρίου 2005)^[15] ήταν Αυστρο-Βρετανός μαθηματικός και κοσμολόγος.^[16]

Είναι περισσότερο γνωστός για την ανάπτυξη του μοντέλου της σταθερής κατάστασης του σύμπαντος με τους Φρεντ Χόιλ και Τόμας Γκολντ ως εναλλακτική λύση στη θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης. Συνεισέφερε στη θεωρία της γενικής σχετικότητας^{[17][18][19][20]} και ήταν ο πρώτος που ανέλυσε την αδρανειακή και βαρυτική αλληλεπίδραση αρνητικής μάζας^[21] και ο πρώτος που ερμήνευσε σωστά τη φύση των βαρυτικών κυμάτων^[22]. Στην αυτοβιογραφία του το 1990, ο Μποντί θεωρούσε την εργασία του 1962 για τα βαρυτικά κύματα^[22] ως το "καλύτερο επιστημονικό του έργο"^[23]

Ο Μπόντι γεννήθηκε στη Βιέννη, γιος Εβραίου γιατρού. Μεγάλωσε στη Βιέννη, όπου σπούδασε στο Realgymnasium. Έδειξε από νωρίς εξαιρετική ικανότητα στα μαθηματικά και συστήθηκε στον Άρθουρ Έντινγκτον από τον Αβραάμ Φράενκελ. Ο Φράενκελ ήταν μακρινός συγγενής, ο μόνος μαθηματικός στην ευρύτερη οικογένεια και η μητέρα του Χέρμαν είχε την προνοητικότητα να κανονίσει μια συνάντηση μεταξύ του νεαρού γιου της και του διάσημου άνδρα γνωρίζοντας ότι αυτό θα μπορούσε να είναι το κλειδί για να μπορέσει να ακολουθήσει τις επιθυμίες του και να γίνει ο ίδιος μαθηματικός. Ο Έντινγκτον τον ενθάρρυνε να ταξιδέψει στην Αγγλία για να σπουδάσει μαθηματικά στο Κολέγιο Τρίνιτι του Κέιμπριτζ. Έφτασε στο Κέιμπριτζ το 1937, για να γλιτώσει από τον αντισημιτισμό που επικρατούσε στην Αυστρία. Όταν συνειδητοποίησε την επικίνδυνη θέση των γονέων του το 1938, λίγο πριν από το Anschluss, τους έστειλε τηλεγράφημα στο οποίο τους έλεγε να εγκαταλείψουν επειγόντως την Αυστρία. Κατάφεραν να φτάσουν στην Ελβετία και στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη.^[16]

Στα πρώτα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου τέθηκε υπό κράτηση στη Νήσο Μαν και στον Καναδά ως αλλοδαπός που ήταν φιλικά προσκείμενος στον εχθρό. Μεταξύ των άλλων κρατουμένων ήταν ο Τόμας Γκολντ και ο Μαξ Περούτζ. Το 1940, ο Μπόντι έγινε Senior Wrangler^[24] στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ. Ο Μπόντι και ο Γκολντ απελευθερώθηκαν στα τέλη του 1941 και εργάστηκαν με τον Φρεντ Χόιλ πάνω στο ραντάρ στο Admiralty Signals Establishment. Έγινε Βρετανός υπήκοος το 1946.

Ο Μπόντι δίδαξε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ από το 1945 έως το 1954. Ήταν μέλος του Κολέγιο Τρίνιτι από το 1943 έως το 1949 και από το 1952 έως το 1954.^[16]

Το 1948, οι Μπόντι, Χόιλ και Γκολντ διατύπωσαν τηv Κοσμολογία της Συνεχούς Δημιουργίας, η οποία υποστηρίζει ότι το σύμπαν διαστέλλεται συνεχώς, αλλά η ύλη δημιουργείται συνεχώς για να σχηματίσει νέα αστέρια και γαλαξίες ώστε να διατηρηθεί μια σταθερή μέση πυκνότητα. Η θεωρία της σταθερής κατάστασης επισκιάστηκε από την αντίπαλη θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης με την ανακάλυψη του κοσμικού μικροκυματικού υποβάθρου (CMB).

Ο Μπόντι ήταν ένας από τους πρώτους που εκτίμησε σωστά τη φύση της βαρυτικής ακτινοβολίας, εισάγοντας τις συντεταγμένες ακτινοβολίας Μπόντι, τον k-υπολογισμό Μπόντι, τις έννοιες της μάζας Μπόντι και των ειδήσεων Μπόντι και γράφοντας άρθρα ανασκόπησης. Έκανε δημοφιλές το επιχείρημα της κολλώδους χάντρας, το οποίο λέγεται ότι αρχικά οφειλόταν, ανώνυμα, στον Ρίτσαρντ Φάινμαν, για τον ισχυρισμό ότι η βαρυτική ακτινοβολία με φυσικό νόημα προβλέπεται πράγματι από τη γενική σχετικότητα, ένας ισχυρισμός που ήταν αμφιλεγόμενος μέχρι περίπου το 1955. Μια δημοσίευση του 1947 αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για τη μετρική Λεμέτρ-Τόλμαν,^[17] μια ανομοιογενή, σφαιρικά συμμετρική λύση σκόνης (συχνά αποκαλούμενη LTB ή Λεμέτρ-Τόλμαν-Μπόντι). Ο Μπόντι συνέβαλε επίσης στη θεωρία της συσσώρευσης ύλης από ένα νέφος αερίου πάνω σε ένα αστέρι ή μια μαύρη τρύπα, συνεργαζόμενος με τον Ρεϊμόν Λίτλετον και δίνοντας το όνομά του στην "συσσώρευση Μπόντι" και στην "ακτίνα Μπόντι".

Έγινε καθηγητής στο Βασιλικό Κολλέγιο του Λονδίνου το 1954 και διορίστηκε ομότιμος καθηγητής εκεί το 1985^[25]. Ήταν γραμματέας της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας από το 1956 έως το 1964.

Ο Μπόντι δραστηριοποιήθηκε πέρα από τα όρια της πανεπιστημιακής διδασκαλίας και της έρευνας. Κατείχε πολλές θέσεις:

• Γενικός Διευθυντής του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστημικής Έρευνας (ESRO) (1967-1971) (που αργότερα έγινε ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος, ESA).
• Αρχηγός επιστημονικός σύμβουλος του Υπουργείου Άμυνας (1971-1977)
• Αρχικός επιστημονικός σύμβουλος του Υπουργείου Ενέργειας (1977-1980)
• Πρόεδρος του Συμβουλίου Έρευνας Φυσικού Περιβάλλοντος (NERC) (1980-1984)
• Πρόεδρος της Εταιρείας Έρευνας στην Ανώτατη Εκπαίδευση (1981-1997)
• Πρόεδρος της Υδρογραφικής Εταιρείας (1985-1987)
• Μάστερ του Κολλεγίου Τσώρτσιλ, Κάμπριτζ (1983-1990).

Έγινε μέλος της Βασιλικής Εταιρείας το 1959[5].Έκανε μια σειρά τηλεοπτικών προγραμμάτων με τίτλο E=mc2 για το BBC το 1963. Διορίστηκε ιππότης διοικητής του Μπαθ το 1973. Του απονεμήθηκε το Χρυσό Μετάλλιο της Εταιρείας Αϊνστάιν το 1983, το Χρυσό Μετάλλιο του Ινστιτούτου Μαθηματικών και των Εφαρμογών τους το 1988,^[26] το Διεθνές Βραβείο Ανθρωπισμού G.D. Birla και το Χρυσό Μετάλλιο της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας το 2001^[27]. Του απονεμήθηκε τιμητικός τίτλος (Doctor of Science) από το Πανεπιστήμιο του Μπαθ το 1974^[28].

Η έκθεσή του για τις πλημμύρες του Λονδίνου το 1953 οδήγησε τελικά στην κατασκευή του φράγματος του Τάμεση. Υποστήριξε επίσης την πρόταση για ένα φράγμα του Σέβερν για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά το σχέδιο αυτό δεν προωθήθηκε.

Τα έγγραφά του από το 1940 έως το 2000 έχουν αρχειοθετηθεί σε 109 κουτιά αρχείου από το Janus Project^[29] .

Οι γονείς του ήταν Εβραίοι, αλλά ποτέ δεν "ένιωσε την ανάγκη για θρησκεία" και ήταν δια βίου ανθρωπιστής. Διετέλεσε πρόεδρος της Βρετανικής Ένωσης Ανθρωπιστών από το 1982 έως το 1999 και πρόεδρος της Ένωσης Ορθολογιστικού Τύπου από το 1982. Ήταν ένας από τους υπογράφοντες του Ανθρωπιστικού Μανιφέστου^[30].

Παντρεύτηκε την Κριστίν Στόκμαν,^[16] επίσης μαθηματικό και αστρονόμο, το 1947- ήταν μία από τις φοιτήτριες του Χόιλ στην έρευνα και, όπως και εκείνος, συνέχισε να δραστηριοποιείται στο ουμανιστικό κίνημα. Μαζί απέκτησαν δύο γιους και τρεις κόρες, μία εκ των οποίων είναι η καθηγήτρια Λιζ Μπόντι, φεμινίστρια γεωγράφος στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Πέθανε στο Κέιμπριτζ το 2005, σε ηλικία 85 ετών^[31] και οι στάχτες του σκορπίστηκαν στο Anglesey Abbey κοντά στο Κέιμπριτζ. Η Χριστίν πέθανε το 2015.