Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο. Το πρότυπο τοποθετήθηκε χωρίς ημερομηνία. Για τη σημερινή ημερομηνία χρησιμοποιήστε: {{χωρίς παραπομπές|30|10|2024}}

Η Κοσμολογία της Συνεχούς Δημιουργίας είναι Κοσμολογική θεωρία που υποστηρίζει ότι στο Σύμπαν γεννιέται συνεχώς ύλη από το μηδέν. Είναι γνωστή και ως Θεωρία Σταθερής Κατάστασης και είναι αντίπαλη της θεωρίας της Μεγάλης Έκρηξης.

Εισηγητές της θεωρίας ήταν το 1948 οι Σερ Φρεντ Χόυλ, Χέρμαν Μπόντι και Τόμας Γκολντ, όταν σε ξεχωριστές εργασίες τους, υποστήριξαν ότι εκτός της Κοσμολογικής Αρχής πρέπει το Σύμπαν να είναι και σταθερής πυκνότητας. Αυτό ονομάστηκε τέλεια Κοσμολογική Αρχή.

Δεδομένης όμως της πειραματικά διαπιστωμένης διαστολής του Σύμπαντος, για να παραμείνει σταθερή η πυκνότητά του θα έπρεπε να δημιουργείται Ύλη από το μηδέν.

Η θεωρία προχώρησε με την διατύπωση του Σερ Φρέντ Χόυλ που υποστήριξε ότι η δημιουργία από την ανυπαρξία ενός ατόμου Υδρογόνου ανά κυβική παλάμη κάθε 1.000.000.000 έτη είναι δυνατή και ικανή να κρατήσει την Πυκνότητα του Σύμπαντος σταθερή.

Μολονότι δημιουργείται νέα ύλη από το μηδέν, το μοντέλο κατορθώνει να διατηρήσει την συνολική ποσότητα ενέργειας στο Σύμπαν σταθερή, με την ενέργεια αδρανείας της δημιουργούμενης ύλης να παρέχεται από την βαρυτική ενέργεια διαστολής του σύμπαντος. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί διότι η βαρυτική δυναμική ενέργεια έχει αρνητικό πρόσημο και εξισορροπεί έτσι την θετική ενέργεια που περικλείεται στην δημιουργούμενη ύλη. Το μοντέλο κατορθώνει έτσι να είναι συμβατό με τις θεμελιώδεις αρχές διατήρησης της Φυσικής.

Ωστόσο, σε αντίθεση με τη θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης, η θεωρία αυτή δεν μπορεί να εναρμονιστεί με κάποιες πειραματικές παρατηρήσεις όπως:

• Τη διάχυτη ακτινοβολία μικροκυμάτων (ακτινοβολία υποβάθρου) (δείτε Big Bang).
• Την ανεπαρκή δημιουργία Ηλίου στους αστέρες, ώστε να δικαιολογηθεί η τόσο μεγάλη ποσότητα του στοιχείου που υπάρχει στο Σύμπαν.
• Την μη επιβράδυνση του Σύμπαντος όπως προβλέπεται από τη θεωρία.
• Το Φαινόμενο Ράιλ (δείτε Big Bang, κατανομή Γαλαξιών).

Ως αποτέλεσμα αυτών των δυσχερειών, ενώ από τη δεκαετία του 1940 έως τη δεκαετία του 1960 η επιστημονική κοινότητα είχε διχαστεί ανάμεσα στις δύο θεωρίες, σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των κοσμολόγων, αστροφυσικών και γενικότερα αστρονόμων απορρίπτουν την Κοσμολογία της Συνεχούς Δημιουργίας.

• Μανώλης Δανέζης και Στράτος Θεοδοσίου, «Το Σύμπαν που Αγάπησα, Εισαγωγή στην αστροφυσική», Τόμος Β', 1999, Εκδόσεις Δίαυλος, ISBN 960-531-063-5.
• Burbidge, G., Hoyle, F., "The Origin of Helium and the Other Light Elements", The Astrophysical Journal, 509: L1–L3, 10 December 1998
• Hoyle, F.· Burbidge, G.· Narlikar, J. V. (2000). A Different Approach to Cosmology. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-66223-9. 
• Mitton, S. (2005). Conflict in the Cosmos: Fred Hoyle's Life in Science. Joseph Henry Press. ISBN 978-0-309-09313-2. 
• Mitton, S. (2005). Fred Hoyle: A Life in Science. Aurum Press. ISBN 978-1-85410-961-3. 
• Narlikar, Jayant· Burbidge, Geoffrey (2008). Facts and Speculations in Cosmology. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-86504-3. 
• Steven Weinberg, Gravitation and Cosmology, Wiley, New York, 1972.
• C. Johan Masreliez, The Expanding Spacetime Theory. Expanding Spacetime Foundation (2000). ISBN 0-9665844-1-4.